Laura denkt

Ja, het is weer zover: ik ben tachtigduizenddingen en nog een beetje aan het doen. Bijvoorbeeld dit:

– Ik heb sinds drie maanden een nieuwe baan bij de Omgevingsdienst regio Utrecht. Daar zal ik later nog een volledige blog aan wijden, want jullie vragen je wellicht af wat dat is, een omgevingsdienst (en één van mijn taken is om de zichtbaarheid van de omgevingsdienst te vergroten, dus dit lijkt me een goed startpunt). Ik werk daar drie dagen in de week en leer ontzettend veel. En sinds een paar weken leer ik nog veel meer, want ik ben begonnen met een opleiding, maar dat lezen jullie dus in die blog!
– Het plan was om zoals altijd één toneelcursus te doen. Maar goed, dan doe je een cursus fysiek acteren en is de groep heel fijn en de docent heel goed en zeggen mensen: ‘Waarom komt er geen fysiek acteren II?’ En dan zegt de theaterschool: ‘Als er genoeg mensen meedoen, vinden wij het helemaal prima.’ Er kwamen genoeg mensen, maar ik had me ondertussen ook al ingeschreven voor een cursus Kleinkunst/Cabaret 1. Iets wat ik stiekem doodeng vond, maar toch heel graag wilde doen. En zo doe je opeens twee cursussen in de week (ook hier zal ik vast een keer apart over bloggen).
– Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Via mijn vorige werk had ik een coach met wie ik goed klikte. Haar man had hulp nodig met een idee, ik bood die hulp en dat klikte ook. En toen dacht ik opeens: wacht eens even. Dit zijn mensen met creatieve talenten en Mathijs en ik ook. Waarom gaan we niet eens iets met zijn vieren maken? Zo gezegd, zo gedaan: we zitten nu in het maakproces, maar ik kan jullie alvast vertellen dat we een korte animatiefilm gaan maken en dat ik daar ontzettend veel zin in heb. Je raadt het al: hier ga ik ook over bloggen in de toekomst.
– Mathijs zie ik ook wel eens, ja echt. Omdat hij onregelmatig werkt, is woensdag onze datedag. Dat kan iets simpels zijn als wandelen of naar de film gaan, het maakt eigenlijk niet uit wat, als we maar samen zijn.
– Vrienden heb ik ook nog. Oude vrienden, nieuwe vrienden, soon to be vrienden. Aan sociaal contact in ieder geval geen gebrek.
– En nu zou ik nog talloze dingen op kunnen noemen. Familie natuurlijk of de boekenclub of spelen met Molly of Netflixen, want dat doe ik uiteraard ook.

Oftewel: ik heb veel blogs, maar ze zitten allemaal nog in mijn hoofd.

https://www.instagram.com/p/Ck59x6nIk0k/

Waar gingen jullie naar toe: Brugge
Zijn jullie niet net terug van het Gardameer: ja, een paar weken, maar we wilden graag nog een nachtje naar Brugge.
Waarom: we zouden in april 2020 gaan, maar nou ja, je snapt wel wat daar is gebeurd. Toen hadden we het een tijdje daarna weer geboekt, maar ging het weer niet door vanwege dezelfde reden. Dus hadden we het nog tegoed.
Hoe was het: het gezelschap (Mathijs) was leuk, Brugge zelf is mooi, maar ook erg toeristisch.
Hoezo wist je dat niet: de enige keer dat ik er was, gingen we er met school naar toe en in mijn beleving was het toen niet druk en toeristisch.
Oké, heb je wel aanraders: ja hoor. Eten bij Cézar en wcms drinken bij The Old Chocolate House.
Heb je ook afraders: Kaffee Kamiel. Heel lang wachten op niet zo lekker eten en te weinig personeel voor zo’n grote zaak.
Heb je nog andere tips: ga niet op 11 november, want dat is het Wapenstilstand.
Viel je nog iets op: op alle menu’s staat ‘groentjes’ in plaats van ‘groenten’ en daar krijg ik heel erg jeuk van.
Waar gaat de volgende trip naar toe: Berlijn.
Is dat ook over een paar weken: nee, dat is nog onbepaald.
Oké: oké.

