Verhuisblog 4: IK HAD EEN BREAKDOWN

[thumbnail van een huilende Laura]

Hallo mijn allerliefste fans, wat fijn dat jullie er weer zijn. Het einde is eindelijk in zicht, want dit is de laatste verhuisblog. Ja, ik weet het, ik heb het concept niet genoeg uitgemolken. Elke zelfrespecterende influencer plaatst minstens honderd vormen van content over zoiets. Ik heb niet eens spons binnengehaald. Ik ben echt een slechte vlogger blogger.

Nu ik in een tweekamerappartement villa woon, heb ik uiteraard ook een tuin. In een tuin hoort een picknicktafel. Mathijs kwam met het idee om de picknicktafel te verven. Dat is op zich een leuk idee. Hij was er zelf alleen niet om het uit te voeren, want hij ging een weekendje weg. (‘OMG, ging hij zonder jou een weekendje weg? Zijn er relationship troubles???’ ‘Nee, hij ging kamperen met vrienden.’ ‘En jij mocht niet mee?????’ ‘Ik HAAT kamperen.’ ‘Begrijpelijk.’)

Vol goede moed ging ik dan maar aan de slag en ik kwam achter de volgende dingen:
– Schuren duurt laaaaaaaaaaang.
– Verf komt overal te zitten.
– Je kan maar een kant verven, omdat het droog moet zijn en dat betekent dat je moet wachten en ik ben niet goed in wachten.
– Ga alleen verven (volgens mij moet je eigenlijk schilderen zeggen, maar ik ben sowieso een n00b) als het de komende duizend jaar niet gaat regenen.
– ALLES KOMT ONDER DE VERF TE ZITTEN, ALLES.
– Laat het gewoon je lover doen die het bedacht heeft. Of doe het gewoon niet.

Jullie moeten beseffen dat ik een week vrij had die opgevuld was met verhuisdingen (ja, ik heb een baan, terwijl ik influencer ben, but it keeps me grounded jwt) en het ook nog niets eens lukte met die verdomde picknicktafel. Ik was kaputti, zat onder de verf en kon de tranen niet meer tegenhouden. Natuurlijk was dat de uitgelezen kans om te gaan vloggen, want daar scoor je mee, maar ik was mijn camera helaas vergeten. Ik stond op het punt om de picknicktafel dan maar over de schutting te gooien, toen Mathijs gelukkig weer terugkwam. Enige probleem: het bleef maar regenen, dus de picknicktafel is nog steeds niet af (iets met buitenlak blablabla).

De dagen erna stonden in het teken van inpakken, inpakken, inpakken. Woensdag was dan eindelijk de dag: mijn hulptroepen en ik gingen aan de slag, jawel, tijdens storm Francis. Want waarom ook niet? Het is niet alsof het weer ook maar een keer mee heeft gezeten tijdens dit hele avontuur. Maar zoals dat gaat in sprookjes: op het einde kwam alles goed. Ik zit veilig en droog in mijn villa met al mijn tachtigduizend spullen om me heen.

Ik snap dat jullie nu een house tour willen (‘This is my crib’), maar daar moeten jullie even op wachten tot ik mijn nieuwe vlogcamera gekregen gekocht heb…