Soms zou ik anoniem willen bloggen.
Er zijn wel eens discussies geweest in de bloggerswereld over negatieve blogjes, blogjes over de minder leuke dingen in het leven. Verdriet, woede, pijn. Sommigen zeggen: je moet alle kanten laten zien. Anderen zeggen: ik lees juist blogs om me even af te kunnen sluiten van de realiteit, om te mijmeren over een droomwereld.
Ik snap beide kanten, maar het ligt natuurlijk ook aan het soort blog. Als je een superfamous beautyblogger bent die vaak herkend wordt op straat, ga je waarschijnlijk niet bloggen over dat je vroeger mishandeld werd door je ouders (dit is een voorbeeld he, niet speculeren nu). Iedereen kan het lezen en iedereen weet dat het over jou gaat. Toch maar niet dan.
Ik ben natuurlijk ook superfamous of in ieder geval niet een anonieme blogger, dus laat ik de persoonlijke, negatieve blogjes achterwege. Maar soms zou ik het wel willen. Bloggen over hoe stom iemand me heeft behandeld. Over hoe moeilijk sommige dingen zijn.
Maar dan spreek ik iemand die ik lief vind.
‘Het komt wel goed,’ zeggen ze dan, of: ‘Het lag niet aan jou.’
En dan denk ik: het is goed zo.
Herkenbaar dit. Soms post ik dingen wel maar ik sta er wel even bij stil of ik wel wil dat anderen het lezen. Niet alles hoort online.
Soms wil ik in een opwelling ook wel eens iets negatiefs online gooien, maar ik zie er vaak toch vanaf. Iedereen moet zelf bepalen wat ze met hun blog doen, het is een eigen plekje waarmee je kan doen wat je wilt ;)
Het schrijven van het negatieve blog is voor mij vaak al voldoende om stoom af te blazen. Publiceren doe ik die blogs niet. Ik blog niet anoniem en ik heb geen behoefte aan boze collega’s of leidinggevende…
Mooi stukje, ik kan me er goed in vinden! Ik twijfel ook wel eens over iets dat best wel diep gaat, of ik er wel echt over moet schrijven. Meestal doe ik het dan niet of alleen heel kort/bedekt: ik probeer het dan alsnog gewoon van me af te schrijven in een dagboekje. Als ik me er niet fijn bij voel, publiceer ik het niet of ik schrijf er wel over, maar dan verstopt in een ander blogonderwerp, door het breder te maken bijvoorbeeld. Op mijn andere blog, Happiness in the Making, doe ik dat juist weer wel omdat ik mensen er dan echt mee wil helpen en dan vind ik het ook minder eng om (kleine) voorbeelden te geven uit mijn eigen leven en gedachten.
Herkenbaar dit, ook al blog ik momenteel onder een pseudoniem. Ik heb een tijdje onder mijn volledige naam geblogd en het gekke is: wordt mijn naam nu in google ingevoerd, dan komt men nog steeds op mijn blog terecht. :P
Ik schreef vroeger ook meer over zaken waar ik het moeilijk mee had, ook al probeerde ik dan tegelijk om het zo algemeen mogelijk te houden, bijvoorbeeld door een beetje te overdrijven, door ironisch te praten, of door aan te geven dat het wellicht voor iedereen geldt. Nu blog ik objectiever. Ik probeer een middenweg te vinden tussen informatief en persoonlijk bloggen, maar het is niet gemakkelijk om daarbij niet saai te worden! Jaja, al die blogdilemma’s hé :-)
Ja, dat herken ik wel. Er lezen mensen mee die je in real life ook tegen komt. Dan heb je geen zin om er maanden later nog aan herinnert te worden. En tegenwoordig googlen werkgevers ook al. Je wil dan toch niet als zeikerd te boek staan…
Herkenbaar :). Gelukkig maar dat er lieve mensen zijn die zeggen dat het wel goed komt. Ik blog tegenwoordig wat anoniemer dan vroeger(heb m’n naam niet op m’n blog staan), maar echt heel hard vanalles spuien doe ik wel in real life :).
Ik blog zelden over echt persoonlijke dingen. Vind het knap dat mensen dat kunnen, maar in principe heb ik het gevoel dat ’t niemand wat aan gaat :)
Ik ben het wel met je eens. Heel persoonlijk schrijven moet bij je blog passen. Sowieso moet je goed bestand zijn tegen grove opmerkingen en ongezouten kritiek. Ik heb het zelf een tijdlang gedaan en stelde me daarmee dus behoorlijk kwetsbaar op. Ik heb me daar achteraf lange tijd voor geschaamd ‘want zoiets doe je niet, bloggen dat je je klote voelt’. Nu ik steeds meer bloggers zie die hetzelfde doen als ik destijds, begint dat ‘schuldgevoel’ te slijten, maar ik had wel vaak te kampen met anonieme mensen die mijn getoonde kwetsbaarheid aanpakten om me eens flink de grond in te stampen. Met opmerkingen waar de honden geen brood van lusten. Daardoor heb ik zelfs mijn site een tijdlang volledig van internet gegooid omdat ik er zelfs bang van werd. Ik blog nog steeds zo nu en dan over persoonlijke onderwerpen, maar niet meer negatief. Wat ik ook meemaak, mijn blog komt het niet te weten, er is een soort filter tussen gekomen. Dat voelt veiliger.
Dat heb ik ook altijd met Twitter. Als ik dan in een boze bui heel geïrriteerd tweet en ik lees dat een dag later terug denk ik echt: was het nou zo’n big deal? Moest dat echt met de hele wereld gedeeld? Maar op een – persoonlijke – blog vind ik het ook juist wel weer menselijk. Ik snap het dat je als beautyblogger niet opeens over zoiets gaat bloggen, maar ik zou het niet zo raar vinden op bijvoorbeeld mijn eigen blog.
Ik vind dit ook lastig. Ik blog wel over de minder leuke dingen en schrijf ook wel eens persoonlijke dingen. Maar vooral dat laatste vind ik doodeng. Niet het schrijven, maar het publiceren.
Ik ben wel bewuster gaan bloggen met minder foto’s enzo. Ik ben dus niet echt anoniem maar sta ook niet prompt met m’n foto op internet.
Ja, dit blijft lastig. Ik denk dat iedereen vooral moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Eigenlijk vind ik dat iedereen gewoon persoonlijk zou moeten kunnen bloggen. Iemand is zoals hij is en dat heeft iedereen te respecteren. Helaas werkt het alleen vaak niet zo.
Persoonlijk bloggen in de zin van anderen afkraken vind ik dan weer niet zo netjes.