https://www.instagram.com/p/Cj0u-yVou8i/

Waar gingen jullie naar toe: het plaatsje Garda aan het Gardameer in Italië
Hoe lang: een week
Met wie: Mathijs
Waarom: vroeger kwam ik daar vaak met mijn familie en we hadden behoefte aan wat zon
Was er zon: jazeker, het was welke dag een stabiele 21 graden (de perfecte temperatuur voor mensen die Laura Bosua heten)
Waren jullie daar de enigen: het was niet zo druk als in het hoogseizoen, maar nee, we waren niet de enigen. De rest van de toeristen bestond voor 99% uit Duitse bejaarden. Met hier en daar wat verdwaalde Duitse kinderen.
Kinderen? Moeten die niet naar school: ja, dat vroeg ik me dus ook de hele tijd af.
Wat hebben jullie allemaal gedaan: we hebben vooral gerelaxed en daarnaast veel gefietst naar dorpjes als Lazise en Bardolino, ik voor het eerst op de elektrische fiets.
Hoe ging dat: nou, daar kan ik wel een hele blog aan wijden. Wat een verschrikking en gevaar is zo’n ding. Langzaam fietsen is geen optie en dan kunnen wij Nederlanders gelukkig nog goed fietsen, maar dat geldt niet voor elke Duitser…
Wat is het verschil tussen het Gardameer 14 jaar geleden en nu: er zijn fietspaden langs het hele meer en dus die elektrische fietsen. Voor de rest is er nog steeds ijs, zijn er marktjes en is het eten natuurlijk fantastisch.
In wat voor accommodatie zaten jullie: een appartement met een onverwarmd en verwarmd zwembad. Ik moet bekennen dat ik zelfs het verwarmde zwembad nog te koud vond… (Geen idee hoe ik de winter ga doorkomen)
Hoe romantisch is het Gardameer: heel erg romantisch en zeker aan te raden om naar toe te gaan buiten het hoogseizoen.

https://www.instagram.com/p/Chu4Y2WIKH6/

Jullie lazen het al in mijn vorige blog: ik heb een nieuwe baan. Donderdag ga ik beginnen, maar ik moest natuurlijk eerst gedag zeggen bij mijn oude werkgever, Tover.

Dat was nog niet zo makkelijk. Want Tover is een bijzonder bedrijf en de mensen zijn geweldig. Het is heel knap dat er zoveel leuke mensen bij één bedrijf kunnen werken. Ik begon 2,5 jaar geleden toen corona in volle gang was: in mijn studio van 28 vierkante meter zonder mijn collega’s in het echt gezien te hebben. Dat kwam pas na een paar maanden. In die paar maanden heb ik virtuele koffiemomentjes gehouden (tip!) om toch mensen te leren kennen. En dat werkte goed: toen ik iedereen dus uiteindelijk in het echt ontmoette (wat heel surrealistisch voelt trouwens, want huh ik wist niet dat die persoon zo klein/lang was), wist ik van iedereen wel iets persoonlijks.

Een andere manier om in connectie met mensen te komen was door het geven van online workshops theaterimprovisatie. Ik wilde iets leuks organiseren voor mijn collega’s die alleen zaten en kijken of ik dat eigenlijk wel kon, zo’n workshop geven. Het was een van de leukste dingen die ik heb gedaan: het verzinnen van de workshop, zorgen dat mensen zich op hun gemak voelen en hen te zien spelen. Ik kan oprecht zeggen dat iedereen het heel erg goed deed en het was fantastisch om mijn collega’s op een andere manier te leren kennen (en zij zichzelf ook). Voor herhaling vatbaar dus (ik ben in te huren!!!).

