Tag: knipoog

Wat Instagram en de knipoog-smiley met elkaar te maken hebben

instagrammmm

Ik was faliekant tegen Instagram. Instagram is voor hipsters en dat ben ik wel niet. Bovendien houd ik niet van havermoutpap. Maar ja, toen kwam die challenge van Dionne en je kon taart winnen. Taart is awesome. Bovendien waren de opdrachten ook awesome, dus maakte ik Instagram aan en deed mee.

En won. Want duh.

Ik had dus Instagram, maar ik deed er niets mee. Ja, af en toe de havermoutpapfoto’s en selfies van anderen bekijken als ik me verveelde. Maar nooit voelde ik de behoefte om zelf een foto van mijn eten te maken (en nog steeds niet).

Dan de knipoog-smiley. Daar had ik dikke haat aan (lees hier). Want mensen gebruiken hem vaak zo bitchy. En ik kan niet tegen bitchy, ook al ben ik zelf ook bitchy. No way dus dat ik de knipoog-smiley gebruikte, tenzij de ander hem bitchy gebruiken, want je krijgt wat je verdient.

Maar ja, toen kreeg ik een nieuwe bijbaan waarbij ik social media moest bijhouden. Je reageert op mensen en daar hoort soms ook een knipoog-smiley bij. Ik gebruikte hem minstens tien keer tijdens één shift. Dat is meer dan ik normaal  in een jaar doe.

Bij die social media hoort behalve Twitter en Facebook ook Instagram. Ik nam laatst het werk van een collega over die op kantoor zit en toen moest ik dus ook grams, want zo noemen ze dat (kan er nog niet aan wennen) plaatsen.

Je raadt al waar dit naar toe gaat: elke ;) die ik typte en elke gram die ik plaatste, zorgde voor meer sympathie en plezier.

Dus hierbij hef ik de boycot op: ik ga de knipoog-smiley weer gebruiken (maar niet bitchy) en ik ga na het schrijven van deze blog weer een Instagramfoto plaatsen (@lauradenktwel).

Principes zijn er om overboord te gooien.

;)

Smiley’s zijn ontzettend fijn. Bij geschreven tekst weet je soms niet op wat voor toon iemand iets bedoelt. Gelukkig kunnen smiley’s daarbij helpen. Maar er is één smiley waar ik een ongelooflijke hekel heb: de knipoog ;).

Je moet deze knipoog niet vergelijken met de real life-knipoog, want ze verschillen als dag en nacht. De real life-knipoog wordt gebruikt bij een grapje of tijdens het flirten (dat laatste is niet aan te raden, want dan kom je als een engerd over). Knipogen gebeurt vooral tegen kinderen en bij mij.

Waar de real life-knipoog een redelijk vrolijk fenomeen is, geldt dat echter niet voor de smiley. De smiley is voor de arrogante, kijkmijeensbeterzijn betweter. Heb je een spelling- of taalfout gemaakt? AKMEBZB verbetert je wel even: ‘Ik heb altijd geleerd dat het ‘ik word’ is in plaats van ‘ik wordt’ ;).’ Je stelt een domme vraag (‘Heb jij Twilight gelezen?’) en je krijgt als antwoord: ‘Nee, natuurlijk niet ;)’.

Waarschijnlijk gebruiken heel veel mensen de knipoog-smiley ook zonder het op die manier te bedoelen, maar toch komt het zo over. Ik pleit ervoor om een :) te gebruiken in plaats van ;). Dat komt veel vriendelijker over! Wie doet er met me mee?

(Heb ik het zelf dan nooit gedaan? Jawel, als iemand anders het gebruikt op een arrogante manier en ik diegene kan overrulen/dissen. Wat je geeft, kun je terug verwachten!)

Met een knipoog

Al mijn hele leven heb ik te maken met een merkwaardig verschijnsel, maar eigenlijk is het me pas de laatste jaren echt opgevallen. Waar ik het over heb? Er wordt absurd veel naar me geknipoogd.

Nee, ik bedoel daar niet mee dat ik heel veel sjans heb. De mensen die naar mij knipogen, vallen vooral in de categorie julliehaddenmijnouderskunnenzijn, zowel mannelijk als vrouwelijk. Zelden is het de sjans-knipoog, soms de wijvormensameneenbondknipoog, maar heel vaak gewoon de iksnapnietwatjeermeebedoeltknipoog (dus dat ik niet snap wat ermee bedoeld wordt, de persoon die de knipoog geeft natuurlijk wel). Het is nogal verwarrend.

En wat al helemaal lastig is: hoe moet ik er in godsnaam op reageren? Meestal lach ik maar niet-begrijpend. Of kijk ik achterom om zeker te weten dat het voor mij bedoeld was. Wat ik in ieder geval nooit doe, is terug knipogen. Want, hoewel er vaak een knipoog aan mij geschonken wordt: het is een zeldzaamheid dat ik het doe. Waarom zou ik ook? Eerlijk, heel eerlijk, gezegd vind ik de knipoog een beetje ouderwets. Ik glimlach liever. (de glimlach is de nieuwe knipoog!)

Maar het raadsel is niet opgelost: want waarom knipogen mensen zo vaak naar mij? Zie ik er knipoogwaardig uit? Vinden ze me een schattig en een beetje naïef meisje met van die bolle wangen waarin je lekker kunt knijpen? Of zijn ze juist ondersteboven van mijn enorme intellect *ahum* en denken ze: die Laura, die snapt dat wel, daarom geef ik haar een knipoog.

Ik weet het niet. Zijn er misschien soortgenoten onder jullie? En zo ja: weet jij het antwoord op mijn vraag? En als niemand dat weet, weet iemand dan wel hoe ik er op moet reageren?

Ach, het wordt maar weer eens duidelijk. Het leven zit vol met raadsels.

;)