Archive for ‘Persoonlijk’

september 13th, 2020

Huilen om Zuilen


Dit was mijn huis, wel een beetje aan de kleine kant.

Ik kon het jullie natuurlijk niet vertellen in verband met privacy (fan mail kon gewoon naar mijn manager), maar voordat ik verhuisde, woonde ik in de wijk Zuilen in Utrecht. En ik moet zeggen, het heeft een speciaal plekje in mijn hart.

Zuilen was de plek waar ik weer in mijn eentje ging wonen na een vervelende tijd in Rotterdam. Het was de plek waar ik leuke buren had, weet je wel, buren die me niet bedreigden zoals in 010. Ik kan zelfs zeggen dat ik bevriend ben geraakt met een aantal van hen (in een andere blog meer hierover). En jawel, Zuilen is voor mij de plek van de liefde, want hier leerde ik Mathijs kennen.

We zagen elkaar voor het eerst voor de Bethelkerk, gingen op de kabelbaan in het speelbos, dronken wat bij The Colour Kitchen Zuilen en vooruit, ook nog wat bij De Parel van Zuilen. De date erna zagen we elkaar bij het museum van Zuilen (Zuilen was vroeger een gemeente en heeft een bijzondere geschiedenis, dus is wel een schattig museum waard), lunchten bij The Sandwich Company, maakten een wandeling in de tuinen van Slot Zuylen en aten een ijsje bij een ijssalon die niet meer bestaat aan de Amsterdamsestraatweg. En nu kan ik dat allemaal in detail zeggen, want ik woon er niet meer.

Zuilen is een mengelmoes. Je hebt de oude Zuilenaren, de nieuwe yuppen, de kerken, de liederen van de moskee die ik vanuit mijn open raam kon horen, de oude huizen, nieuwbouw. Dat is het wat het zo leuk maakte. Ja, het ligt ver fietsen van ALLES (ik woonde niet bij het Julianapark ofzo, wat ook een geweldig onderdeel is van deze wijk, want de kippen lopen daar gewoon op straat als ze daar zin in hebben, maar ik woonde eerder tegen Maarssen aan), maar dat was ook juist lekker rustig.

Wel tienduizend keer heb ik praktisch de hele Amsterdamsestraatweg afgefietst. Eerst drukte, gedoe, lawaai, maar met elke stoplicht sloegen er meer fietsers af, totdat je alleen fietst met slechts het geluid van de vaartuigen op het Amsterdam-Rijnkanaal als achtergrondmuziek.

En ja, op een gegeven moment was ik het zat. Het kleine huis waar je in dezelfde ruimte slaapt als dat je eet en dat je leeft en dat je werkt (of nou ja, in deze coronatijden dan). Het halfuur fietsen als ik naar de bioscoop wilde. De piepende auto’s, want doodlopende straat.

Nu kan ik een nieuwe wijk ontdekken (die ik natuurlijk hier niet ga noemen vanwege diezelfde privacyredenen). Een wijk die totaal anders is en vast ook onontdekte parels heeft. Een wijk waar de liefde een vervolg heeft. Maar Zuilen zal ik niet vergeten.

augustus 27th, 2020

Verhuisblog 4: IK HAD EEN BREAKDOWN

[thumbnail van een huilende Laura]

Hallo mijn allerliefste fans, wat fijn dat jullie er weer zijn. Het einde is eindelijk in zicht, want dit is de laatste verhuisblog. Ja, ik weet het, ik heb het concept niet genoeg uitgemolken. Elke zelfrespecterende influencer plaatst minstens honderd vormen van content over zoiets. Ik heb niet eens spons binnengehaald. Ik ben echt een slechte vlogger blogger.

