Presenteren kun je improviseren

https://www.instagram.com/p/Bxkt4ZOI5Fi/

Vroeger vond ik presenteren doodeng. Ik was een verlegen kind en kon niets ergers bedenken dan alle ogen van de klas op me gericht. Dagen van tevoren was ik zenuwachtig, de woorden prevelend, maar steeds meer bibberend. Als de dag des oordeels dan eindelijk was gekomen durfde ik niemand aan te kijken en praatte ik zo snel dat de inhoud verloren ging.

Het was me snel duidelijk: presentaties waren niet aan mij besteed en dat zouden ze ook nooit worden. Maar ergens kwam een omslag. Ik werd minder verlegen, begon met toneel en raakte gewend aan de blikken. Mijn stem trilde niet meer, ik keek iedereen aan en nam pauzes tussen de zinnen door als ik voor een groep moest staan.

Een paar maanden geleden deed ik mee aan de workshop ‘presenteren kun je improviseren’ van improvisatievereniging Iets Anders in Utrecht. We kregen en moment een onderwerp – die van mij was liefde – en random, maar echt heeeeeel random slides. Ga je gang maar. En probeer ondertussen het publiek te betrekken, handgebaren te gebruiken en oh ja, een grapje hier en daar zou ook leuk zijn.

En dat lukte me gewoon. Ik stond voor mensen die ik niet ken te praten over slides die ik niet kende en ik maakte zelfs grapjes.

In diezelfde tijd kwam het idee om tijdens het grootste event van mijn werk een bloggersworkshop te geven aan de vaste bloggers van onze website. Ik had er geen zin in. Wat had ik te vertellen en waarom zou dat überhaupt leuk zijn? Maar ik had geen tijd om zenuwachtig te zijn, want het was druk.

Dus daar stond ik dan. Vroeger zou dit mijn nachtmerrie zijn geweest, maar nu deed ik het gewoon. En ook dat ging goed. Zo goed dat ik dacht: misschien kan ik dit wel vaker doen.

Als je me dit vroeger had verteld, had ik je nooit geloofd. Ik ben stiekem wel een beetje trots op mezelf.

Utrecht voor beginners

https://www.instagram.com/p/BqKRB3Qg4pI/

Een tijdje geleden deelde ik bovenstaande foto van ’t Hartlooper, een van mijn favoriete bioscopen in Utrecht (de andere is Springhaver en dan heb je ook al bijna alle bioscopen gehad). Rianne zei dat ze nu pas begreep wat voor gebouw het was, terwijl ze een paar jaar geleden nota bene een rondleiding had gekregen van een vriend.

Ik was ontzet. Hoe kun je nou in Utrecht wonen en ’t Hartlooper niet kennen? Daarom besloot ik Rianne maar te laten zien hoe het beter kon.

Al jaren volgen we elkaars blog, dus het werd wel tijd ook om elkaar eens te ontmoeten. Het blijft gek hoeveel je van elkaar weet en tegelijkertijd hoeveel je nog niet weet. Zo noemde ze haar zoons naam en dacht ik: ah, dat is waar die J voor staat! Ze kreeg meteen een demonstratie van het feit dat Utrecht net een dorp was, doordat we een andere (ex)blogger tegenkwamen in mijn andere stamplek: Lewis Book Café.

Ja, ik houd van Utrecht. En van bloggers ontmoeten. En die combinatie is al helemaal goud!

(voor de oplettende Utrechters: de titel is uiteraard een verwijzing naar dit mooie gedicht van Ingmar Heytze)

Alle tijd

Ik heb nu alle tijd om te bloggen. Maar ik doe het niet, want ik weet niet waarover. Ik weet echter wel waarover ik NIET wil bloggen:

– Wat er leuk is aan de zomer.
– Het weer.
– Dankbaarheidslijstjes #blessed.
– Mijn outfit of the day dat bestaat uit een broek van de H&M, schoenen van de Primark en een top van Vero Moda en een statementketting van Boohoo (of verkopen ze daar geen kettingen?). Uiteraard wel nét de verkeerde kleur en maat, maar inclusief poses die er er ‘naturel’ uitzien.
– Vijf tips voor series die iedereen al kent en iedereen al noemt.
– Een recept voor banaanei-pannenkoekjes.
– Iets positiefs over havermout.
– Tien tips om gelukkig te worden (kijk naar de kleine dingen, maak dankbaarheidslijstjes!).
– Hoe mijn week eruit zag (dat kan ik je nu alvast zeggen: warm).
– Een DIY over hoe je een poster op moet hangen.
– Maandverband, een foto op canvas of auto-onderdelen, omdat ik ervoor betaald kreeg.
– Een recept voor pasta pesto.
– Een shoplog over wat ik bij de Action heb gekocht.
– Dat ik wanderlust heb, want ik houd zoveeeeeeel van traveling en locals ontmoeten(en dan stiekem een weekendje naar de plaatselijke camping gaan, waar de locals je opa en oma zijn).
– Een tag over iets wat niemand boeit, maar ik hou ervan om over mezelf te praten.
– Mijn essentials voor het bloggen (en dan onder andere de goedkoopste camera van Canon noemen).

