Ik heb mensen om me heen. Echt waar. Ze roepen, ze smeken, ze gillen: ‘Doe het nou! Het is echt leuk, ik beloof het.’
Dit ging over het kijken van de serie Doctor Who. Natuurlijk geloofde ik ze niet. Kom op zeg, het is een sciencefiction-serie en als ik iets niet leuk vind, dan is het scifi wel. Daarnaast scheen het een serie te zijn waarbij de volgorde er eigenlijk niets aan toe doet en er elk seizoen een andere Doctor is. Rare, rare serie.
Nu heb ik dus ook een raar, raar vriendje en hij kijkt dus naar die onzin. Ik heb een aantal vrouwenfilms met hem gekeken en hij was zo enthousiast over de serie (en hij niet alleen) dat ik me wel gedwongen voelde om het te kijken.
Ik heb nu de eerste zes afleveringen van het eerste seizoen gekeken. Mijn gedachten tot dusver:
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Ja, maar dat is ook niet de bedoeling om het geloofwaardig te maken’).
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Jahaaa.’
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Nu weten we het wel.’)
– Jeetje, toch wel een beetje spannend.
– Neeeeee, oh mijn god, ik kan het niet meer aan.
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘…’).
Oftewel: dat wordt de hele winter Doctor Who kijken.