https://www.instagram.com/p/CWxvE8hocku/?utm_medium=copy_link
“Ze is heel rustig,’ zeiden de vorige eigenaren.” We besloten dan ook voor deze kat te gaan: schuwer dan haar zusje, maar daarom had ze ook juist meer liefde en geduld nodig. We noemden haar Molly.
En Molly was inderdaad schuw. In de avond dat we haar thuis brachten, kwam ze haar reismandje niet uit. Maar ’s nachts ging ze op onderzoek uit. Door middel van een camera (echt, huisdiereigenaren, koop dat, het is zo leuk om te zien) kon ik zien dat ze wat at, wat rondliep en jawel, zelfs speelde. We waren heel trots op onze dappere kat.
In de dagen erna verstopte ze zich vaak. Onder de boekenkast, in de tv-kast of achter de vaatwasser. Al die enge geluiden, buren die verbouwen en dan die twee grote rare wezens die de hele tijd rondlopen en op hoge toon tegen je praten. Doodeng. Maar soms kwam ze tevoorschijn. En speelde ze met de hengel. Of keek wat je aan het doen was op de laptop. Elke dag een stapje erbij.
En nu, anderhalve week later? Ze verstopt zich nog steeds als de waterkoker aangaat, maar komt ook veel sneller weer tevoorschijn. Overdag verdeelt ze haar aandacht tussen de vier stoelen aan tafel, dan weer duttend op de een, dan weer duttend op de ander. Ze laat het toe dat we haar aaien over haar kopje, geniet er zelfs van.
En ’s nachts? Dan gaat ze los. Geen papiertje is veilig, overal wordt mee gespeeld. Rommel laten slingeren is er niet meer bij, wat nogal lastig is voor twee chaoten. We noemen haar wel eens Molly de sloper of Molly de sloopkogel. En Molly is achteraf gezien goed bedacht: ze molt alles.
Maar dat geeft niet. Want ze is heel lief en zacht en schattig. En in een huis vol liefde zonder dominante katten die haar het leven zuur maken. Hier is ze thuis.