Shit, heb ik het toch gedaan.

Blog confessions

– Ik vind mommyblogs echt HEEL leuk. Seriously. (En nee, ik ben niet zwanger zoals de rest van blogwereld) Vooral van mensen die er op een originele, grappige manier over schrijven zoals Des en Dionne (die laatste gaat me killen, omdat ik haar blog een mommyblog noem).
– Ik lees beautyblogs. Ik draag alleen mascara. Ja.
– Meestal schrijf ik de blog op de dag zelf, terwijl ik vroeger altijd vooruit blogde.
Ik heb er over nagedacht om (nog) minder te gaan bloggen, maar ik kan niet zonder pressure. Dit gedeelte van de blog schreef ik al vooruit en nu klopt het niet meer, want ik ben mijn ritme een beetje kwijt.
– Ik hartje hartje hartje de omnibloggers, ook al brengen ze ultieme bitcherigheid bij me naar boven (ja, ik kan nog gemener zijn dan je dacht dat ik al was).
– Eén van mijn hobby’s is bloggers ontmoeten. Oké nee, dat nou ook weer niet, maar ik heb er op zijn minst al tachtigduizend ontmoet (ja, dit is een hint).
– Ik vind je blog minder leuk als er veel (spel)fouten in staan.
– Vlogs vind ik vervelend. Ik vind lezen fijner dan naar een filmpje kijken en veel vlogs zijn van iemand die alleen maar achter zijn/haar bureau zit te lullen.
– I don’t care about your outfit of the day/eyelook of the day/whatever of the day.
– Ik zou immens veel tijd over hebben zonder het bloggen en het lezen van blogs. Maar hé, het houdt me van de straat.

Foto’s, de kleur groen en de liefde

DSC_1135
Hoi.

DSC_0797
Hoi, ik zit op een bankje en er zijn allemaal enge mensen, maar ik doe net alsof ik ze niet zie. 

DSC_0953
Was da nou?

Ik was wel een beetje zenuwachtig. Op de foto gezet worden vind ik namelijk niet zo leuk, want onzekerheid en no way, zie ik er echt zo uit? Bah. Maar enge dingen moet je juist doen, dus toen Tamarah op haar blog schreef dat ze bepaalde dingen qua fotografie wilde uitproberen en hiervoor mensen zocht, reageerde ik.

DSC_0814
Lachen joh.

We spraken af in Utrecht op een hele mooie dag. We begonnen in een parkje (Lepelenburg) vlakbij de universiteit, wat vol enge mensen bleek te zitten. Daarna vervolgden we al kronkelend ons weg door Utrecht, vol vallende kastanjes (het was nogal gevaarlijk), mooie gebouwen en… de tuin van de Dom.

DSC_1106
Haha, ik zit op Hogwarts. 

Het leek net alsof we in een scene van Harry Potter waren gestapt gecombineerd met een romantische film. Terwijl Tamarah de één na de andere foto schoot, zagen we vanuit ons ooghoek een verliefd stelletje zitten. Zo verliefd als pubers, maar ze waren rond de zeventig. De liefde straalde er vanaf.
‘Maak een foto!’ beval ik Tamarah en zoals het een goede slaaf betaamt, luisterde ze.
Het bleek een liefdesverhaal te zijn zoals je in het programma Hello Goodbye tegenkomt. Veertig jaar geleden waren ze geliefden, maar raakten elkaar uit het oog, trouwden beiden, verloren allebei hun partner en nu zagen ze elkaar weer voor het eerst.

*pinkt een traantje weg*

DSC_0921
Omg, weer een kastanje die in het water valt. Ik lach maar, maar eigenlijk vind ik het doodeng. 

DSC_0929
‘Ah, wat asociaal! Heeft ze een fotoshoot, is ze gewoon aan het lezen.’ 

DSC_0950
Never not reading. 

Goed, genoeg over hen, laten we over mij praten. Ik verliet Tamarah ook enigszins zenuwachtig achter op het perron van Utrecht Centraal, want hoe zouden de foto’s worden? Maar ik werd niet teleurgesteld. Hoewel ik bij sommige foto’s wel denk: omg, ben ik echt zo dik? (ik blijf een vrouw hè) denk ik vooral: oh, ik wist niet dat ik er ook zo leuk uit kon zien.