Nu ik in een tweekamerappartement villa woon, heb ik uiteraard ook een tuin. In een tuin hoort een picknicktafel. Mathijs kwam met het idee om de picknicktafel te verven. Dat is op zich een leuk idee. Hij was er zelf alleen niet om het uit te voeren, want hij ging een weekendje weg. (‘OMG, ging hij zonder jou een weekendje weg? Zijn er relationship troubles???’ ‘Nee, hij ging kamperen met vrienden.’ ‘En jij mocht niet mee?????’ ‘Ik HAAT kamperen.’ ‘Begrijpelijk.’)

Vol goede moed ging ik dan maar aan de slag en ik kwam achter de volgende dingen:
– Schuren duurt laaaaaaaaaaang.
– Verf komt overal te zitten.
– Je kan maar een kant verven, omdat het droog moet zijn en dat betekent dat je moet wachten en ik ben niet goed in wachten.
– Ga alleen verven (volgens mij moet je eigenlijk schilderen zeggen, maar ik ben sowieso een n00b) als het de komende duizend jaar niet gaat regenen.
– ALLES KOMT ONDER DE VERF TE ZITTEN, ALLES.
– Laat het gewoon je lover doen die het bedacht heeft. Of doe het gewoon niet.

Jullie moeten beseffen dat ik een week vrij had die opgevuld was met verhuisdingen (ja, ik heb een baan, terwijl ik influencer ben, but it keeps me grounded jwt) en het ook nog niets eens lukte met die verdomde picknicktafel. Ik was kaputti, zat onder de verf en kon de tranen niet meer tegenhouden. Natuurlijk was dat de uitgelezen kans om te gaan vloggen, want daar scoor je mee, maar ik was mijn camera helaas vergeten. Ik stond op het punt om de picknicktafel dan maar over de schutting te gooien, toen Mathijs gelukkig weer terugkwam. Enige probleem: het bleef maar regenen, dus de picknicktafel is nog steeds niet af (iets met buitenlak blablabla).

De dagen erna stonden in het teken van inpakken, inpakken, inpakken. Woensdag was dan eindelijk de dag: mijn hulptroepen en ik gingen aan de slag, jawel, tijdens storm Francis. Want waarom ook niet? Het is niet alsof het weer ook maar een keer mee heeft gezeten tijdens dit hele avontuur. Maar zoals dat gaat in sprookjes: op het einde kwam alles goed. Ik zit veilig en droog in mijn villa met al mijn tachtigduizend spullen om me heen.

Ik snap dat jullie nu een house tour willen (‘This is my crib’), maar daar moeten jullie even op wachten tot ik mijn nieuwe vlogcamera gekregen gekocht heb…

augustus 20th, 2020

Verhuisblog 3: verven, vloer en Fabian

Hallo allerliefste lezers, daar ben ik weer! We gaan weer door met de volgende verhuisblog, houd je goed vast, want als ik een YouTubekanaal had, zou je nu een half uur naar mijn gebrabbel moeten luisteren. Gelukkig is dit een blog.

[reclame]

Vorige week vrijdag kreeg ik de sleutels van het nieuwe huis en… dat viel een beetje tegen. Ik had het huis alleen nog gezien met meubels en toen leken de muren en vloer prima, maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Door waterschade kwam de vloer een beetje omhoog in de keuken en in de slaapkamer was een oranje plek in de vorm van een halve cirkel (door de bureaustoel die daar stond). De muren waren al zeven jaar niet geverfd en dat was te zien. Zou dit ooit nog goed komen?

[reclame]

Ja, het kwam allemaal goed. Helaas konden er geen schilders komen vanwege de bouwvak, maar ik kon de verf declareren en maandag zou de vloerenlegger komen. Wacht… maandag??? Ja, dat betekende dat we twee dagen hadden om te verven. In een temperatuur van meer dan 30 graden.

[reclame]

Ik heb een tip voor jullie, helemaal gratis: ga niet verven als het meer dan 30 graden is.

