Neem een willekeurige snelweg in Nederland. Je hoeft nog geen kilometer te rijden of je ziet het al in je gezichtsveld opdoemen: de grote, gele M. Wat je ook probeert, je ontkomt er niet aan: de McDonald’s.
Ik kan me de laatste keer dat ik daar gegeten heb niet meer herinneren. Maar inmiddels ben ik er de afgelopen jaren helaas toch wel geweest (gedwongen, maar heb er niets gekocht). Want het is nu eenmaal zo: niet iedereen deelt dezelfde mening met mij. Ik kan de geur en het aanblik van de mensen die zich volproppen niet aanzien, maar er zijn mensen die er elke week heen gaan. Met plezier. Als iemand met mij zou daten in deze fastfoodketen, dan zou ik gillend wegrennen. Maar er zijn mensen die met ‘uiteten’ naar de McDonald’s gaan bedoelen.
Oh nee, ik ben geen gezondheidsfreak (please give me some chocolate!) en ik vind patat wel lekker. Maar dan bedoel ik echte patat, weet je wel. Van aardappels. Volgens mij is het eten van de McDonald’s zo enorm voorgefabriceerd dat je net zo goed plastic kunt eten.
Om het maar niet over de calorieën te hebben (toch wel). Wat denk je, even gezond doen en een salade nemen? Misschien kun je dan maar beter naar de supermarkt gaan en zelf een salade maken. Tenzij je er geen problemen mee hebt dat je dan de helft van de benodigde hoeveelheid dagelijkse calorieën naar binnen werkt.
Ik hoef niet naar de meest luxueuze restaurants. Maar in deze zaak vertoon ik me liever niet. Dus wil je van een afspraak met mij afkomen? Zeg dan dat je naar de McDonald’s wil. Missie geslaagd.
(Niet aanvallend bedoeld, iedereen moet natuurlijk zelf weten wat en waar hij eet. Maar dit is mijn mening over de McDonald’s en andere fastfoodketen)