DSC_0984
Just chillin’.

DSC_1008
Wanneer komen die chocoladekruidnootjes nou?

DSC_1039
Oeps.

Ik ben zelfs zó blij met de foto’s dat ik ze in mijn bloglay-out heb gebruikt, zoals jullie kunnen zien. Met een beetje verdriet neem ik afscheid van de foto’s door Naomi die ik nog steeds heel leuk vind, maar  het uiterlijk van mijn blog wel verdient wel een update na een jaar of twee.

Dus Tamarah, heel erg bedankt, het was super!

DSC_1161
Ah, daar zijn de chocoladekruidnootjes! 

DSC_1148
Ik ben blij.

Geen grapjes: ik ben echt famous

Jullie werden vast gek van de bubbel waarin ik leefde, zowel op social media als in het echt: het idee dat ik beroemd zou zijn. Ik strooide de #famous overal om me heen en het was niet voor niets, want ja, mensen: zondag ben ik voor het eerst herkend.

Ik had mezelf voorgenomen om erover bloggen als dat voor het eerst zou gebeuren, maar helaas ging het niet zoals ik dacht.

Dit dacht ik:

‘Ben jij soms Laura van Lauradenkt.nl?’
Met een mix van verrassing en een vleugje bescheidenheid kijk ik op. Ik zie er stralend uit, in mijn mooiste jurkje, net gekapte haren en slanke lijn.
‘Ja,’ antwoord ik. ‘Dat klopt.’
Meteen verschijnt er een brede glimlach op het gezicht van mijn fan.
‘Oh, wat leuk zeg! Ik volg je al jáááren en je schrijft superleuk en je bent geweldig en wanneer ga je een boek uitgeven? Mijn vader is een uitgever, die wil het wel doen hoor.’
Ik zet mijn handtekening, we maken een foto en dat was dan mijn eerste moment of fame.

Het ging zo:

‘Ben jij Laura?’
Als een domme koe staar ik haar aan.
‘Eh ja, wie ben jij?’
Er zit een gat in mijn panty, mijn haar is verwaaid en ik ben nog nooit zo dik geweest.
‘Ik ben Ilse.’
Ilse, Ilse. Welke van de duizenden Ilse’s die bloggen? (ja en jij maar denken dat er zoveel bloggende Laura’s zijn) (oké goed, het zijn twee Ilse’s en ik noemde natuurlijk net de verkeerde).
Ik probeer net zo over te komen als op mijn blog, leuk, grappig, gevat, slim (‘Zo, jij bent arrogant.’ ‘Dat wist je toch al?’), maar ik stotter en stamel en zeg de ene stomme uitspraak na de andere. Tot overmaat van ramp ken ik de blog van de jongen met wie ze naar Manuscripta was niet (nog steeds niet, ik ben de url vergeten) en verval ik dus maar in een awkward stilte.
‘Ehm ja, we gaan maar weer verder,’ zegt Ilse en ik doe een halfslachtige poging tot zwaaien.

Dat ging niet helemaal als verwacht.

Maar het heeft me er niet van weerhouden om de hele dag rond te bazuinen dat ik werd herkend*.

(*Ik was bang dat niemand me zou herkennen of dat het zo was van: ‘Oh, ben jij Laura denkt? Huh, je ziet er helemaal niet zo uit als op je foto, je bent veel lelijker, dikker en stommer in het echt.)

Ik mag mezelf eindelijk een echte blogger noemen

IMG-20140811-WA0007
Hongerrrrr.

Goed, ik eet nog steeds geen havermout. Met instagram heb ik sinds januari niets gedaan. Eyeliner opdoen lukt ook niet. Maar ik eet nu wel minstens één keer in de week risotto.

Ja, risotto. Het lievelingsmaaltje van een bepaalde beautyblogger. Gadverdamme, dacht ik. Wat ziet dat er smerig uit. Eigenlijk net zo vies als havermout en dat beloofde niet veel goeds. Maar mijn moeder (‘Wat? Zelfs je moeder heeft het eerder gegeten dan jij?!’) had het gegeten en vond het heerlijk.

Ik kwam er gewoon niet onderuit.

Mijn vriend kookte (ja, sorry hoor, denk je dat ik het zelf ga doen?) en we proefden… Mijn leven had opeens weer zin weet je. Ik huilde tranen van geluk.

Sindsdien eten we het dus elke week. Maar ik ga nog níet zo ver dat ik het op Instagram zet. (‘Wacht maar, Laura, wacht maar.’)

Laura, een healthy hip(ster) foodblogger?

