Ik kan het toch niet laten: een blogje over hoe mijn leven eruit ziet dezer dagen. Zodat ik over een paar jaar terug kan lezen en denken: ik kan me het niet meer voorstellen. Hopelijk.
De dagen zien er vrijwel hetzelfde uit, maar voelen niet zo. Doordeweeks werk ik bij mijn nieuwe baan (in de volgende blog daarover meer). Ik praat in meetings over mailings, whitepapers en campagnes. Tussendoor schrijf ik teksten en lees ik documenten. Ik leer veel. In de lunchpauze ga ik wandelen, terwijl ik luister naar voice messages van mijn vrienden. Het is fijn om hun stemmen te horen.
Als de werkdag om is, komt Mathijs. Hij kookt voor me en we kijken The Good Place (afgekeken), Rundfunk (afgekeken), Ramses (mee bezig) of Brooklyn 99 (mee bezig). We zien elkaar nu elke dag, maar zijn nog steeds niet uitgepraat. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit wat ik met die jongen doe, het is altijd gezellig.
Op dagen dat ik vrij ben, ga ik hardlopen. Evy is fier op me. Ik heb dan altijd mijn Filosofie Magazine-shirt aan. Hij is roze geworden in de was, maar eigenlijk vind ik dat juist mooier. Na het hardlopen is de supermarkt aan de beurt. We wachten allemaal netjes in een rij, want we hebben de tijd. Mensen die te dichtbij komen, kijk ik boos aan. Elke keer kijk ik of de kefiryoghurt alweer terug is bij de Albert Heijn, maar tot nu toe steeds alleen de teleurstelling.
Het is nu al een tijdje aan de gang, maar ik heb me nog geen seconde verveeld. Ik lees boeken, kijk series, bak lekkere dingen met mijn lover. Soms doe ik mee aan een online pubquiz, bel met vrienden of familie. Ik heb een racefiets gekocht, zodat ik nu een ANWB-stel ben met Mathijs, maar dan de millennialvariant.
Soms ben ik bang. Ik probeer mijn gedachten uit te schakelen, maar ze halen me in tijdens de nacht. Het is frusterend om te zien dat sommige mensen het niet serieus nemen, hoe egoïstisch ze zijn.
Kortom: ik red me wel, maar ik heb toch liever dat het niet al te lang duurt.
Het is fijn dat je niet alleen bent! Het zijn vreemde, vervelende maar ook bijzondere tijden en erover schrijven is belangrijk. Want ooit ga je denken dat het wel meeviel, dat dat afstand houden makkelijk was en dat je je dood verveelde. Dat valt mee merk ik. Veel plezier de komende tijd.
Ander dingetje, je hebt je archief in je footer staan, dat is nu wel een heel lange lijst. Kan een dropdown worden even aanpassen. (geen idee mail dan help ik). Geheel overbodige tip verwijder dan dit stukje.
Het is ook soms best beangstigend. Dat heb ik ook, ondanks dat het verder best prima z’n gangetje gaat.
Mooi om te lezen dat je vriend en jij het zo fijn hebben samen en dat je je nog niet verveelt. Wel begrijpelijk dat je de situatie soms beangstigend vindt, dat is die ook wel. Zelf heb ik een aantal heftige weken achter te rug met veel zorgen en angst, maar is de rust nu gelukkig weer terug. Overigens heb ik me gelukkig ook nog geen moment verveeld.
Ik zou me graag weer eens vervelen. Hier staat dat woord ook al een tijdje niet meer in het woordenboek. Terwijl het zo lekker kan zijn, je een uurtje vervelen.
Fijn te lezen dat alles goed gaat in het Utrechtse.
Fijn om te horen dat je jezelf bezig weet te houden en dat je je niet verveelt. Het is soms ook eng en raar en vooral naar. Maar we komen er wel :)
Jaaa een mede Ramses kijker! Love it (heb Mama Mokum intussen ook geluisterd, trouwens). Ik wil eigenlijk niet zoveel over de coronacrisis/het leven nu bloggen, maar aan de andere kant zijn teksten zoals die van jou wel heel goede weerspiegelen van het leven nu voor later. Ik kan me voorstellen dat ik over twintig jaar misschien al geen idee meer heb van hoe dat eigenlijk ging (/dat alles door je herinnering vertekend is).
Wat voor mij redelijk helpt: geen Corona-nieuws volgen. Niet klikken op artikelen over Corona, etc. En 1x per dag het NOS Journaal volgen (dit laatste is voor mij moeilijker, want ik hoor telkens bulletins als ik een radiozender aan heb. Maar de verdieping in de vorm van artikelen en welke nieuwe onderzoeken elkaar nu weer tegenspreken ontbreken voor mij. Wat op zich best fijn is!