De horror van het verhuizen

Kijk, ik ben sowieso niet dol op verhuizen. 21 jaar lang in hetzelfde huis gewoond en nu in drie/vier jaar al drie keer verhuisd. Er zijn dingen die ik leuker vind om te doen (zelfs stofzuigen).

Helaas was het universum weer tegen me gekeerd, nadat ik megageluk had door dit huis te krijgen.

Het begon al met het bestellen van het fornuis, de wasmachine en de koelkast/vriescombinatie bij Coolblue. Zij hebben een ‘vandaag besteld, morgen in huis’-garantie. Om een lang zeikverhaal kort te maken: ik zit na twee weken nog steeds te wachten op de wasmachine en de monteur om het fornuis aan te sluiten.

Dan de verhuisdag zelf. Het begon allemaal dikke prima, maar toen moest de eettafel uit elkaar en daar heb je een sleutel voor nodig. Die we niet hadden. Buur 1 langs. Buur 2 langs. Veel buren spreken niet zo goed Nederlands, dus die hadden geen idee wat ik wilde. Uiteindelijk kwam ik aan bij buren tachtigduizend en jawel, die hadden een sleutel.

Dit is nog niet zo erg. Maar toen gingen we rijden. Van Voorschoten naar Rotterdam, over de snelweg. Dat is normaal gesproken niet zo’n probleem, maar wel als het zulk noodweer is dat je de auto voor je amper kunt zien. We hebben het overleefd, maar vraag me niet hoe.

Inmiddels was het in Rotterdam al donker, want we konden alleen maar ’s avonds verhuizen, omdat er mensen waren die overdag moesten werken (losers). Dat zou in principe geen probleem zijn als er elektriciteit was. Maar die was er niet, want die was kaputti. Dus hebben we met het licht van één staande lamp moeten werken (via een haspel in de gang). Om elf uur ’s avonds waren we soort van klaar (als in: alle noodzakelijke dingen waren uitgepakt).

Jullie snappen wel dat ik nog geen foto’s kan laten zien. Ik ben sowieso geen opgeruimd typje, maar zo erg als het er nu uitziet, is het nog nooit geweest. Ik weet dat ik nu een slechte laifstailblawger ben, maar ik hoop dat jullie het me kunnen vergeven. Ik zal wel een recept voor banaaneipannenkoekjes plaatsen als goedmakertje.

Weer terug naar Oegstgeest?

oegstgeestdegekste

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, was ik ooit de leukste inwoner van Oegstgeest. Daar ben ik op kamers gegaan (‘Waarom zou je dat doen?’ ‘Nou, het is vlakbij Leiden en goedkoop en grote kamer en houd je mond joh.’) en na twee jaar ging ik burgerlijk doen en samenwonen in Voorschoten, of all places (of zoals mijn bekakte vriend zou zeggen: Veurrrschoten).

Maar Oegstgeest heeft toch een speciaal plekje in mijn hart. Het is de eerste plaats waar ik op mezelf heb gewoond en die ik zelf heb ontdekt door het wandelen, hardlopen en skaten. Zo af en toe verlangde ik er wel naar terug. Niet, omdat mijn vriend nou zo vervelend is (oké, dat is hij wel, maar dat was niet de hoofdreden), maar nostalgie en een romantisch geest enzo.

Na vijf maanden was het dan zo ver. We gingen weer. Tachtigduizend uur fietsen (want Voorschoten ligt aan de ene kant van Leiden en Oegstgeest aan de andere kant) om op bezoek te gaan bij vrienden die in hetzelfde gebouw wonen waar ik eerst woonde.

Ik wist meteen weer waarom je nooit naar plaatsen van ‘vroeger’ moest teruggaan, zoals je middelbare school of je stageplek. Het valt altijd tegen.

De weg naar Oegstgeest is nog irritanter dan die naar Voorschoten. Oegstgeest heeft namelijk geen geld (de gemeente dan), dus bulten en gaten in de weg worden niet gemaakt. Het was net alsof ik op een paard zat. En dan die wind he. Je merkt meteen dat het dichter bij zee ligt. Eenmaal bij het gebouw aangekomen, keek ik naar het raam van mijn ex-kamer, waar nog steeds de helft van de lamellen voor hing (de andere lamellen zijn eraf gevallen, maar voor de rest ben ik geen kluns) en waar het donker was.