20140701_213207

Naar de Albert Heijn To Go ga je niet voor iets gezonds. Nee, ik ook niet. Ik wilde chocolade en ik wilde het NU. Maar toen viel mijn oog op bovenstaand product. Ergens in mijn hoofd klonk een stemmetje: ‘Je zou toch beter eten, Laura? Minder chocolade en meer bewegen enzo? Misschien is dit een goed idee.’
Goed, daar had dat stemmetje gelijk in. Dus ik pakte de zak op en een reep chocolade en rekende hem af bij de kassa.

Ik moet natuurlijk wel een beetje meekomen als blogger. Eerlijk is eerlijk: als je niet iets doet met gezond eten hoor je er niet bij. Ik eet geen havermout, dan is wel het mínste wat ik kan doen groentechips eten.

Vol verwachting opende ik de zak. Zou dit dan de oplossing zijn van al mijn problemen? Zou ik al mijn keukenkastjes vullen met deze chips en kilo’s afvallen? Zou ik nu eindelijk een echte blogger worden?

Ik rook en dat viel niet tegen. Langzaam haalde ik er een chipje uit, een gele.

Het was ongelooflijk smerig.

Oké, een oranje.

Ik moest bijna overgeven.

Aan de rode durfde ik bijna niet te beginnen, maar ik deed het toch.

Na tien keer tandenpoetsen was de gore smaak nog steeds niet uit mijn mond.

Het spijt me, lieve lezers. Ik ben geen echte blogger. Het enige waar ik vol overtuiging over kan bloggen, zijn chocoladekruidnootjes. Het spijt me dat ik jullie teleur moet stellen. Ik ga nu even huilen in een hoekje en daarna een lachende selfie op Instagram plaatsen. Be right back.

Blogobsessie

Ik zal er maar eerlijk voor uit komen: ik ben best wel lang best wel erg obsessed geweest met mijn blog. Het is niets iets wat bloggers snel durven op te biechten(net zo min dat ze durven te zeggen dat ze níet alleen voor zichzelf bloggen), maar hé, daarom moet het juist gezegd worden.

Ik blogde elke dag en wilde steeds een bepaald minimum halen. Minimaal zoveel reacties en bezoekers, want anders was het niet goed genoeg voor mij. Bovendien moesten mijn blogs origineel zijn mét foto en het liefst ook grappig doch diepgaand. Doodvermoeiend.

Vorig jaar ging ik stage lopen en moest ik het toch echt noodgedwongen loslaten. Niet meer dagelijks bloggen, tss, wat een loser was ik. Niet dat ik andere mensen die minder dan dat bloggen losers vind, maar van mezelf kon ik het niet hebben. Perfectie moest ik bereiken en niet minder dan dat.

Maar met dat niet meer dagelijks bloggen kwam ook het niet meer dagelijks checken van de statistieken. Ik had geen tijd om op heel veel andere blogs te reageren en daardoor haalde ik ook mijn eigen quotum aan reacties niet. Eerst vond ik het ronduit kut, maar nu?

Ik heb geen tijd meer om zo erg naar perfectie te streven op het gebied van mijn blog en ook de zin niet. Ik dwing mezelf nog wel met het om de dag bloggen (kan het toch niet laten) en nou ja, het is jammer als er niet zoveel reacties zijn op een blog, maar so be it.

En ik moet zeggen: het voelt een stuk beter.

Bloggen over de minder leuke dingen in het leven

Soms zou ik anoniem willen bloggen.

Er zijn wel eens discussies geweest in de bloggerswereld over negatieve blogjes, blogjes over de minder leuke dingen in het leven. Verdriet, woede, pijn. Sommigen zeggen: je moet alle kanten laten zien. Anderen zeggen: ik lees juist blogs om me even af te kunnen sluiten van de realiteit, om te mijmeren over een droomwereld.

Ik snap beide kanten, maar het ligt natuurlijk ook aan het soort blog. Als je een superfamous beautyblogger bent die vaak herkend wordt op straat, ga je waarschijnlijk niet bloggen over dat je vroeger mishandeld werd door je ouders (dit is een voorbeeld he, niet speculeren nu). Iedereen kan het lezen en iedereen weet dat het over jou gaat. Toch maar niet dan.

Ik ben natuurlijk ook superfamous of in ieder geval niet een anonieme blogger, dus laat ik de persoonlijke, negatieve blogjes achterwege. Maar soms zou ik het wel willen. Bloggen over hoe stom iemand me heeft behandeld. Over hoe moeilijk sommige dingen zijn.

Maar dan spreek ik iemand die ik lief vind.
‘Het komt wel goed,’ zeggen ze dan, of: ‘Het lag niet aan jou.’
En dan denk ik: het is goed zo.