Archive for mei, 2020

mei 29th, 2020

Toeval

Het was mooi weer. Ik kwam net terug van de Albert Heijn toen ik een bekende binnen zag gaan bij het gebouw van mijn toen nog date.
‘MATHIJS!’ schreeuwde ik over de rotonde heen.
Hij hoorde me niet. Ik was al behoorlijk verliefd op deze jongen en het zou mij niet gebeuren dat hij zo dichtbij was en ik hem niet kon knuffelen. Dus belde ik hem en sommeerde hem weer naar buiten te gaan. Minstens een half uur bleven we knuffelen, vastgelegd door de huisgenoot van Mathijs (zie foto hierboven).

Laatst was het weer mooi weer. Ik kwam net terug van de Albert Heijn toen ik een jongen in hardloopkleren zag. Zijn tred kwam me bekend voor.
‘MATHIJS!’ schreeuwde ik over de rotonde heen.
Hij keek verward om zich heen en zag mij toen ook. Ik ben nog steeds behoorlijk verliefd op deze jongen. We knuffelden, terwijl mensen anderhalve meter van ons vandaan langs liepen. We zien elkaar elke dag. Elke keer ben ik weer blij als hij verschijnt in mijn deuropening. En dus ook als ik hem per toeval tegenkom op straat.

mei 20th, 2020

Het mysterie van de kat en de muis

Er was al een tijdje niets toevalligs of geks gebeurd, dus ik wist dat er weer aan zat te komen. Dat is namelijk waar mijn leven uit bestaat: toevalligheden en gekkigheid.

Ik checkte een oud e-mailadres en zag opeens een mailtje staan van Mijn Bestseller. Meteen kreeg ik flashbacks naar een editie van Manuscripta in 2011 (de echte boekenliefhebbers kennen dat nog wel) waar je gratis iets kon laten drukken. Ik verzamelde een aantal verhalen en liet een dun boekje afdrukken. Niemand die daar uiteraard ooit in geïnteresseerd was, behalve familie en vrienden.

Flash forward naar 2020. Het mailtje bevatte een doorgestuurd mailtje (bijna een inception). Wat bleek? Het team Geestelijke Verzorging in het UMC Groningen organiseert normaal altijd een herdenkingsbijeenkomst op 4 mei, maar dat was nu natuurlijk niet mogelijk. Daarom maakten ze een boekje rondom de thema’s ‘herdenken’ en ‘bevrijding’ voor patiënten en medewerkers. Ze wilden graag mijn toestemming om het toepasselijke en mooie verhaal (hun woorden) ‘De kat en de muis’ uit bovenstaand boekje in het boekje op te nemen.

Verwarring alom in mijn hoofd. Hoe kwamen ze in hemelsnaam bij mij? Waarom dit verhaal? Was het eigenlijk wel een goed verhaal, want het was negen jaar geleden geschreven en ik denk (hoop) dat ik sindsdien wel beter ben gaan schrijven. Natuurlijk staat het verhaal ook op mijn blog en ik moet zeggen tegen mijn jongere zelf: het is zo slecht niet. En: wat mooi eigenlijk dat ze daarvoor mijn verhaal willen gebruiken, wat een eer!

Maar goed, ik moest natuurlijk nog antwoord gegeven en omdat ik het nu pas zag, was de mail al een week geleden verstuurd en 4 mei kwam steeds dichterbij. Snel belde ik naar het UMCG en liet weten hoe vereerd ik me voelde dat ze mijn verhaal wilde opnemen. Ik reageerde zo enthousiast dat de geestelijk verzorger er zelf ook blij van werd, zei ze. Alleen wist ze niet zeker of het verhaal erin opgenomen zou worden, maar ze zou doorgeven dat ik toestemming had gegeven.

Een paar weken later kreeg ik weer een belletje. Het verhaal stond helaas niet in het boekje, want ze moesten een keuze maken uit veel verschillende stukken en deze paste net niet bij de rest. Jammer, maar zeker begrijpelijk. Wel vroeg de geestelijk verzorger nog om toestemming om het verhaal te gebruiken in een patiëntenbijeenkomst. Die mogen nu natuurlijk niet gegeven worden, maar wie weet, ooit.

Oh en hoe hij aan mijn verhaal kwam? Daar zijn we niet achtergekomen. Hij heeft gezocht op een aantal woorden en kwam zo bij mijn verhaal uit. Een mysterie…

mei 5th, 2020

Iedereen kan toveren

View this post on Instagram

Een nieuwe baan vraagt om een nieuw notitieboekje.

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt) on

Ik had het jullie al verteld: ik heb een nieuwe baan. En inderdaad, dat betekent dat ik nog geen dag op kantoor heb gewerkt in deze tijden.

Waarom een nieuwe baan? Kijk, ik ben dol op 010, maar dat reizen naar Rotterdam viel me toch wel wat zwaar op een gegeven moment. Fietsen naar mijn werk, dat was de droom. En hoe zou het eigenlijk zijn bij een bedrijf dat wat meer maatschappelijk ingesteld was? Nou, ik ben erachter gekomen, want sinds april werk ik als Content & Community Coördinator bij de Tovertafel (eigenlijk heet het bedrijf Active Cues en het product Tovertafel, maar dat laatste klinkt zo gezellig).

Misschien heb je er wel eens van gehoord als je in de zorg werkt, maar zo niet: de Tovertafel brengt mensen met een speciale zorgbehoefte in beweging door middel van interactieve lichtprojecties. Er is een versie voor mensen met dementie, mensen met een cognitieve uitdaging en voor kinderen in de zorg/speciaal onderwijs. En dat ziet er bijvoorbeeld zo uit.

Echt jongens, ik ben blij en trots dat ik bij zo’n mooi bedrijf mag werken waar het gaat om zoveel mogelijk geluksmomenten creëren.

Maar hoe gaat het inwerken als de coronacrisis is toegeslagen en je niet naar kantoor kunt fietsen, maar gewoon thuis achter je scherm zit? Nou, het scheelt al dat mijn werk digitaal is. Schrijven kun je overal. Bovendien waren er genoeg documenten en presentaties vol met informatie. Zo weet ik nu dat je niet ‘dementerenden’ moet zeggen, maar ‘mensen met dementie’. Waarom? Je bent niet dementerend, je hebt dementie. Zo leer je nog eens wat.

Het bedrijf bestaat uit zo’n 50 mensen en je eigen team leer je natuurlijk wel kennen, maar hoe doe je dat met de rest? De coach (ja, we hebben een eigen coach!!!) gaf mij als tip om koffiemomentjes met mensen in te plannen. Dat was een succes, want het bleken stuk voor stuk leuke mensen te zijn. Sommige mensen hebben zelfs katten die je op de achtergrond ziet loeren.

Dus ondanks dat ik nog geen dag op kantoor heb gezeten en de meeste mensen nog nooit in het echt heb gezien, kan ik je alvast verklappen: het is awesome.