En ik dacht: ik ben blij dat ik in Voorschoten woon. Dus terug naar Oegstgeest? De literaire verwijzing is nog steeds geniaal, maar nee, voor nu: terug naar Voorschoten.

L@urAaLiicii0usSsS swatcht: review over Voorschoten 2014

swatch
Zie hier mijn swatch.

Welkom in het pittoreske Voorschoten, waar Poetins dochter woont en criminelen naar toe vluchten. Vandaag ga ik een review over deze schone plaats plaatsen, want ik heb geen make-up meer die ik kan beoordelen. Such a shame!

Verpakking

Ziet er mooi uit. Veel groen aangevuld met een beetje blauw, mooie kleurencombinatie dus! Erg trendy. Alleen jammer dat het niet heel erg colourblocking is, maar je kan niet alles hebben in life. Nou ja, ik natuurlijk wel, omdat ik famous ben, maar het plebs niet.

Inhoud

Voorschoten heeft in principe weinig inhoud, de inwoners althans. Ze zijn óf bejaard óf onderdeel van de drugsdealende hangjongeren. Voordeel is wel dat je je lekker smartyfarty voelt.

Feeling

Voorschoten ligt goed in de hand. Niet te zwaar, maar ook niet te licht. Just in between dus. Daar ben ik wel blij mee, want mijn handbag is al zwaar genoeg haha.

Geur

Een combinatie van verbrande patat, wiet, oude mensen en een vleugje gras. Delicious!

Smaak

Ik heb net mijn tanden gebleacht, dus ik kon helaas niet proeven. Gevoelige tanden hihi.

Prijs

Pff, geen idee meer. Als beautyblogger let ik niet meer op de prijs, want ik krijg bakken vol met geld binnen door advertorials. Dus who cares? Jullie lezen mijn artikelen toch wel.

Pluspunten

– Matcht met mijn Dior-tas.
– Genoeg dure appartementen.
– Ik ben de enige beautyblogger hier.

Minpunten:

– Geen Sephora-winkel.
– Ik ben de enige beautyblogger hier.
– Paparazzi vinden het te ver rijden.

Conclusie:
Yay of nay? Yaaaaaay! (maar alleen omdat ik dat zo’n leuk woord vind, love it)

Hoe een etentje bij ons eruit ziet

‘Floeperdewoepwoep.’ klinkt het als je op de bel drukt, alleen hoor jij dat niet, want jij staat beneden en je gastheer- en vrouw boven.
‘JA?! hoor je.
‘Eh, ik ben het.’ zeg je. ‘Eén van je vrienden, weet je wel.’
‘WACHTWOORD?!’
Je denkt even na. Chocoladekruidnoten, blauw of- ‘Katten?’ probeer je hoopvol.
Een zoemer gaat en het is je gelukt: je bent binnen.

Een klein meisje en een jongen met blond krulhaar staan je op te wachten met de gebruikelijke vragen: ‘Hé hoe is het, goed, met jou, ja, nog wat te vertellen, nee, ik ook niet, oké, doei, doei.’ Nee joh, het is toch geen msngesprek. Ze zeggen gewoon hoi en wat wil je drinken en wat heb je een leuke jas.

Je komt binnen in een grote zooi (gastvrouw: ‘Ik heb speciaal voor jou opgeruimd.’), maar op zich wel een leuke zooi. Boeken zijn her en der verspreid en vanuit je ooghoek zie je de bonbons al liggen. Dit belooft een goede avond te worden. De gastvrouw maakt het gebruikelijke grapje over dat zij nooit kookt, waarop de gastheer rolt met zijn ogen.
Vandaag staat er risotto op het menu. Net zoals de dag daarvoor en eten ze eigenlijk ooit wel eens wat anders?
‘Ja, chocolade,’ zegt de gastvrouw als je het voorzichtig ter sprake brengt.
Stelletje vreetzakken.

Na de risotto en het toetje (vla, altijd vla mét hagelslag) gaan jullie op pad. De enige reden waarom je namelijk bent gaan eten bij dit aparte stel is vanwege de kabelbaan. Voordat je ook maar in de buurt bent van dat ding gaat de gastheer er echter al op zitten.
‘Woehoeee!’ roept hij en kijkt je dolgelukkig aan.
Wat een lul. Hij kan er elke dag naar toe, maar springt er meteen als een aso op. Na een uur krijg je dan ein-de-lijk de kans om te gaan roetsjen. Maar dan begint het te regenen. En te bliksemen. En het houdt maar niet op.