Sommige collega’s zijn inmiddels vrienden geworden en zij hebben dan ook bijgedragen aan een fantastisch afscheidsfeestje. Overdag verraste ik collega’s in hun kantoren met waterpistolen (bedankt Julia voor dat geweldige idee) en danste ik met Elsemarie (wij deden de afgelopen tijd elke dag een dansje van de dag, waarbij de één een aantal danspassen opnam en de ander dat na moest doen in een video). Een paar weken geleden trakteerde ik tijdens mijn verjaardag op cake die je zelf moest versieren, net als vroeger, en nu mochten mensen zelf hun snoepzakje vullen (want speelsheid is een belangrijk goed). Tijdens de borrel, geweldig georganiseerd door de office manager, gingen we koekhappen en konden er snoepkettingen van drop en chips worden gemaakt. Elsemarie had een geweldig passend cadeau bedacht: een vriendschapsboekje ingevuld door al mijn marketingcollega’s. Het was 32 graden, op het dakterras maakten we foto’s met de Dom op de achtergrond en ik wilde dat de tijd even stil stond.

Ik verlaat Tover dan misschien wel, maar niet de mensen. Of zoals mijn collega/vriendin Martine schreef in mijn vriendschapsboekje: dit is geen afscheid.

We nemen twee mensen. Een vrouw van 31 die introvert is en een man van 29 die extravert is. We laten ze Tinder installeren. We tonen hen foto’s van elkaar en ze swipen naar rechts. We zorgen dat de vrouw van 31 (die toen jonger was) die introvert is de man van 29 (die toen ook jonger was) die extravert is uitnodigen voor een date.

We gaan bijna drie jaar verder in de tijd.

We zien dat deze twee mensen een nieuw huis vinden. We horen de man zeggen: ‘We moeten een housewarming geven!’ We zien de vrouw instemmen. Een paar dagen daarna verschijnt er in menig e-mailbox een nieuwsbrief van de vlog ‘Laura verhuist’. Er staan zinnen in als: ‘Wist je al dat bij je ons een workshop moodboards maken kan volgen voor slechts 1000 euro?’ en ‘Om onze zevende verhuizing te vieren, hebben we besloten een event te organiseren: het move in with us-event.’ en ‘Mocht je niet komen, dan blokkeren we je op onze social media-kanalen’. Oh ja en natuurlijk: ‘Vergeet niet om te liken en te subscriben.’

Daarna zien we vooral veel paniek bij de vrouw. De housewarming is inclusief eten dat zal worden bereid door de man. De man zal ook de boodschappen doen. Toch heeft de vrouw stress. Want hoeveel drank en eten moet er zijn? Is er wel genoeg? En hoeveel mensen komen er eigenlijk?

We gaan door naar de dag zelf. De man is overdag aan het werk, iets wat hij niet handig heeft gepland. De vrouw maakt schoon, ruimt op, de stress blijft maar toenemen. Wat moet ze aan? Komt de man wel op tijd? Zal iedereen het leuk vinden? Ze heeft geen zin meer in de housewarming. Wat een gedoe. Gelukkig komt de man op tijd thuis, maar gaat dan meteen aan de slag met het maken van de hapjes. De man is ook gestrest. De eerste gasten komen te vroeg. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open en biedt wat te drinken aan. Ze schenkt het drinken in, terwijl de man in de keuken staat te zwoegen en terwijl de bel gaat. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open, wil het gegeven cadeau openmaken en de bel gaat weer. Dit ritueel herhaalt zich meerdere keren.

Maar dan is iedereen er. Vrienden van de man mengen zich met vrienden van de vrouw. Er wordt genoten van het eten. Er wordt gelachen. Er worden erehagen gemaakt van armen als mensen naar de keuken gaan.

Als de housewarming klaar is, zitten de man en de vrouw op de bank. Ze zijn moe, maar voldaan. De stress is vergeten, want de housewarming was een succes. Eigenlijk toch best leuk, zo’n feestje.
‘Zullen we in september een feestje geven voor onze verjaardagen?’ zegt de vrouw, die in juli jarig is als iedereen altijd op vakantie is, tegen de man, die in september jarig is. De man stemt ermee in. Ze denken nog niet aan de stress, alleen aan de gezelligheid en: dat dat het allemaal waard is geweest.