Laura denkt

View this post on Instagram

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt)

Jullie lazen het al in mijn vorige blog: ik heb een nieuwe baan. Donderdag ga ik beginnen, maar ik moest natuurlijk eerst gedag zeggen bij mijn oude werkgever, Tover.

Dat was nog niet zo makkelijk. Want Tover is een bijzonder bedrijf en de mensen zijn geweldig. Het is heel knap dat er zoveel leuke mensen bij één bedrijf kunnen werken. Ik begon 2,5 jaar geleden toen corona in volle gang was: in mijn studio van 28 vierkante meter zonder mijn collega’s in het echt gezien te hebben. Dat kwam pas na een paar maanden. In die paar maanden heb ik virtuele koffiemomentjes gehouden (tip!) om toch mensen te leren kennen. En dat werkte goed: toen ik iedereen dus uiteindelijk in het echt ontmoette (wat heel surrealistisch voelt trouwens, want huh ik wist niet dat die persoon zo klein/lang was), wist ik van iedereen wel iets persoonlijks.

Een andere manier om in connectie met mensen te komen was door het geven van online workshops theaterimprovisatie. Ik wilde iets leuks organiseren voor mijn collega’s die alleen zaten en kijken of ik dat eigenlijk wel kon, zo’n workshop geven. Het was een van de leukste dingen die ik heb gedaan: het verzinnen van de workshop, zorgen dat mensen zich op hun gemak voelen en hen te zien spelen. Ik kan oprecht zeggen dat iedereen het heel erg goed deed en het was fantastisch om mijn collega’s op een andere manier te leren kennen (en zij zichzelf ook). Voor herhaling vatbaar dus (ik ben in te huren!!!).

Sommige collega’s zijn inmiddels vrienden geworden en zij hebben dan ook bijgedragen aan een fantastisch afscheidsfeestje. Overdag verraste ik collega’s in hun kantoren met waterpistolen (bedankt Julia voor dat geweldige idee) en danste ik met Elsemarie (wij deden de afgelopen tijd elke dag een dansje van de dag, waarbij de één een aantal danspassen opnam en de ander dat na moest doen in een video). Een paar weken geleden trakteerde ik tijdens mijn verjaardag op cake die je zelf moest versieren, net als vroeger, en nu mochten mensen zelf hun snoepzakje vullen (want speelsheid is een belangrijk goed). Tijdens de borrel, geweldig georganiseerd door de office manager, gingen we koekhappen en konden er snoepkettingen van drop en chips worden gemaakt. Elsemarie had een geweldig passend cadeau bedacht: een vriendschapsboekje ingevuld door al mijn marketingcollega’s. Het was 32 graden, op het dakterras maakten we foto’s met de Dom op de achtergrond en ik wilde dat de tijd even stil stond.

Ik verlaat Tover dan misschien wel, maar niet de mensen. Of zoals mijn collega/vriendin Martine schreef in mijn vriendschapsboekje: dit is geen afscheid.

We nemen twee mensen. Een vrouw van 31 die introvert is en een man van 29 die extravert is. We laten ze Tinder installeren. We tonen hen foto’s van elkaar en ze swipen naar rechts. We zorgen dat de vrouw van 31 (die toen jonger was) die introvert is de man van 29 (die toen ook jonger was) die extravert is uitnodigen voor een date.

We gaan bijna drie jaar verder in de tijd.

We zien dat deze twee mensen een nieuw huis vinden. We horen de man zeggen: ‘We moeten een housewarming geven!’ We zien de vrouw instemmen. Een paar dagen daarna verschijnt er in menig e-mailbox een nieuwsbrief van de vlog ‘Laura verhuist’. Er staan zinnen in als: ‘Wist je al dat bij je ons een workshop moodboards maken kan volgen voor slechts 1000 euro?’ en ‘Om onze zevende verhuizing te vieren, hebben we besloten een event te organiseren: het move in with us-event.’ en ‘Mocht je niet komen, dan blokkeren we je op onze social media-kanalen’. Oh ja en natuurlijk: ‘Vergeet niet om te liken en te subscriben.’

Daarna zien we vooral veel paniek bij de vrouw. De housewarming is inclusief eten dat zal worden bereid door de man. De man zal ook de boodschappen doen. Toch heeft de vrouw stress. Want hoeveel drank en eten moet er zijn? Is er wel genoeg? En hoeveel mensen komen er eigenlijk?

We gaan door naar de dag zelf. De man is overdag aan het werk, iets wat hij niet handig heeft gepland. De vrouw maakt schoon, ruimt op, de stress blijft maar toenemen. Wat moet ze aan? Komt de man wel op tijd? Zal iedereen het leuk vinden? Ze heeft geen zin meer in de housewarming. Wat een gedoe. Gelukkig komt de man op tijd thuis, maar gaat dan meteen aan de slag met het maken van de hapjes. De man is ook gestrest. De eerste gasten komen te vroeg. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open en biedt wat te drinken aan. Ze schenkt het drinken in, terwijl de man in de keuken staat te zwoegen en terwijl de bel gaat. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open, wil het gegeven cadeau openmaken en de bel gaat weer. Dit ritueel herhaalt zich meerdere keren.

Maar dan is iedereen er. Vrienden van de man mengen zich met vrienden van de vrouw. Er wordt genoten van het eten. Er wordt gelachen. Er worden erehagen gemaakt van armen als mensen naar de keuken gaan.

Als de housewarming klaar is, zitten de man en de vrouw op de bank. Ze zijn moe, maar voldaan. De stress is vergeten, want de housewarming was een succes. Eigenlijk toch best leuk, zo’n feestje.
‘Zullen we in september een feestje geven voor onze verjaardagen?’ zegt de vrouw, die in juli jarig is als iedereen altijd op vakantie is, tegen de man, die in september jarig is. De man stemt ermee in. Ze denken nog niet aan de stress, alleen aan de gezelligheid en: dat dat het allemaal waard is geweest.