Verdomme. Helemaal voor niets naar dat bejaarde Voorschoten gegaan.

Sneak peek (EIN-DE-LIJK)

sneakpeek

We wonen nu al langer dan een maand in Voorschoten, maar ik heb jullie nog geen drol laten zien. Het is namelijk veel leuker om te teasen. En daar ga ik gewoon mee verder. Ik ben niet voor niets een sadist. En nu ben ik dus ook een interieurblogger of nee, lifestyleblogger (www.livelovelaura.nl), dus tel je winst maar op (of de mijne).

 

lekker koekjes

De glazen cookie jar heb ik van een vriendin gekregen (ik heb er ook eentje van andere vriendinnen gekregen waarop staat: I love chocolate). Er staan een paar kaarsenhoudertjes zonder kaarsen en twee plantendingetjes. De komkommer gaat goed, de bloemetjes vertonen geen teken van leven.

 

boekjes

Vogeltjes zijn handgeschilderd en komen van Ebay. Geen zorgen, de bloemetjes zijn niet echt, vandaar dat ze geen water heb (you’re a genius).

poesjes

Muursticker op de deur dat onze grote liefde toont: de liefde voor katten voor elkaar. Trouwens, over muurstickers: begin er niet aan. Ze zijn superkut. Om erop te plakken dan, je bent het allemaal weer vergeten zodra ze op de muur zitten.

poster

Superschattige poster! Omringd door masking tape door gebrek aan een passend lijstje (en zo staat het ook leuk).

kaarten

Spuit elf heeft masking tape ontdekt. Op mijn kamer had ik een blauwe muur en daar hingen deze grijswitte ansichtkaarten. Stond superleuk, maar op onze witte muren een beetje saai. Dus lang leve masking tape.

Wat we kunnen concluderen uit deze blog: ik ben een hipster, een sadistische hipster, want dit was het. In de toekomst volgen nog meer sneek peaks (muwhahaha).

Spooky

spooky

Een voordeel van wonen in Voorschoten ten opzichte van wonen in Oegstgeest is dat er een station in de buurt is. Ik fiets vijf minuten, langs een paar katten, bushaltes en dan ben ik er. Overdag is het gewoon een random tussenstation waar alleen de sprinter stopt. Maar ’s nachts, nou, dan wil je er niet komen.

Je zit nu natuurlijk te denken aan hangjongeren, drugsdealerij, moordpartijen. Op de kat na, die zo af en toe een vlieg achterna gaat, is het echter niets van dat alles. Het is erger.

Er staat namelijk iets bij dat station dat ze ‘kunst’ noemen. Het is het hoofd van een niet zo knappe vrouw. Dat is overdag al niet zo prettig, maar ach, je bent gefocust op je trein en er is veel meer te zien (de kat die een vlieg aan het vangen is). Maar ’s nachts. Oh mijn god.

Na terugkomst van een verjaardag op de Grote Markt van Den Haag, waar ik onder andere een tuinkabouter met een rode muts heb gegeven aan de jarige (wat een referentie naar mezelf is), gingen Jeroen en ik weer terug naar Voorschoten (niet terug naar Oegstgeest). En daar was die kop.

Het was angstaanjagend. Je wil het liefst zo snel mogelijk naar huis fietsen, maar dan via een andere route zodat die levenloze ogen niet naar je staren.

Ik heb maar één vraag: waarom, Voorschoten, waarom?

