Maand: december 2020

Twee

Rond deze tijd komen altijd alle terugblikblogs en dat zette me aan het denken: want ondanks deze coronatijd zijn er toch twee Grote Dingen gebeurd in mijn leven dit jaar.

1. Ik kreeg een nieuwe baan
Anderhalf jaar lang drie uur reistijd per werkdag begint je op een gegeven moment op te breken. Bovendien was ik op zoek naar meer zingeving in mijn werk en dat kreeg ik. Mijn reistijd is nu een kwartier fietsen (of nou ja, niet nu, want ik ga niet naar kantoor, maar theoretisch gezien dan) en het kantoor zit bovendien in de binnenstad van Utrecht. Het werk is nooit saai, ik leer steeds bij en ik heb de leukste collega’s ooit (de leukste collega vind ik toch wel Mathijs, die ik heb binnengesleept als freelancer). Deze valt in de categorie Heel Goede Beslissing.

2. Ik kreeg een nieuw huis
Nou oké, deze valt ook in de categorie Heel Goede Beslissing en is ook een Groot Ding. Een intelligente lockdown in een studio van 28 vierkante meter is niet per se aan te raden. Ik had ruimte nodig en vooral een afgesloten slaapkamer. En dat kreeg ik. In een mooie wijk, dichterbij het station en het centrum en met een Tuin (ja, die mag ook met een hoofdletter). Er komt nog een blog over, maar ik heb er ook een nieuwe hobby bij: tuinieren.

Dat was 2020. Maar gaan er in 2021 ook Grote Dingen gebeuren? Jawel, ook weer twee (van wat ik nu kan voorzien natuurlijk).

1. Ik ga samenwonen met Mathijs
Ja, je bent verliefd en je wil wat. Wanneer we precies gaan samenwonen, is nog niet duidelijk. Daar zijn namelijk twee dingen (‘Ik zie echt een patroon, alles is met tweetallen, dit kan geen toeval zijn’) voor nodig. Ten eerste moet Mathijs een muziekstudio huren, want (weer twee redenen) dat past hier niet en het is een jarendertighuis, dus ik denk niet dat de buren er blij mee zullen zijn (mocht je heel toevallig een muziekstudio/ruimte weten in Utrecht of omgeving, let me know). En het handige van dat ik al verhuisd ben, is dat je kunt wennen. Niet hoppa, meteen in een keer samenwonen, maar in stapjes. Dus daar zijn we nu mee bezig. In coronatijd is dat weer anders dan in het gewone leven, zeker met een introvert en een extravert, maar dat komt vast goed.

2. We gaan een kat nemen
Ja sorry, ik word nog geen mommyblogger, eerst maar een kat. Als Mathijs hier eenmaal woont, gaan we op zoek naar een kat. Geen schattige kitten, want twee (‘TWEE’) redenen: dan zou ik er het liefst twee willen (‘TWEE’), maar daar is niet genoeg ruimte voor. En kittens zijn heel leuk, maar ook heel stout, dus je moet ze opvoeden en daar heb ik nu geen zin in. Nee, het wordt gewoon een lieve, oude kat. Die worden ook minder vaak geadopteerd, dus dan scoor ik weer wat karmapunten.

Spanning en sensatie dus. Uiteraard houd ik jullie op de hoogte!

Survivalgids voor de thuiswerker (+ winactie)

https://www.instagram.com/p/CJBBGYkFkyf/

In april was de coronacrisis al in volle gang toen ik bij Tover begon. Op Slack zag ik dat er een speciaal kanaal was voor COVID-19 en elke dag deelde Lieneke, de coach, daar thuiswerktips. Want, geef toe, thuiswerken is niet altijd even makkelijk.

De tips werden goed ontvangen en dat bracht Lieneke op een idee: een boek uitbrengen met alle tips. Af en toe deelde ze het proces en nu is hij er: Survivalgids voor de thuiswerker.

Het boek bevat 100 thuiswerktips en is ingedeeld in verschillende hoofdstukken zoals focus, introvert vs extravert, high five en mildheid (en nog veel meer). Af en toe lees je ook de ervaring van iemand met een tip en jawel: yours truly staat er ook in! (zie hierboven in mijn Instagrampost) Ik heb het daar over tip 56: laat de stilte bestaan. Iets wat ongemakkelijk kan zijn, maar ook veel kan opleveren.

