I’m fabulous.
‘Zo, jij bent écht klein!’ is het eerste dat ik zeg als ik de famous Lauradenkt tegenkom. Ze kijkt me boos aan.
‘Moet jij zeggen.’
Ze heeft die rode winterjas aan, waardoor ze net een rode, boze tuinkabouter lijkt. Misschien kan ik dat maar beter niet tegen haar zeggen. In mijn tas heb ik chocoladekruidnoten, als cadeautje, maar weet je, fuck haar, ik eet ze lekker helemaal zelf op.
‘Zullen we maar gaan zitten?’ zeggen we allebei tegelijkertijd.
Zij neemt warme chocolademelk met slagroom. Shit. Dat wilde ik ook net nemen. Nou ja, dan maar een na-aper. Ik wil mijn eerste vraag stellen, maar word afgeleid door een kat die langs loopt. Laura ziet het ook.
‘Wat een lief poesje!’ gilt ze. Meteen rent ze het koffiezaakje uit om het beest te aaien. Ik twijfel geen minuut en ga ook. We steken allebei onze handen uit. Naar wie zou hij toe lopen? Hij kiest haar. Rotkat.
Na een aaisessie van een uur kunnen we dan eindelijk beginnen.
‘Hoe voelt het om zo famous te zijn?’ vraag ik.
Laura begint te zuchten.
‘Ach weet je,’ zegt ze. ‘Het is echt wel leuk, maar soms zó zwaar. Ik kan niet normaal meer over straat. Iedereen wil wat van je. Een foto, een handtekening, een zoen. Veel mensen zijn ook jaloers, omdat ze niet tegen mijn fabulousheid op kunnen. Maar ik kan er ook niets aan doen, ik ben gewoon zo geboren.’
Ik weet precies hoe ze zich voelt. Ik ontvang dagelijks duizenden tweets met ‘Omg, ik zag Lauradenkt op straat!i!i! #famous #loveher #toocooltohandle’. Ik heb echt geen tijd om daar allemaal op te reageren. Kom op zeg.
‘Heb je soms het idee dat je te arrogant bent?’
Ze trekt haar wenkbrauwen op.
‘Pardon?’
Shit. Dat kan de bitch natuurlijk niet hebben.
‘Eh, niet dat ik dat vind hoor!’ zeg ik snel. ‘Sommige mensen worden arrogant als ze beroemd zijn.’
Laura schudt haar hoofd.
‘Nee, ik heb geen kapsones. Ik ben net zo normaal als iedereen, als jij bijvoorbeeld. Zo heb ik een vriendje die nauwelijks in de buurt van mijn beroemd- en beruchtheid komt. Eén keer in het jaar doe ik mijn eigen boodschappen. Soms zeg ik zelfs random mensen op straat gedag.’
Pff, kapsones dus.
‘Zoals ik al zei: ik heb hier ook niet voor gekozen.’ gaat ze verder. ‘Ik ben uitverkoren. Mensen houden gewoon van me. Ze geven me zelfs chocoladekruidnoten, sturen chocolade op… Betaal jij trouwens voor mijn warme chocolademelk met slagroom?’
Tsssss. Vandaar dat ze zo dik is geworden.
‘Serieus? Verwacht jij SE-RI-EUS dat ik jouw drank betaal? Ik ben maar een arme blogger hoor. Rot op, arrogant wijf!’
Ik sla met mijn hand op tafel (au, dat deed pijn) en ren de koffiezaak uit. Dat was eens, maar nooit meer.