Reflectie huis en buurt na drie weken

20140801_094701

Douche: geen idee hoe hij werkt. Ik doe altijd maar wat.
Hangjongeren: blijven nooit langer dan tot negen uur, want dan moeten ze naar bed.
Muzieksmaak buren: uitermate teleurstellend.
Vriend: wel oké.
Fornuis: alleen nog gebruikt door mijn vriend, zoals het hoort.
Schoonmaken: maar twee zilvervisjes van een meter gevonden.
Aantal katten: je struikelt er bijna over, maar zich laten aaien? Ho maar.
Ruimte: meer vierkante meters om troep op te maken.
Het huishouden: voorheen liet ik mijn afwas altijd een week staan, nu besef ik dat het handig is om het na één dag te doen.
Afstand supermarkt: ik kan er kruipend heen.
Huisdieren: tientallen fruitvliegjes.
Aankleding muren: Jeroen kraakt alles af wat ik mooi vind, maar ik heb er toch een paar dingen weten door te drukken (zie foto).
Kabelbaan: het zitvlak is eraf gehaald door vandalen, dus ik huil mezelf elke nacht in slaap (noot van de redactie: hij is weer gefixt).
Aantal schommels: nog maar één gevonden, maar wel een hele goede.
Markt: ze hebben een grote snoepkraam met dropsleutels. DROPSLEUTELS!
Medewerkers patatzaak: ‘Uhh, wat wilde je ook alweer?’
Medewerkers pizzazaak: ‘Uhh, wat wilde je ook alweer?’
Medewerkers supermarkt: ‘Dat is dan 7,50 alstublieft.’
Gemiddelde leeftijd in Voorschoten: 78.
Eindcijfer: 8,0

Klusdag drie: nog steeds bij elkaar

IMG-20140626-WA0003

Aantal ruzies: 3
Aantal uren slaap gemist: minstens 5
Aantal keer rondgefladderd als een stresskip: 26
Achterstand: 1,5 dag
Aantal keer dat de patatjongen mijn bestelling vergat: 7
Aantal smaken milkshake die de patatjongen had: 3
Zat daar vanille tussen: nee (!!!)
Was de chocolademilkshake dan wel te drinken: nee
Hebben ze dan andere lekkere smaken: nee
Dan word je tenminste niet dik: houd je mond
Aantal katten gezien tijdens wandeling in de buurt: 2
Aantal katten geaaid tijdens wandeling in de buurt: 0
Hoeveel mensen waren er aan het verven: 2
Hoeveel daarvan kunnen ook echt goed verven: 0
Zijn deze mensen toevallig de inwoners van het pand: ja
Wie gaan er het meeste verven: de inwoners van het pand
Waar zat de verf bij Laura: haar, gezicht, armen, kleding
Waar zat de verf bij Jeroen: op de muur
Hoe groot is de kans op een relatiebreuk tussen de 1 en 10: 1

Klusdag één: nu al achter op schema

20140623_113201
Sneak peek. Al dat witte moet eraf en dat gaat heel moeizaam #hellepie

Aantal ruzies: 0
Achterstand: minimaal 1 dag.
Hema’s zonder verf in het land: 1
Hema’s met verf in het land: 80.000
Naar welke Hema gingen we: die zonder verf
Aantal spinnen gevonden: 3
Waarvan al overleden: 1
Aantal keer gegild om spin: 0
Aantal liedjes van the Beatles geluisterd: alle tweehonderdnogwat.
Aantal keer gedeprimeerd geraakt, omdat de laatste stukjes behang er niet af gingen: 12.
Aantal keer de vorige bewoners vervloekt, omdat ze een muur zwart (????????) hebben geverfd: 80.000
Aantal keer ‘We gaan samenwonen!!!’ gezegd tegen vriend: 8.

Niet meer terug naar Oegstgeest

happyyyy
Happy de peppie

Frustratie op frustratie. Makelaars die niet terugbellen, tachtigduizendste staan op de lijst als je op een woning reageert, woningen die een douche in de keuken blijken te hebben (???): een huisje zoeken kan echt een drama zijn.

Maar toen stonden we opeens vierde bij een sociale huurwoning in Voorschoten. En daarna derde. Ik ging weer checken en ja hoor: we stonden eerste! Niet dat ik het echt durfde te geloven natuurlijk. Maar we kregen een bezichtiging en vandaag hebben we dan echt onze handtekening gezet. Oftewel: Jeroen en ik gaan samenwonen!!!

Nu snappen jullie ook waarom ik laatst blogde dat ik zo blij was. Het was echt on-ge-loof-lijk moeilijk om het niet te zeggen (alhoewel familie en vrienden het natuurlijk wel wisten), maar nu kan het eindelijk!

Het betekent wel dat ik de komende maand geen vrije tijd heb (als ik geen stage doordeweeks of werk in het weekend heb, moet ik dingen voor het huis doen), maar fuck it, daarna word ik elke dag wakker naast een leuke jongen, dat is het meer dan waard!

Oegstgeest, ik ga je missen. Maar ik weet zeker dat Voorschoten me ook zal verwelkomen als een goede vriend.

(tips voor verhuizen en dergelijke zijn trouwens altijd welkom en donaties al helemaal)