[reclame]

Helaas kon het nu echt niet anders. Als eerste moest ik heel het huis afplakken en ik kan jullie vertellen: ik heb heel veel stopcontacten (iemand zin in een stopcontactenblog?) en lichtknopjes. Dat komt later natuurlijk heel goed uit, want lang leve stopcontacten, maar nu dacht ik gjowejrioewjrioewjroewijr. Na het afplakken kon het verven eindelijk beginnen: Mathijs begon aan de lange, blauwe muur (celadon blauw voor de geïnteresseerden) en ik deed de rest. Zondag overdag was ik alleen (Mathijs moest werken) en ik had ik wellicht meerdere dipjes verspreid over de dag. Badend in het zweet verfde ik muur na muur, op een gegeven moment mengde het zweet zich met tranen, slechts het bloed ontbrak. Maar we hebben het overleefd en ik moet toegeven: het huis ziet er weer netjes uit.

[reclame]

En dan heb je nog Fabian. Jullie denken natuurlijk: wie is Fabian, what happened met Mathijs? Geen zorgen, Fabian is een kledingkast en geen concurrentie. Ik heb nog een tip voor jullie: koop geen Fabian. Hoewel een niet zo grote kledingkast is hij zwaarder dan alles van de Ikea bij elkaar (Fabian is van de Gamma). Met wederom zweet en tranen hebben we hem naar binnen gesjouwd. We moeten nog afwachten of het waard is…

[reclame]

Abonneer je op mijn kanaal, want volgende keer vertel ik je dat mijn verhuizing eerder dan gepland is en hoe jij dit ook kunt bereiken (hint: visualisatie)!!!

augustus 11th, 2020

Verhuisblog 2: ik gooide tachtigduizend vuilniszakken vol troep weg!!!

Goedemorgen/middag/avond en leuk dat je kijkt naar weer een nieuwe verhuisblog. In deze declutterblog vertel ik je hoe ik tachtigduizend vuilniszakken vol troep weggooide en evenveel dozen vulde met spullen. Ik wilde natuurlijk het liefst een decluttervlóg voor jullie maken, maar helaas kan ik het SD-kaartje van mijn camera echt nergens vinden…

Ik ben geen minimalist. Helaas, want dat is wel een trend tegenwoordig. Blijkbaar kun je in 28 vierkante meter heel veel troep verzamelen. Boeken, tijdschriften, kleding, kaarsenhouders, make-up (wat verbazingwekkend is voor iemand die heel weinig make-up draagt), elastiekjes en god, wat eigenlijk niet? Ik dacht dat ik nu toch echt niet zoveel had als toen ik nog groter woonde, maar je kunt verrassend veel kwijt in een microwoning. Ik zie nu trouwens ook dat ik mijn eigen advies om NOOIT MEER te verhuizen ook in de wind heb geslagen…

Maar goed, opruimen en inpakken dus. Voortvarend besloot ik al voordat ik wist dat ik het huis had (ja, ik ben blijkbaar helderziend) om te beginnen met opruimen. Sieraden van de middelbare school (!!! dat is dus al minimaal 10 jaar geleden !!!) gingen de deur uit en ik besloot eindelijk eens wat tijdschriften te lezen, zodat ik die daarna in de minibibliotheek kon leggen. Als je eenmaal begonnen bent (maar ja, dat is het moeilijkste gedeelte), dan gaat het ook behoorlijk goed. Het enige wat je moet doen, is je voorstellen dat je al die dingen in een doos moet doen om naar een ander huis te dragen. Visualisatie heet dat. Zo heb ik natuurlijk ook mijn huis gevonden, door the law of attraction. Gewoon denken aan wat je wil en je krijgt het. Vroeger heette dat The Secret, maar we doen gewoon alsof het iets nieuws is.

Vuilniszak na vuilniszak gooide ik weg. De minibibliotheek brak bijna uit zijn voegen door alle boeken en tijdschriften die ik daar neerlegde (criterium: als ik het boek al gelezen heb en het niet leuk genoeg vind om nog een keer te lezen, moet het weg). Daarna was het tijd voor stap 2: inpakken.

