– Of het wasmiddel in dat bakje moet of in een bolletje in de trommel.
– De muzieksmaak van de ander (serieus, André Hazes?)
– De tvsmaak van de ander (Mag Comedy Central alsjeblieft verboden worden?)
– Boodschappen (‘MAAR IK WIL EEN TOEEEHOEEETJE!’).
– De interieursmaak van de ander (oftewel: geen smaak).
– Geld (‘Nee schatje, we kunnen geen hypo-allergene kat van tachtigduizend euro kopen.’)
– Lakens die de ander van je afpakt.
– De wekker van de ander die vroeger afgaat dan de jouwe.
– De afwas (‘Was da?’)
– Schoonmaken (‘Was da?’)
– Opruimen (‘Was da?’)
– Het bevestigen van een muursticker.
– Kattennamen (Jeroen wil de toekomstige kat ‘Laura’ noemen en ik ‘Loes’, want ‘Loes de poes’ is geniaal.
– Melk. Ik ging boodschappen doen, kwam thuis en zag dat er al melk was. Ik: ‘Waarom heb je niet gezegd dat we al melk hadden verdomme, stomme flapdrol?!?!’ Hij: ‘Ik heb het gezegd.’ Ik: ‘Niet.’ Hij: *maakt printscreen van whatsappgesprek* Ik: ‘Oh.’
– Massages (‘Ik wil een massage.’ ‘Ik heb je vijf minuten geleden al gemasseerd.’ ‘Nou en.’).
Tag: ruzie
Het is zoals ik het zie
Pietje en Marietje zijn al jaren bij elkaar, niet altijd even gelukkig. Pietje vindt namelijk dat Marietje ontiegelijk lui is. Het is net alsof ze die sokken op de vloer niet ziet, ze stapt er gewoon overheen alsof ze er niet zijn. En de vuilniszak buiten zetten? Heeft ze al maanden niet gedaan.
Marietje vindt Pietje een zeurpiet. Na een lange dag werken (ze werkt in een lunchtent, waarbij ze dus heel lang op haar voeten moet staan en weinig pauze heeft) is ze helemaal kaputti. Ze vindt het al heel wat dat ze op woensdag, haar enige vrije dag, het hele huis schoonmaakt. Ze heeft Pietje nog nooit met een wcborstel in de hand gezien.
Het is een random dag en het was niet zo druk vandaag in de lunchtent. Marietje pakt een paar sokken op, gooit ze in de wasmand en brengt zelfs vuile borden en glazen naar de keuken. Stiekem is ze best een beetje trots op zichzelf en verwacht een compliment van Pietje. Maar het enige wat hij zegt, is: ‘Goh, dat werd eens tijd.’
De zoveelste ruzie is weer begonnen.
Het is zomaar een voorbeeld en niet eens uit het echte leven gegrepen. Allebei hebben ze verwachtingen en een bepaald beeld van wat er gedaan moet worden. Pietje snapt niet dat Marietje ZO lui kan zijn, maar Marietje denkt alleen maar aan hoe hard ze heeft gewerkt en hoe kaputti ze daarvan is, maar dat ziet Pietje weer niet.
Een tijdje geleden heb ik het boek Het romantisch misverstand van Jan Drost gelezen en ik ben van plan om er nog een aantal blogjes over te schrijven. Bovenstaande situatie heb ik bedacht naar aanleiding van dit citaat uit het boek:
Als wij naar de wereld en de mensen om ons heen kijken, als wij het ware vanuit de beslotenheid van ons innerlijk naar buiten blikken, dan nemen wij doorgaans aan dat wat wij zien is zoals wij het zien. Dat de mensen die wij zien, zijn zoals wij ze zien. Dit is misschien wel een van de voornaamste oorzaken van de misverstanden en problemen die zich tussen mensen voordoen: dat wij denken dat de wereld en de mensen zijn zoals wij ze waarnemen.’ Blz. 134
Je herkent het vast wel. Je kunt je gewoon níet voorstellen dat mensen vrijwillig plofkippen eten. En waarom zijn er in godsnaam mensen die ‘ik vindt’ schrijven? Of een voorbeeld van mezelf: hoe kun je niet snappen dat bepaalde vooroordelen racistisch zijn?
Wat kunnen we hier tegen doen? Zoveel mogelijk communiceren, niet alleen met ‘ons soort’ mensen, maar juist ook met mensen die verder van ons af staan. Lees goede boeken, kijk goede films. Verbreed je kennis. We komen nooit volledig van die blik af, maar hem bijschaven? Dat moet kunnen.
The battle of the bitches
Meisjes zijn gemeen. Als jongens ruzie hebben, gaan ze vechten. Na een paar slagen schudden ze elkaar de hand en het is klaar. Ze denken er nooit meer aan. Meisjes vallen eerder aan met woorden, venijnige opmerkingen. Een meisje zal nooit vergeten wat jij vijf jaar geleden tegen haar hebt gezegd. Meisjes roddelen achter je rug over je en werpen woedende blikken op je. Deze ruzies zijn nooit na vijf minuten over met een simpele handdruk. Nee, daar gaat heel wat tijd over heen.
Soms gaat het nog verder. Een fenomeen dat we allemaal wel kennen: de bitchfight (denk aan de film Mean Girls). Haren worden uitgetrokken, nagels worden als klauwen ingezet: het beest komt los. Gekrijs stijgt op en is in de verte te horen. Nepwimpers worden uitgetrokken, de mascara loopt uit en er verschijnen rode krassen op de armen. Eromheen staat een joelende massa. Mobieltjes worden er snel bijgepakt en de eerste tweets verschijnen al na een minuut. Uiteindelijk worden de twee meisjes uit elkaar gehaald. Laat ik het zo zeggen: ze zijn er niet zonder kleurscheren vanaf gekomen.
Ook hierna gaat de strijd door. Opmerkingen worden heen en weer geslingerd.
‘Oh mijn god, moet je zien wat ze aan heeft!’
‘Wat een arrogant mens zeg.’
Als blikken konden doden, oei…
Na de zomervakantie lijken ze het te zijn vergeten. Ze zijn weer bffs en iedereen mag weten dat ze ntb (niet te breken) zijn. Ruzie? Ach, dat was al weer zolang geleden!
Dit is natuurlijk enigszins overdreven, maar wel iets wat ik vaak zag op mijn middelbare school. Misschien hoort het ook een beetje bij de puberteit, maar pfff, wat een gedoe.
Maar stiekem toch wel leuk om naar te kijken: the battle of the bitches.