Archive for november, 2019

november 25th, 2019

De introvertenheld, Franze Kafky en klef gedoe

View this post on Instagram

Praag, de stad van Franze Kafky.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt) on

Waar was je naar toe? Praag.
Hoe lang? Drie dagen.
Met wie? Met Mathijs (volgens mij heb ik zijn naam hier nog niet eerder genoemd, maar dat is dus mijn lover, jawel jawel).
Waarom? Niet omdat het moet, maar omdat het kan.
Wat was het leukste aan het weekendje weg? Mathijs.
Wat klef. I know, we zijn nu nog verliefder dan eerst en dat is een prestatie kan ik je zeggen.
Oké. Wat heb je dan nog over hem geleerd? Dat hij de held van elke introvert is. Hij zoekt de weg, houdt mijn hand vast als ik moe ben (ook als ik niet moe ben) en bestelt alles in restaurants, zodat ik geen sociale interacties hoef aan te gaan.
Nog meer leuks? Ja, we gingen naar een club (Karlovy Lazne voor de geïnteresseerden) met vijf verdiepingen, op elke vloer een andere muzieksoort. Je kon er alcohol inhaleren, naar een icebar en drankjes door robots laten maken (???). Het zag er nogal shabby uit to be honest, maar er waren bankjes, zodat je mensen op de dansvloer kon bekijken. Daarna gingen we zelf dansen (op de oldiesvloer) en dat was net als in de film, dat de mensen om je heen verdwijnen en je samen in sync gekke dansbewegingen maakt. Eigenlijk was het gewoon Pulp Fiction. Zonder het geweld dan.
Heb je nog iets grappigs geleerd over Praag? Ja, dat ze daar Franze Kafky zeggen in plaats van Franz Kafka en dat ik hem ook nooit meer anders ga noemen.
Nog meer dingen gedaan behalve klef doen, dansen en naar het Franze Kafkymuseum bezoeken? We hebben vooral veel gegeten, want dat is het belangrijkste aspect van elke vakantie. Natuurlijk bezochten we het kattencafé. Ook dronken we cocktails bij the Black Angel’s Bar, die heel geheimzinnig deden op hun website en in het echt (zo mag je geen foto’s maken). Maar dat bleek eigenlijk wel mee te vallen. De bar is een rare combinatie van dandy gedoe en piraten (???) en oh ja, lekkere originele cocktails. Ik heb in de anderhalf uur dat we er waren minimaal vijf Beatlenummers gehoord, dus ik was zeer content. En ik heb misschien twee cocktails gedronken (= heel veel voor een kabouter) waardoor ik vervolgens droeloe in een Tsjechisch restaurant zat. Misschien.
Volgens mij heb je nog niet alles genoemd. Oh ja en Mathijs heeft in dat Tsjechische restaurant varkensknie gegeten, want dat bestaat blijkbaar. En we hebben een Thaise massage gehad waarbij de masseuses over ons heen liepen en ik weet niet wat ik daarvan moet denken.
Heb je nog tips voor een hostel? Ja, we zaten in het Franz Kafkahostel (helaas niet Franze Kafky) en dat is zeker aan te raden, want midden in het centrum.
Bedankt voor dit verslag. No problemo.

Tags:
november 18th, 2019

Je bent mijn bff, je weet het alleen nog niet

Ik ontmoette haar als de vriendin van. Meestal is de vriendin van niet leuker dan de vriend, maar zij overtrof hem in alle opzichten. Ze was grappiger, liever en vooruit, ook irritanter.

Toen ik haar voor het eerst zag, was ik een prinses en zij een tijger. De tweede keer waren we netjes in gala.
‘Ik wil je nummer!’ riep ik in aangeschoten toestand naar haar.
Zij kreeg mijn nummer, maar ik hoorde niets.

