Hallo, u leest hier de blog van een heel dom meisje uit Rotterdam.
Ik ging in mijn broers huis zitten, aangezien het bij mij binnen 31 graden was (ik ben letterlijk de duivel) en ik last van geluidsoverlast heb (lang verhaal dat ik misschien ooit ga vertellen als ik hier niet meer woon). Mijn broer woont bij me om de hoek, dus dat was handig. Op een gegeven moment was ik wel klaar en wilde ik weer naar huis gaan, aangezien ik zou afspreken met een vriendin. Alleen: ik kreeg de deur met geen mogelijkheid open. Bij binnenkomst had ik hem op slot gedaan, wat ik normaal niet doe, maar ik kreeg opeens paniekgedachtes van inbrekers, maar nu ging dat verdomde slot niet open. Ik zat opgesloten in mijn broers huis. Buiten hoorde ik de vrolijke stemmen van voorbijgangers, die wel vrij waren. Nog nooit had ik zo verlangd naar buiten. Ik appte mijn vrienden dat ze me waarschijnlijk een tijd niet zouden zien. Beschaamd belde ik mijn broer op, die gelukkig klaar was met werken en mij een uur later bevrijdde van de opsluiting (wel pas, nadat hij me uitgelachen had).
Laten we even een flashback doen naar toen ik nog in Oegstgeest woonde en wat een voorbode was, voor wat gisteren gebeurde.
Ik ging naar de bus, maar was mijn ovchipkaart kwijt. Snel rende ik terug naar mijn kamer, maar ook daar kon ik hem niet vinden. Woedend gooide ik de deur keihard dicht, terwijl mijn sleutels er nog inzaten. Gevolg: een deel van mijn sleutels (ik heb nogal een grote sleutelbos) kwam tussen de deur en was met geen mogelijkheid meer los te krijgen. Waarschijnlijk ben ik de eerste ter wereld die dit overkomen is. Ik kon nergens heen. Mijn kamer niet in, want de deur ging niet open, niet uit huis, want geen sleutels en mijn ovchipkaart was nog steeds kwijt. Je kunt je voorstellen hoe gênant het was om de studentbeheerder van het gebouw te bellen of ze me wilde helpen. Na een uur vol verbazing te hebben gekeken (‘Hoe heb je dat in godsnaam gedaan?’), wrikte ze wat met een mes en konden mijn sleutels gered worden. Oh en mijn ovchipkaart? Die lag beneden bij de vuilniscontainers op de grond. Shame on you, Laura, shame on you.