Op mijn twaalfde kwam ik op een schrijfforum terecht. Een forummer daar, Manon, voegde me toe op MSN. We msn’den, mailden, blogden en schreven brieven (met de hand!!!). Het was onvermijdelijk: Manon en ik moesten elkaar ontmoeten, al was het maar omdat we relatief dichtbij woonden. We waren allebei zo verlegen dat we nog geen ‘Dankuwel.’ durfden te zeggen als iemand ons een snoepje gaf (maar dat maakt niet uit, want niemand bood ons nog een snoepje aan, aangezien we twaalf en dertien waren), dus of het nou zo’n goed idee was? Of nee, dat is natuurlijk niet erg, het is eerder het antwoord op deze vraag: wat als Manon nou een vies, oud mannetje was?
Inmiddels ben ik bijna tien jaar bevriend met Manon en kan ik dus wel met enige zekerheid beweren dat ze géén vies, oud mannetje is. Maar er zijn meer mensen op het internet die ik ontmoet heb, van een nog ergere soort: bloggers.
Ik heb er een stuk of 25 ontmoet. Dit is de algemene impressie:
– Ze waren allemaal aardig. Ja, echt!
– Ze waren ook allemaal gek (op een positieve manier), de één gestoorder nog dan de ander.
– Meest gehoorde opmerking: ‘Jij bent écht klein!’ Ja mensen, ik vertel wel eens de waarheid op mijn blog en soms is het niet eens overdreven.
– Goed, sommigen waren oud, sommigen waren man, maar vieze, oude mannetjes? Nee, dat waren ze niet!
Natuurlijk moet je altijd op een openbare plek afspreken (nooit bij iemand thuis!!!), maar heus, niet alle internettertjes zijn onbetrouwbare honden.
(al ben ik zelf stiekem wel een vies, oud mannetje dat Laurens heet, maar niet doorvertellen hoor)