Ik ben niet verantwoordelijk voor de tegelstickers en het douchegordijn (het valt mee, want eerst was het douchegordijn knalroze).
Adem in, adem uit. Ik ga iets bekennen. Het is werkelijk waar niet te geloven. Volgens mij is er niemand die het níet doet. Behalve ik dan. Oké, daar komt hij dan.
Ik zing niet onder de douche. Gewoon helemaal nooit, zelfs niet één keer ‘Lala’, njet.
Het is niet dat ik niet kan zingen, want oooooh, dat kan ik zo prachtig (nee, nee, vraag maar niet aan familieleden of dat klopt). En het is ook niet alsof ik nooit zing. Ik ben dol op zingen. Als ik alleen thuis ben (niet zo vaak). Natuurlijk zing ik dan niet mee met Jan Smit (gruweldegruwel), maar met The Voice (‘Ben Saunders?’ ‘Oh mijn god, nee, niet Ben Saunders.’) aka Ol’ Blue Eyes, Frankie, je weet wel (‘Eh…’). Frank Sinatra dus, voor de top 40-mensen onder jullie.
Frank en ik zingen over dat we echt niet gaan dansen (‘I won’t dance, don’t ask me/I won’t dance, don’t ask me/I won’t dance, madame, with you/my heart won’t let my feet do the things that they should do.’), koffie in Brazilië (‘They got an awful lot of coffee in Brazil.’) en meisjes die Frankie niet zien staan (‘Some, they may go for cocaine/I’m sure that if I took even one sniff/it would bore me terrifically too/but I get a kick out of you’.)
Oh, Frankie en ik zingen zo goed samen, dat wilt u werkelijk waar niet weten. No way dat hij, als hij nog in leven zou zijn, nog met Nancy (zijn dochter) zou zingen, nee, Frank en Laura zou het zijn.
Maar goed, ce n’est pas possible. Aangezien ik dus niet onder de douche zing en alleen wanneer er niemand thuis is, is er eigenlijk geen kans om mij te horen zingen.
Ik hoop dat jullie beseffen hoe jammer dat is.