Tag: journalistiek

Wat voor inzicht een kaasdief je kan geven

College Internetjournalistiek op maandag.

‘Kijk op Twitter of je een leuke tweet ziet,’ zei de docent.
Daar deden we niet moeilijk over en binnen vijf minuten vonden we een interessante tweet. Het ging over een dief die kaas had gestolen uit een fabriek in Rijen.
‘Researchen maar.’
We zochten persoonsgegevens, bronnen, achtergrondinformatie en locaties. Na een uur was het college afgelopen.

In dat uurtje zijn we achter telefoonnummers gekomen, hebben andere kaasdiefincidenten gevonden en weten hoe het paard van het kind van de wijkagent in Rijen heet.

Dat is indrukwekkend en handig. In korte tijd kun je als journalist veel vinden. Maar het is vooral ook zorgwekkend.

Stel dat jij een wedstrijd hinkstapsprong heb gewonnen/bushokjes in elkaar trapt/potloodslijpers steelt en een journalist wil meer over je weten. Wat vindt hij dan allemaal over jou op internet? Wat staat er op je Facebook en op die van je vrienden? Kan ik binnen tien minuten uitvinden hoe jóuw paard heet? (om maar even iets te noemen)

Mensen kunnen meer over je te weten komen dan je denkt. En dat is best wel eng.

En vandaag in Pauw en Witteman: LAURADENKT!!!


Ik ben zo famous.

Afgelopen maandagavond was het zo ver: ik ging met mijn minor naar Pauw en Witteman. Allereerst kregen we een rondleiding in de regiekamers (zie de foto). Als je tv kijkt, denk je er niet over na dat er zoveel mensen achter zitten. Regie, licht, geluid, er is veel voor nodig bij zo’n programma. Daarna moesten we weer naar het café om de tijd te verdoen met celebrity-spotten (althans dat deed ik): ‘Heeft die man een pak aan omdat hij ergens bekend van is of is het een random iemand?’ Daarna bleken we al de studio in te mogen en natuurlijk waren wij weer als laatsten dus kregen wij de slechtste nooitinbeeldplekken. Ik snap het wel dat ik niet zo vaak in beeld was, want dat is natuurlijk heel afleidend, dan denkt iedereen: ‘OH MIJN GOD, LAURADENKT IS OP TV.’
Maar toch.

Het was een bijzondere uitzending, want Rutte en Samsom waren er namelijk. Het is heeeeeel raar om die twee mannen in het echt te zien, nadat je ze zo vaak op tv hebt gezien. En je komt nog eens wat te weten (ik zat achter Samson, vandaar veel dingen over hem):
– Samsom is echt klein (hoor wie het zegt) in vergelijking met de andere heren dan.
– Samsom had een te korte broek aan.
– Samsom had donkerblauwe sokken aan, wat dus matchte met zijn stropdas (wat een fashionista).
– Jeroen Pauw klikt tijdens de uitzending de hele tijd met zijn pen.
– Jeroen Pauw is absurd lang.
– Pauw en Witteman moeten een kleedkamer delen. Matthijs van Nieuwkerk heeft er wel eentje voor zichzelf en die zit twee deuren verder.
– De studio (ook die van De Wereld Draait Door) is écht veel kleiner dan je denkt.
– Ik moest bijna niezen tijdens de uitzending, maar ik kon het inhouden.
– Ik viel ook bijna in slaap, ondanks dat ik koffie had gedronken, vanwege mijn nog steeds durende slaapgebrek.

Ik had gehoopt op een Pfauth-momentje*, maar helaas moesten de mobieltjes uit. Ondanks dat ik niet in beeld was en überhaupt niet als gast aan tafel zat (ik bedoel, dat is toch raar?), was het toch nog een leuke avond!

*Ernst-Jan Pfauth legde met zijn mobieltje een ruzie tussen Paul Witteman en Jan-Peter Balkenende vast, wat in allerlei programma’s kwam en dat heeft er toe geleid dat hij nu een bekende blogger is geworden.

Aanrader: Joris Luyendijk – Het zijn net mensen

 

In de boekenkast zag ik dit boek staan en hoewel ik het al eerder gelezen heb, vond ik een herlezing geen kwaad kunnen (dat was maar goed ook, want ik was veel vergeten).

Joris Luyendijk was vijf jaar lang correspondent voor het Midden-Oosten (voor de Volkskrant, NRC Handelsblad, het Radio 1 Journaal en het NOS Journaal). Wat dit boek duidelijk maakt, is dat journalistiek bedrijven moeilijk is, zeker wanneer er sprake is van een dictatuur of een bezetting.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zoveel over het Midden-Oosten wist, maar alles wordt op een goede manier uitgelegd, zodat het voor iedereen begrijpelijk is. Het is een boek over journalistiek, maar de schrijfstijl is niet journalistiek, wat misschien wel logisch is. Het is duidelijk geschreven van een mening, maar dat is niet iets waar ik me aan stoor.

Dit boek zou ik vooral aanraden aan mensen die interesse hebben in journalistiek of het Midden-Oosten. Het is ook interessant als je veel naar het nieuws kijkt, omdat het ook over beeldvorming gaat. Een goed voorbeeld is dit: ‘In Ramallah merkte ik voor het eerst hoe televisie je beeld van de werkelijkheid bepaalt: je weet niet wat je níet te zien krijgt, en wat je wel te zien krijgt maakt veel grotere indruk dan krantenartikelen of radioreportages zouden doen. Zoals een collega het bondig samenvatte: woorden raken je in je hoofd, beelden in je maag.’ (blz. 120)

Je wordt je bewust van de grenzen van journalistiek en je gaat anders denken over hoe oorlogen en dergelijke in beeld worden gebracht (vooral op tv). Het is wat dat betreft geen boek waar je vrolijk van wordt, maar je leert er wel veel van.

Dus ik zou zeggen: lezen allemaal, hup!

(En als iemand nog meer van dit soort boeken weet, laat het me dan alsjeblieft weten. Ik zou er wel meer willen lezen :))