Het leek me handig om alvast in te pakken, voordat ik de sleutels kreeg. Dan kan ik namelijk op die dag al heel wat dozen naar het nieuwe huis brengen en hoef ik die tijd niet te gebruiken voor het inpakken. Dat is natuurlijk een leuk idee, maar niet als je in een kabouterhuisje woont. Momenteel ben ik niet in staat om me van mijn bureau naar mijn bed te verplaatsen, laat staan dat ik iets van kleding uit mijn kasten kan pakken. Gelukkig is er ook geen hittegolf ofzo, want dat zou de boel pas echt onaangenaam maken.

Laat ik deze blog eindigen met een paar learnings. Gewoon gratis. Wil je meer tips? Volg dan mijn Instagramcursus. Nu voor maar 500 euro per week!

– Boeken zijn zwaarder dan je denkt.
– Platen zijn zwaarder dan je denkt.
– Inpakken duurt langer dan je denkt.
– Je kunt minder dozen op elkaar stapelen dan je denkt.
– Als alles in dozen is, raak je meer kwijt dan je denkt.

Bedankt voor het lezen, lieve volgers en tot de volgende verhuisblog waarin ik de sleutels heb ontvangen en een sneak peak geef in mijn paleis!

Tags:
augustus 1st, 2020

Verhuisblog 1: hoe ik na twee weken een huis met tuin kreeg in Utrecht

Jullie moet intens veel medelijden hebben met mijn familie, vrienden en lover: het enige waar ik tegenwoordig over kan praten, is verhuizen. Gelukkig is dit onderwerp wel hip onder influencers (like and subscribe), dus kan ik jullie er wel mee vervelen. Zoals het een echte influencer betaamt, heb ik dan ook een pakkende titel bedacht die niet eens onwaar is! Ik neem jullie mee in hoe alles begon.

Je hebt een relatie en je wil wat: jawel, rekeningen delen, ruzie maken over de afwas en struikelen over elkaars spullen. Nu wil het toeval dat ik, hoewel zelf een influencer, niet met een influencer samen ben. Ja, ik ben gegaan voor een Gewone Nederlander. Dat is niet goed voor de views, maar wel goed voor mij. Het houdt me nuchter, beide beentjes op de grond. Nu werkt mijn Gewone Nederlander in twee sectoren die niet heel goed samengaan met corona: de theaterwereld en de horeca. Het was dus wel een leuk idee om te sparen voor een villa, maar in de praktijk betekende dat het nog zo’n duizend jaar zou duren.

Ik ben ongeduldig. Heel ongeduldig. Ik kan nog net wachten in de rij voor de kassa, maar dat is het ook wel. Daarnaast wilde ik gewoon graag weg uit mijn minihuis. Ondanks dat ik zelf mini ben, ontgroeide het me toch en leek het me wel leuk om een buitenruimte te hebben. En een kat. En uiteindelijk dus een huisgenoot die me kust en voor me kookt.

Dus hakte ik op een dag de knoop door: ik zou alvast zoeken naar een huis waar mijn lover later op zijn tijd in kon trekken. Dat is ook goed voor mijn YouTubekanaal, want dan heb je twee onderwerpen die je uit kunt smeren: het verhuizen en het samenwonen. Ka-ching.

Ik maakte mijn plannen kenbaar aan de wereld en ging op zoek. Toevallig had mijn buurmeisje (die van de krant) al iets gevonden. Dat was trouwens ook een motivatie, want ik zou hier nooit een betere buurvrouw/man kunnen krijgen dan iemand die ook Laura heette. Mijn buurmeisje gaf me tips en ik begon als een gek op huizen te reageren.

Al snel was het raak: ik kreeg een bezichtiging. Het huis leek me leuk, maar hoewel ik mijn wens voor een toekomstige kat had uitgesproken in mijn reactie, stond er wel bij dat huisdieren niet toegestaan waren. Ik besloot om te gaan, maar geen hoop te hebben.