Via haar lover wist ik die van haar te achterhalen. Het eerste wat ik appte, was: ‘JIJ ZOU MIJ WHATSAPPEN’. Later hoorde ik dat ze dat heftig vond en bang was dat ik echt boos was. Ze wist toen nog niet dat ik bijna 80% van de tijd communiceer in Capslock en sarcasme, gewoon, omdat het kan. Ik dwong haar tot een afspraak en ze onderging het.

Daarna, toen ik in Rotterdam kwam wonen op vijf minuten fietsen van haar vandaan, ontstond het. Ik bracht vele avonden door op haar bank onder een dekentje, kijkend naar TLC en pannenkoeken etend. Later had ze het gore lef om te verhuizen naar Den Haag en nog veel later naar Rijswijk, of all places.

Ik organiseerde haar babyshower en toen zei ze: ‘Je bent mijn bff, je weet het alleen nog niet’. Ik wist het alleen wel.

Elke keer als we bellen (ze is een van de weinige mensen met wie ik vrijwillig bel) of als we elkaar zien, zijn we aan het kibbelen. We vinden niemand irritanter dan elkaar. Zij belt mij, terwijl ze ‘Laura’ van Jan Smit zingt en ik stuur haar kaarten met teksten als ‘Waarom ga je niet gewoon weg?’. Maar als ik verdrietig ben, weet ze me aan het lachen te krijgen. Altijd.

Ik ben opgegroeid met een broer en een broertje. Maar sinds een paar jaar weet ik ook hoe het is om een zus te hebben.

november 5th, 2019

De kleine rode tuinkabouter

De oude winterjas

De nieuwe regenjas

View this post on Instagram

Mijn toekomstig huis (lekker blijven dromen, Laura).

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt) on

De zwarte winterjas

Vroeger had ik een rode jas. Met capuchon. Voor in de winter. Je kon mij, ondanks mijn lengte, al van mijlenver zien aankomen. Een vriend noemde mij ook wel eens gekscherend ‘de kleine rode tuinkabouter’ en ik hield die naam, als geuzennaam.

Maar toen ging er een knoop van de jas af. En sowieso werd hij steeds valer. Hoewel ik intens veel van hem hield, ging het echt niet meer. Overal zocht ik naar een nieuwe rode winterjas met capuchon (hallo, ik laat mijn haar echt niet nat worden), maar nergens kon ik hem vinden. Wel zag ik een leuke zwarte jas, houtjetouwtje. Lekker warm. Met capuchon. Hij ging mee, vooruit dan maar.

Want eigenlijk houd ik niet van zwarte jassen. Dat stamt uit de tijd toen ik nog op de middelbare school zat, lang, lang geleden. Op de een of andere manier hingen wij onze jassen nooit op, maar we gooien ze op de kapstok. Dit is dezelfde school waar er wiet op het schoolplein werd gerookt (dat schijnt niet normaal te zijn) en je geen broodtrommels mocht meenemen, want dan was je een loser. Maar goed, als iedereen zijn jas op de kapstok gooit, is het heel moeilijk te achterhalen welke jas van jou is, aangezien ie-de-reen een zwarte jas heeft. Ik begon met een witte winterjas (dit is geen goed idee), maar rood is natuurlijk veel beter. Het is een mooie kleur, het is opvallend en het is de kleur van de kabouters.

Dolgelukkig was ik dan ook toen ik met Rianne naar Groningen ging. Niet, omdat ik met Rianne naar Groningen ging, want Rianne is stom en Groningen het einde van de wereld, maar omdat ik daar een rode regenjas zag. Met capuchon. Voor een mooie prijs.

Hij is ideaal. Er zit een riem in, zodat ik mijn taille kan accentueren (schijnt heel belangrijk te zijn volgens de Fancy enzo). Hij houdt regen tegen (de naam gaf het al weg). En hij is dus rood. Heel mooi rood.

Er is alleen een probleem: het begint steeds kouder te worden. De rode regenjas voldoet niet meer. Ik heb een rode winterjas nodig. De zoektocht gaat verder…

Tags: