Ik kan het toch niet laten: een blogje over hoe mijn leven eruit ziet dezer dagen. Zodat ik over een paar jaar terug kan lezen en denken: ik kan me het niet meer voorstellen. Hopelijk.
De dagen zien er vrijwel hetzelfde uit, maar voelen niet zo. Doordeweeks werk ik bij mijn nieuwe baan (in de volgende blog daarover meer). Ik praat in meetings over mailings, whitepapers en campagnes. Tussendoor schrijf ik teksten en lees ik documenten. Ik leer veel. In de lunchpauze ga ik wandelen, terwijl ik luister naar voice messages van mijn vrienden. Het is fijn om hun stemmen te horen.
Als de werkdag om is, komt Mathijs. Hij kookt voor me en we kijken The Good Place (afgekeken), Rundfunk (afgekeken), Ramses (mee bezig) of Brooklyn 99 (mee bezig). We zien elkaar nu elke dag, maar zijn nog steeds niet uitgepraat. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit wat ik met die jongen doe, het is altijd gezellig.
Op dagen dat ik vrij ben, ga ik hardlopen. Evy is fier op me. Ik heb dan altijd mijn Filosofie Magazine-shirt aan. Hij is roze geworden in de was, maar eigenlijk vind ik dat juist mooier. Na het hardlopen is de supermarkt aan de beurt. We wachten allemaal netjes in een rij, want we hebben de tijd. Mensen die te dichtbij komen, kijk ik boos aan. Elke keer kijk ik of de kefiryoghurt alweer terug is bij de Albert Heijn, maar tot nu toe steeds alleen de teleurstelling.
Het is nu al een tijdje aan de gang, maar ik heb me nog geen seconde verveeld. Ik lees boeken, kijk series, bak lekkere dingen met mijn lover. Soms doe ik mee aan een online pubquiz, bel met vrienden of familie. Ik heb een racefiets gekocht, zodat ik nu een ANWB-stel ben met Mathijs, maar dan de millennialvariant.
Soms ben ik bang. Ik probeer mijn gedachten uit te schakelen, maar ze halen me in tijdens de nacht. Het is frusterend om te zien dat sommige mensen het niet serieus nemen, hoe egoïstisch ze zijn.
Kortom: ik red me wel, maar ik heb toch liever dat het niet al te lang duurt.