Maar dan ga je het huis bezichtigen en denk je: ja, ja, ik zie dit wel voor me. Het huis heeft twee kamers, is in een van de beste wijken van Utrecht en… heeft een tuin. Je vraagt aan de makelaar of een kat is toegestaan en jawel, dat mag.

Na de bezichtiging moet je, als je geïnteresseerd bent, een motivatie schrijven. Hoe groot is de kans dat je het eerste huis krijgt dat je bezichtigd hebt? Je schrijft een motivatie en hoort maar niets. Iemand anders zal het vast gekregen hebben.

Maar op een gegeven moment zit je in het Julianapark met je beste vriendin. Terwijl jullie aan het praten zijn, word je her en der bijna aangevallen door kippen en hanen, want zo gaat dat daar. De telefoon gaat. Een onbekend nummer, maar je hebt zo’n gevoel. Het is de makelaar en jawel, je hebt het huis!

Doe een duimpje omhoog, laat een reactie achter in de comments en stay tuned voor het volgende deel van mijn verhuisblogs!!1!1!!

Tags:
juli 24th, 2020

29 and counting

Ja ja, mijn laatste jaar als twintiger is vandaag ingegaan.

Makkelijk valt het me niet. Ik heb nog maar een jaar om een beetje aan te rommelen, want vanaf je 30e ben je toch wel een Echte Volwassene. Of niet? Gelukkig zie ik er nog steeds uit alsof je mijn ID moet vragen als ik alcohol koop.

Vandaag heb ik in ieder geval geen verplichtingen. Het enige wat ik hoef te doen, is felicitaties en cadeaus in ontvangst nemen, taart eten en mijn leeftijd veranderen op mijn over mij-pagina. Was elke dag maar zo simpel!

En wat ik van plan ben om te doen dit jaar? Ik zal alvast een tipje van de sluier oplichten: er zit onder andere een verhuizing aan te komen. Helaas voor jullie heb ik geen YouTubekanaal en kan ik dus geen verhuisvlogs maken. Jullie zullen het met ouderwetse blogs moeten doen. To be continued!

juli 7th, 2020

Een jaar

 

In twaalf maanden kan veel gebeuren. Je kunt iemand ontmoeten die op een steenworp afstand woont, die lief is en die zo goed bij je past. Je kunt verliefd worden, steeds meer en intenser. Soms ben je boos in die twaalf maanden, maak je ruzie, want perfectie bestaat niet. In een jaar kun je leren dat communicatie belangrijk is en dat je dat kan, met hem. Dat mensen die zeggen ‘En toen wist ik: dit is hem/haar’ niet liegen of in de war zijn door hormonen. Dat het niet zo uitmaakt wat jullie doen, als het maar samen is. Dat je dingen die je dwars zitten niet via WhatsApp moet bespreken.

Je kunt er in die tijd ook achterkomen dat jullie anders zijn, maar dat dat niet geeft. Dat dat niet voor afstand, maar voor verbinding zorgt. Want jij zoekt het op en hij voert het uit. Hij kookt en jij eet het op. Jij ziet donker, waar hij licht ziet. Jij schrijft, leest boeken, hebt soms tijd alleen nodig. Hij maakt muziek, houdt van gezelschap, feestjes en kan door tot diep in de nacht. Maar dat is niet waar het om gaat. Het gaat om de kern. En die is gelijk.

Ja, in een jaar kan veel gebeuren. En dat is in dit geval heel fijn.

juni 5th, 2020

Net als in de film

Precies een jaar geleden zag ik Mathijs voor het eerst. En ik ga jullie vertellen hoe dat ging.