Ook tip 76 is een favoriet: verras jezelf, doe het anders. Ik heb zelf een hekel aan het fietsen of lopen van steeds weer dezelfde route, dus ga ik regelmatig via een andere weg, ook al is die langer. En ik heb wel eens de tip gegeven om andersom in bed te gaan liggen, wat trouwens ook goed werkt als je niet kan slapen. Zeker in tijden als deze zijn zulke veranderingen fijn!

En dan tip 97: fouten maken? Graag. Hierin vertelt Lieneke dat elke fout feedback geeft over hoe het beter kan en daarom een investering in de toekomst is. Je weet daardoor immers dat je het in de toekomst anders gaat doen. Sterk staaltje omdenken!

Ik ben heel erg trots op Lieneke dat ze dit boek heeft uitgebracht en het is fijn om te lezen, ook om af en toe even door te bladeren als je behoefte hebt aan steun. En de leuke illustraties maken het helemaal af.

Ben je benieuwd geworden? Mooi, want ik ga er eentje weggeven. Geen zorgen: ook als je een stille meelezer bent, mag je gewoon meedoen! Het enige wat je hoeft te doen, is in een reactie laten weten dat je mee wil doen. Na kerst kies ik een winnaar uit.

Dani Banani

Acht jaar geleden en in een ander leven leerde ik Daniëlle kennen. Ik studeerde Literatuurwetenschap in Leiden en was net in Oegstgeest gaan wonen, op mezelf. Ik wist nog niet wat me te wachten stond bij mijn minor journalistiek en al helemaal niet bij de studententoneelvereniging waar ik nu naar toe was gegaan voor een open avond. Daar leerde ik namelijk mijn ex kennen en… Daniëlle (en Anand, maar sorry Anand, deze blog gaat wederom niet over jou).

Ze bleek ook in Oegstgeest te wonen, in hetzelfde gebouw. Ze ging ook naar de sociale activiteiten buiten de toneelvereniging om, sterker nog, ze zat in het bestuur. Ik vond haar aardig. Soms ging ik mee naar de pubquizzen die het café waar ze werkte organiseerde. Ik ging met Daniëlle om, zoals je met veel mensen omgaat in zo’n vereniging: je spreekt elkaar wel, je ziet elkaar veel, maar dat is het dan ook.

Ik weet dan ook eigenlijk niet meer hoe de omslag kwam. Ik weet dat het uit was met mijn ex en ik naar Rotterdam verhuisd was, maar ik soms nog in Leiden moest komen voor andere dingen en ik toen met haar afsprak. Tot nu toe was onze vriendschap (kennisschap?) op de oppervlakte gebleven, maar ik vertelde iets persoonlijks over mezelf dat ze bleek te herkennen. Vanaf toen werden we Echte Goede Vrienden.

Natuurlijk, we praten over A Very Potter Musical en over toneel. Maar we praten vooral over onze gevoelens. Intussen is Dani Banani, zoals ik haar ben gaan noemen, ook een groot fan van mijn blog geworden. Elke keer als er een nieuwe is, krijgt ze automatisch een e-mail en laat ze weten wat ervan vond (ze vindt het natuurlijk altijd geweldig).

Een behoorlijke tijd geledenvroeg ze: “Kun je deze bepaalde datum vrijhouden in je agenda?” Ik dacht: okeeeee. En toen zei ze: “Want DAN GA IK TROUWEN.” Ik voelde me vereerd dat ik erbij mocht zijn en extra cool: het zou plaatsvinden in het museum waar zij en haar verloofde werkten (en elkaar dus ook hadden leren kennen). Ik keek ernaar uit.

In februari gingen Mathijs en ik naar Leiden en terug naar Oegstgeest. Speciaal voor Daniëlle (oké en ook wel een beetje voor haar vriend). We speelden bordspelletjes, ook al houd ik niet van bordspelletjes, maar je moet wat over hebben voor je vrienden. Ik zou hen snel weer zien op de bruiloft.

Maar toen kwam corona. De bruiloft ging niet door. Afspreken ging niet door. Dus besloten we maar een andere vorm van contact te houden. Nu luister ik tijdens mijn lunchpauzes naar haar stem, lopend door Utrecht. Of ik praat tegen haar. Inmiddels zitten we op uren aan voice messages, gebaseerd op de aantekeningen die we maken die ook steeds langer worden. We praten over jeugdherinneringen, werkperikelen, onze lovers en vooral heel veel random dingen. Ik ben in die maanden meer over haar te weten te komen dan al die jaren daarvoor. En in een van de voice messages vertelde ik dat ik bezig was met een blog over haar.

Ik kan niet wachten totdat ik haar weer in het echt zie.