Archive for december, 2019

december 23rd, 2019

Heeft Laura haar goede voornemen voor 2019 gehaald? Klik hier en kom erachter!

Voor 2019 had ik maar één goede voornemen: vaker aan een pubquiz meedoen. Dat is goed gelukt, kan ik alvast verklappen. Ik denk dat ik bijna elke maand wel weer in een of ander café in Utrecht zat te schelden dit jaar, omdat ik ergens niet op kon komen. Ik houd niet van spelletjes en ben in het algemeen niet erg competitief ingesteld, maar laat me mee doen aan een kennisspel en ik zit te vloeken en te tieren als ik niet win.

Nu moet u weten: ik ben een introvert (oh nee, dat wisten we niet, Laura, wat een verrassing!). Dat betekent dat ik geen grote vriendengroepen heb, maar een paar mensen daar van ken, die weer van het ene en de ander weer van het ander en zo toch aan een mooie lijst met vrienden kom die elkaar niet kennen. Maar dat vond ik juist het mooie dit jaar: dat ik door middel van een pubquiz toch die mensen bij elkaar kon brengen. En dat die mensen ook weer mensen meebrachten. Zijn ze niet leuk? Geen probleem. Zijn ze niet sociaal? Geen probleem. Weten ze niets? Wel een probleem. Tijdens een pubquiz hoef je namelijk niet per se gezellig te kletsen, als je maar iets bijdraagt aan het puntenaantal.

Het leukste vind ik toch altijd wel de Top 2000-quiz (boomer alert). Dit jaar deed ik mee met mijn buren, waar ik vast en zeker nog een aparte blog aan ga wijden. We waren een eclectisch gezelschap, zowel oud als jong en dat was in ons voordeel, want we zijn 5e van de 27 geworden. Uiteraard had ik een bijpassende naam voor ons bedacht: the Bohemian Bitches.

Daarnaast heb ik zelf ook twee keer een pubquiz georganiseerd voor mijn werk en ben ik daar achter dingen gekomen. Zoals dat vragen maken moeilijker is dan je denkt (maar dat kan ook met het onderwerp te maken hebben: recruitment) en dat mensen altijd iets te zeuren hebben (‘Neeee, dit antwoord klopt niet, want blabla onzin blabla’ ‘De vragen waren veel te moeilijk.’). Maar ook dat het heel leuk is en ik er toch niet mijn beroep van ga maken.

Dus ja, je kan wel zeggen dat mijn doel voor 2019 behaald is. Nu nog even nadenken over mijn goede voornemens voor aankomend jaar…

Tags:
december 12th, 2019

Kwetsbaar

Laatst keek ik naar The Voice. Ja, ik weet het, maar ik geniet van audities. Het behoort tot het rijtje van beeldende dingen waar ik om moet huilen: praktisch alle films, soldaten die hun kinderen verrassen met een vroege terugkomst en audities dus. Lang niet altijd, maar vaak genoeg.

Vorige week gebeurde het weer. Er kwam een jongen die al The Voice Kids had gewonnen en dat nu ook bij de grote mensenversie wilde doen. Hij zong ‘Say Something’ en dat deed hij op zo’n mooie en breekbare manier dat je het meteen in je hart voelde. Nadat het voorbij was, kwamen zijn zenuwen pas. De juryleden zeiden hoe mooi het was, niet alleen het zingen, maar vooral de manier waarop. Dat hij integer was. Kwetsbaar.

Nadat hij zijn coach had gekozen, viel hij flauw.

Ali B, degene die hij gekozen had, stond hem daarna bij.
‘Ayoub,’ zei hij, want zo heette de jongen. ‘Dit is juist je grootste kracht.’

En dat vond ik zo mooi. Dat iedereen hem respecteerde hoe hij was en daar ook het mooie van zag. Want zo is het lang niet altijd als je niet uitbundig of extravert bent in een land als Nederland waar brutalen de halve wereld hebben.

Een tijdje geleden was ik bij een vriendin op bezoek. Ik praatte een beetje met haar huisgenoot, niets bijzonders, niet al te veel. Later vertelde ze wat hij over mij had gezegd: ‘Ik vind Laura echt een heel prettig persoon.’

Ik was in de war. Ik had niet mijn best gedaan, niet veel gezegd, was niet grappig of slim geweest. Waarom vond hij mij dan prettig? Juist vanwege die kalmte, die niet aanwezige aanwezigheid. Dat is even wennen als mensen vroeger (en nog steeds) niet snapten waarom je zo stil was of nog erger: zich eraan stoorden. Stille mensen zijn eng. Stille mensen zijn ongemakkelijk. Stille mensen zijn vreemd.

Nóg erger: stille mensen die, als ze dan praten, gevoelig zijn. Of zich kwetsbaar opstellen. Empathie vertonen. Bah. Doe niet zo zwak. Stel je niet aan. Terwijl de wereld niet alleen hoeft te bestaan uit mensen die de ruimte vullen met gesprekken of energie. Het is juist mooi dat er ook mensen zijn die je raken, iets wat je niet in woorden kunt vatten, maar wat je wel voelt.

Dus Ayoub en de coaches van The Voice: bedankt voor die mooie boodschap.

december 1st, 2019

Laura’s liefdesletteren: onverbiddelijk

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Boven het dekbed lagen zijn vertrouwde handen vol rimpels en pigmentvlekken. Zijn mond stond een stukje open, af en toe ronkte hij. Ze wist dat hij over precies 21 minuten wakker zou worden, mompelend zijn sloffen zou aantrekken, de eerste sigaret van de dag en dan de krant. In de middag gingen ze naar het bos met de kleinkinderen, die dezelfde grijze ogen hadden als hij.

Ze had gehoopt dat het zou wennen en toegegeven, soms vergat ze het. Als ze gevangen was in de routine van alledag, maar genoeg avondjes met vriendinnen plande of alles eruit sloeg bij tennis. Dan was het alsof het zo hoorde. In dit huis. Met deze man. Met een man.

Maar altijd kwam de nacht, onverbiddelijk, en daarmee de gedachten. Wat was zij op dit moment aan het doen? Lag ze ook naast een man die dichtbij, maar toch zo ver weg was? Of lag ze alleen, vol verlangens en spijt? Soms hield ze het niet vol en liep ze stilletjes naar beneden, het tweede laatje van haar bureau, de foto. Gewoon een vriendin van vroeger, had ze tegen haar man gezegd. Ja, helaas contact verloren. Dat soort dingen gebeuren. In haar hoofd gebeurde het alleen elke dag opnieuw.