Zoals elk stel in deze tijden kwamen we elkaar tegen op Tinder. Ik had in mijn bio staan dat ik leefde voor gifs en memes en hij reageerde met MEMES! Dit mondde uit tot twintig gesprekken in een, waardoor het me soms wel een halfuur kostte om op alles te reageren wat hij had gezegd. Er kwamen gifs voorbij, veel gifs en uiteindelijk de ontdekking: we woonden in dezelfde wijk. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en vroeg hem mee uit. Ik had meteen al een geniaal idee: naar de kabelbaan gaan in de wijk. Mathijs, avonturier die hij is, stemde in.

Dus liep ik even later in mijn groene jurkje richting de kerk waarvoor we zouden afspreken. Het voelde goed om eens te kunnen lopen naar een date, want dat gebeurt niet vaak als je in een uithoek van de stad woont. Gelukkig bleek Mathijs geen creepy guy te zijn en kon ik hem gewoon ongemakkelijk omhelzen (er zijn verschillende soorten jongens: drie zoeners, handschudders, huggers of helemaal niets), want Mathijs is een hugger. Al vrij snel kwamen we aan bij de kabelbaan waar we foto’s van elkaar namen, want kabelbanen zijn cool.

Maar wat nu? Want ik had niet verder gedacht dan dit. Er bleek gelukkig nog een vlot naast de kabelbaan te liggen, dus gingen we naar de overkant. Aan de overkant waren speeltuintjes, heel veel speeltuintjes. Ik dacht dat Oegstgeest veel schommels bezat, maar dit sloeg alles. We besloten die ook uit te testen, maar niet voordat Mathijs besefte dat hij zijn rugzak was vergeten bij de kabelbaan. Intern raakte ik meteen in paniek, alsof het mijn eigen rugzak was, maar Mathijs bleef kalm. Er schijnen namelijk ook mensen te zijn die vertrouwen hebben in andere mensen en dit keer terecht, want de rugzak stond gewoon op zijn plek.

Met een gerust hart konden we verder spelen. Ondertussen praatten we over dieren (Mathijs is een honden- en kattenmens en ik, nou ja, jullie weten wel wat ik ben), deed ik een paar moves na die ik had geleerd tijdens mijn zelfverdedigingscursus en vertelde Mathijs een anekdote over palingen. Ik weet niet of dat zijn manier van versieren was, maar goed (‘Dat palingen op een plek geboren worden, de Atlantische oceaan oversteken om hier te paren, maar ze bevallen weer aan de andere kant van de Atlantische oceaan). Tijdens de gesprekken testten we de speeltuinen. Soms herkenden we dingen van vroeger, maar man, wat zijn er ook rare en gevaarlijke speeltoestellen tegenwoordig.

Van al dat gespeel en geklauter krijg je wel dorst, dus gingen we wat drinken bij een horecagelegenheid in de buurt. Ik legde uit wat soft boys waren. Daarna wilde Mathijs nog naar de andere horecagelegenheid in de buurt waar ik wcms nam (ik heb hem even verteld wat het is, want dat wist hij  nog niet, shocking) en we praatten over eten (voice-over: ‘Dit zou een terugkerend thema worden’). Daarna was het tijd voor werk voor Mathijs en liepen we samen naar de overkant. Ik weet niet meer of we hebben gezegd dat het gezellig was, maar we omhelsden elkaar en ik zei dat hij zijn nummer nog even moest sturen, zodat we de kabelbaanfoto’s uit konden wisselen. Allebei liepen we een andere kant op, maar niet voordat… we allebei om hadden gekeken.

Net als in de film.

mei 29th, 2020

Toeval

Het was mooi weer. Ik kwam net terug van de Albert Heijn toen ik een bekende binnen zag gaan bij het gebouw van mijn toen nog date.
‘MATHIJS!’ schreeuwde ik over de rotonde heen.
Hij hoorde me niet. Ik was al behoorlijk verliefd op deze jongen en het zou mij niet gebeuren dat hij zo dichtbij was en ik hem niet kon knuffelen. Dus belde ik hem en sommeerde hem weer naar buiten te gaan. Minstens een half uur bleven we knuffelen, vastgelegd door de huisgenoot van Mathijs (zie foto hierboven).

