Iets meer dan 5 jaar geleden kwam ik te wonen in Utrecht. Ik heb nog nooit, op Oud-Beijerland na, zo lang in één woonplaats gewoond. Ik ben van plan die jaren nog heel wat uit te breiden, want dit is waar ik wil blijven. Daar dragen meerdere dingen aan bij, zoals mijn werk, dat veel vrienden van me hier wonen en dat het in het midden van het land is. Maar als ik de stad zelf niet boeiend zou vinden, was ik hier natuurlijk alsnog niet gebleven.
Utrecht is klein, maar fijn. Het noemt zich een stad, ja oké, ik ken niet iedereen, maar ik weet wie er bij Broese werkt en in welke buurt Maarten van Rossem woont. Utrecht is niet moeilijk om van te houden. Je loopt één keer door de binnenstad (maar niet op zaterdag, want Utrecht is oud, dus er is weinig ruimte) en je bent al verliefd. De grachten, de werfkelders, de mensen.
Utrecht heeft de Domtoren, die nog heel even ingepakt blijft. Het bijbehorende Domplein, waar mijn herinneringen liggen aan diploma-uitreikingen, drankjes bij Lebowski en toneelspelen bij de theaterschool. De Oudegracht die eindeloos doorloopt. Gedichten van Ingmar Heytze verspreid over muren.
Hoeveel mensen heb ik hier inmiddels al ontmoet? Vrienden, kennissen, collega’s, buren, mensen met wie ik intensief toneel speel voor een paar dagen, weken, maanden en dan nooit meer ziet. Toch ontdek ik elke keer weer meer. Ik moet nog steeds naar het Sonneborgh Museum en ik heb de Dom nog steeds niet beklommen. Maar dat geeft niet. Want dit is waar ik wil blijven. En er valt nog genoeg te beleven.
Laatste reacties