Het is je vast niet ontgaan, maar ik ben dus een introvert. Dat betekent niet dat ik niet sociaal ben (waarom schijnen mensen altijd te denken dat introverten geen vrienden hebben?) of nooit buiten kom, maar wel dat ik oplaad door alleen te zijn.
Nu wil het toeval dat ik een extraverte vriend heb. Dat was even wennen, want ik kom uit een familie vol introverten (mijn vriend vindt het soms lastig dat het zo vaak stil is tijdens het eten in het ouderlijk huis, maar voor ons is dat heel normaal) en er zit geen enkele echte extravert tussen mijn vrienden. Ik moest wennen aan zijn soms luide en vele gepraat en hij moest wennen aan… mijn tijd alleen.
Want soms heb ik rust nodig. Als ik dagen achter elkaar ’s avonds iets sociaals heb, dan wordt het te veel. Ik wil even geen mensen, gewoon alleen ikzelf en Meredith (ja, ik ben nog steeds bezig met Grey’s Anatomy). En hoewel Mathijs echt niet zo vermoeiend is, kan niets op tegen die tijd alleen.
Eerst vond hij dat nog lastig, want wist ik wel zeker dat het niet aan hem lag? Vond ik hem nog wel leuk? Ja, of course!
Nu hebben we een goede oplossing gevonden en wel in een liedje van Rufus Wainwright. Elke keer als ik alleen wil zijn, dan zing ik gewoon: ‘I need a little alone time.’ En Mathijs, die begrijpt me.
Fijn dat Mathijs je begrijpt. Ik ben ook iemand die echt tijd alleen nodig heeft om op te laden. :)
Kijk, dat zijn de betere oplossingen! Ik vind het toch wel handig dat O. ook een introvert is.
Dat was één van de dingen die mijn ex al heel snel door had. Ik heb ‘me-time’ nodig.
Het is ook heerlijk om af en toe alleen te zijn. Ik mis dat nu heel erg. Gelukkig ben ik alleen tijdens het wandelen.
Mooi! Mijn lief en ik zitten allebei ergens in het midden denk ik, al heb ik toch wel nog iets meer tijd alleen nodig om inderdaad soms op te laden. In het begin van de lockdown was dat wel eens lastig, al bleven we ook vaak gewoon wel elk ons eigen ding doen.