Laatst was het weer mooi weer. Ik kwam net terug van de Albert Heijn toen ik een jongen in hardloopkleren zag. Zijn tred kwam me bekend voor.
‘MATHIJS!’ schreeuwde ik over de rotonde heen.
Hij keek verward om zich heen en zag mij toen ook. Ik ben nog steeds behoorlijk verliefd op deze jongen. We knuffelden, terwijl mensen anderhalve meter van ons vandaan langs liepen. We zien elkaar elke dag. Elke keer ben ik weer blij als hij verschijnt in mijn deuropening. En dus ook als ik hem per toeval tegenkom op straat.

mei 20th, 2020

Het mysterie van de kat en de muis

Er was al een tijdje niets toevalligs of geks gebeurd, dus ik wist dat er weer aan zat te komen. Dat is namelijk waar mijn leven uit bestaat: toevalligheden en gekkigheid.

Ik checkte een oud e-mailadres en zag opeens een mailtje staan van Mijn Bestseller. Meteen kreeg ik flashbacks naar een editie van Manuscripta in 2011 (de echte boekenliefhebbers kennen dat nog wel) waar je gratis iets kon laten drukken. Ik verzamelde een aantal verhalen en liet een dun boekje afdrukken. Niemand die daar uiteraard ooit in geïnteresseerd was, behalve familie en vrienden.

Flash forward naar 2020. Het mailtje bevatte een doorgestuurd mailtje (bijna een inception). Wat bleek? Het team Geestelijke Verzorging in het UMC Groningen organiseert normaal altijd een herdenkingsbijeenkomst op 4 mei, maar dat was nu natuurlijk niet mogelijk. Daarom maakten ze een boekje rondom de thema’s ‘herdenken’ en ‘bevrijding’ voor patiënten en medewerkers. Ze wilden graag mijn toestemming om het toepasselijke en mooie verhaal (hun woorden) ‘De kat en de muis’ uit bovenstaand boekje in het boekje op te nemen.

Verwarring alom in mijn hoofd. Hoe kwamen ze in hemelsnaam bij mij? Waarom dit verhaal? Was het eigenlijk wel een goed verhaal, want het was negen jaar geleden geschreven en ik denk (hoop) dat ik sindsdien wel beter ben gaan schrijven. Natuurlijk staat het verhaal ook op mijn blog en ik moet zeggen tegen mijn jongere zelf: het is zo slecht niet. En: wat mooi eigenlijk dat ze daarvoor mijn verhaal willen gebruiken, wat een eer!

Maar goed, ik moest natuurlijk nog antwoord gegeven en omdat ik het nu pas zag, was de mail al een week geleden verstuurd en 4 mei kwam steeds dichterbij. Snel belde ik naar het UMCG en liet weten hoe vereerd ik me voelde dat ze mijn verhaal wilde opnemen. Ik reageerde zo enthousiast dat de geestelijk verzorger er zelf ook blij van werd, zei ze. Alleen wist ze niet zeker of het verhaal erin opgenomen zou worden, maar ze zou doorgeven dat ik toestemming had gegeven.

Een paar weken later kreeg ik weer een belletje. Het verhaal stond helaas niet in het boekje, want ze moesten een keuze maken uit veel verschillende stukken en deze paste net niet bij de rest. Jammer, maar zeker begrijpelijk. Wel vroeg de geestelijk verzorger nog om toestemming om het verhaal te gebruiken in een patiëntenbijeenkomst. Die mogen nu natuurlijk niet gegeven worden, maar wie weet, ooit.

Oh en hoe hij aan mijn verhaal kwam? Daar zijn we niet achtergekomen. Hij heeft gezocht op een aantal woorden en kwam zo bij mijn verhaal uit. Een mysterie…