Maand: juni 2020

Bloggen en boeken zijn niet dood

Ja ja, ik weet dat vloggen hip is en TikTok of desnoods Instagram, in ieder geval alles wat niet bloggen is. Laat staan boeken. Dit wil echter niet betekenen dat deze twee media niet meer bestaan en nog beter: ze worden tegenwoordig gecombineerd.

Want waar eerst de influencers begonnen met boekendeals (wat niet betekent dat ze ook allemaal het boek zelf geschreven hebben) zijn nu eindelijk de bloggers aan de beurt. En niet zomaar bloggers, nee, toevallig hele leuke.

Lianne Keemink – Dingen anders doen

Laten we beginnen met het eerste boek dat ik heb gelezen: die van Lianne. Zij begon de trend, want dit is alweer haar tweede boek. Ik mocht zelfs bij de boekenpresentatie van het eerste boek zijn, maar de tweede kwam in coronatijd uit. Het gaat over het aanleren van gewoontes en is in Lianne-stijl geschreven: grappig, goed te begrijpen en overzichtelijk. Daarnaast heeft ze speciaal voor de bijzondere tijd waarin we leven een gratis thuis-variant gemaakt. Mijn eerste gewoonte werd hierna een feit: het lezen van boeken geschreven door bloggers.

Des Blelis – Ik ben er (ook) nog

Want Des bracht namelijk ook een boek uit, helemaal zelf. Hoewel het gaat over haar moederschap en ik alleen moeder ben van half-dode vetplantjes vond ik het interessant om te lezen. Ik lees haar blog al jaren en had daardoor het idee dat ik wel wat wist over haar kinderen en haar, maar door dit boek heb ik toch een andere kant gezien. Lief, eerlijk en ontroerend!

Lisa van Campenhout – Bijna echt

En dan Lisa. Al maanden las ik haar blogs over haar boek, de toewijding, de lange dagen. En nu kon ik het dan eindelijk lezen! Het is een young adult, een genre wat ik eigenlijk al een tijdje niet meer gelezen heb, over een meisje dat niet meer onzichtbaar wil zijn en zichzelf daarom een andere identiteit aanmeet. Van begin tot eind blijft het spannend en wil je eigenlijk niet stoppen met lezen.

Dus lieve lezers, bloggen is niet dood, boeken zijn niet dood. Lang leve bloggers die boeken schrijven! (en ga bovenstaande boeken lezen)

Net als in de film

https://www.instagram.com/p/CBEDR-flrF7/

Precies een jaar geleden zag ik Mathijs voor het eerst. En ik ga jullie vertellen hoe dat ging.

Zoals elk stel in deze tijden kwamen we elkaar tegen op Tinder. Ik had in mijn bio staan dat ik leefde voor gifs en memes en hij reageerde met MEMES! Dit mondde uit tot twintig gesprekken in een, waardoor het me soms wel een halfuur kostte om op alles te reageren wat hij had gezegd. Er kwamen gifs voorbij, veel gifs en uiteindelijk de ontdekking: we woonden in dezelfde wijk. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en vroeg hem mee uit. Ik had meteen al een geniaal idee: naar de kabelbaan gaan in de wijk. Mathijs, avonturier die hij is, stemde in.

Dus liep ik even later in mijn groene jurkje richting de kerk waarvoor we zouden afspreken. Het voelde goed om eens te kunnen lopen naar een date, want dat gebeurt niet vaak als je in een uithoek van de stad woont. Gelukkig bleek Mathijs geen creepy guy te zijn en kon ik hem gewoon ongemakkelijk omhelzen (er zijn verschillende soorten jongens: drie zoeners, handschudders, huggers of helemaal niets), want Mathijs is een hugger. Al vrij snel kwamen we aan bij de kabelbaan waar we foto’s van elkaar namen, want kabelbanen zijn cool.

Maar wat nu? Want ik had niet verder gedacht dan dit. Er bleek gelukkig nog een vlot naast de kabelbaan te liggen, dus gingen we naar de overkant. Aan de overkant waren speeltuintjes, heel veel speeltuintjes. Ik dacht dat Oegstgeest veel schommels bezat, maar dit sloeg alles. We besloten die ook uit te testen, maar niet voordat Mathijs besefte dat hij zijn rugzak was vergeten bij de kabelbaan. Intern raakte ik meteen in paniek, alsof het mijn eigen rugzak was, maar Mathijs bleef kalm. Er schijnen namelijk ook mensen te zijn die vertrouwen hebben in andere mensen en dit keer terecht, want de rugzak stond gewoon op zijn plek.

Met een gerust hart konden we verder spelen. Ondertussen praatten we over dieren (Mathijs is een honden- en kattenmens en ik, nou ja, jullie weten wel wat ik ben), deed ik een paar moves na die ik had geleerd tijdens mijn zelfverdedigingscursus en vertelde Mathijs een anekdote over palingen. Ik weet niet of dat zijn manier van versieren was, maar goed (‘Dat palingen op een plek geboren worden, de Atlantische oceaan oversteken om hier te paren, maar ze bevallen weer aan de andere kant van de Atlantische oceaan). Tijdens de gesprekken testten we de speeltuinen. Soms herkenden we dingen van vroeger, maar man, wat zijn er ook rare en gevaarlijke speeltoestellen tegenwoordig.

Van al dat gespeel en geklauter krijg je wel dorst, dus gingen we wat drinken bij een horecagelegenheid in de buurt. Ik legde uit wat soft boys waren. Daarna wilde Mathijs nog naar de andere horecagelegenheid in de buurt waar ik wcms nam (ik heb hem even verteld wat het is, want dat wist hij  nog niet, shocking) en we praatten over eten (voice-over: ‘Dit zou een terugkerend thema worden’). Daarna was het tijd voor werk voor Mathijs en liepen we samen naar de overkant. Ik weet niet meer of we hebben gezegd dat het gezellig was, maar we omhelsden elkaar en ik zei dat hij zijn nummer nog even moest sturen, zodat we de kabelbaanfoto’s uit konden wisselen. Allebei liepen we een andere kant op, maar niet voordat… we allebei om hadden gekeken.

Net als in de film.