https://www.instagram.com/p/BNHdXjsASqb/
Het is me eerder overkomen, toen in Cinerama.
Het was een zondag, kwart voor vijf en het weer was mooi, nog niet zo lang geleden. Ein-de-lijk waren de bioscopen weer open en daar wilde ik met mijn Cinevillepas gretig gebruik van maken.
‘Fijn dat je er bent!’ zeiden de medewerkers die klaar stonden voor de bioscoopzaal.
Ik was nog nooit zo hartelijk onthaald en keek hen een beetje vragend aan.
‘Je bent de enige vandaag.’
Mijn droom kwam uit (hoewel het wel zielig is voor de bioscoop): ik ging een film kijken in de grote zaal van het Hartlooper: helemaal alleen. Geen pratende mensen, geen etende mensen, geen mensen voor, naast, boven of onder me, just me, myself and I.
Nu zijn er misschien mensen die zeggen: wat, ga je helemaal alleen naar de bios? Sommige mensen vinden dat raar. Ik vind die mensen raar. Ik kan het iedereen aanraden. Je hoeft met niemand te praten, je kan zo snel weggaan als je wil en naar de bioscoop gaan is toch niet echt een sociale activiteit (niet iedereen denkt hier hetzelfde over, gezien het gepraat van sommige mensen tijdens de film). Na de film blijf je nog even in het gevoel hangen in plaats van dat je moet bespreken hoe het was.
‘Ja, maar iedereen kijkt dan naar me en vind me zielig.’
Nee, lezer, nee. Het kan niemand een fuck schelen dat jij daar bent in je eentje, want ze zijn meer met zichzelf bezig. Bovendien is het helemaal niet raar, want zeker in filmhuizen zijn er wel vaker mensen alleen. En als je een Cinevillepas hebt, kun je niet altijd mensen vinden om mee te gaan, omdat je zo vaak gaat. Waarom zou je je laten tegenhouden door het gebrek aan gezelschap? Ga gewoon alleen!
En dan heb je misschien ooit ook het geluk wat ik heb. Een volledig lege bioscoopzaal.