Waar ging je naar toe: Antwerpen.
Met wie: met mijn nieuwe lover (ja ja, dit is een soft launch).
Waarom: omdat het kan.
Was het leuk: ja!
Heb je aanraders: jazeker, Msemen voor Marokkaanse streetfood, De Pottekijker en De Mezzanine voor avondeten, Kaffeenini voor warme dranken en lunch, Tram 3 en jazzcafé De Muze voor een drankje.
Hebben jullie ook nog iets cultureels gedaan: ja, we zijn naar het Rockoxhuis gegaan, waar mijn vriend zijn favoriete schilderij bekeek (De Spreekwoorden van Brueghel) en ik vooral grappige stories maakte.
Heb je nog andere aan- of afraders: het kattencafé is een afrader (ziet er niet supergezellig uit en is te klein voor de hoeveelheid katten die er zijn), wat wel een aanrader is is Little Shop of Hoarders, een winkel met allemaal gekke spullen, waaronder lp’s. Sowieso kun je je geluk niet op als je van platen houdt, want er zijn ongeveer duizend platenzaken in Antwerpen.
Wat is het leukste dat jullie hebben gekocht: een beeldje van Jezus die slaapt
Was het alleen maar gezellig of was het ook een relatietest: nou ja, het is wel duidelijk dat ik op tijd moet eten, omdat er anders een mogelijkheid tot hangriness is
Maar dat heeft je lover overleefd: ternauwernood
Is het voor herhaling vatbaar: jazeker!
Auteur: Laura denkt
Zo organiseer je een schrijfretraite voor jezelf
Eindelijk had ik de moed gevonden: ik schreef me in voor een schrijfretraite. Maar een paar dagen van tevoren kreeg ik te horen: het gaat niet door, want er zijn te weinig aanmeldingen. Wat nu? Ik had me erop verheugd om mezelf echt tijd te gunnen om te schrijven. Er zat niets anders op, ik moest het zelf maar organiseren.
Dit is hoe je dat doet:
1. Zoek een goede locatie
Dit vond ik echt lastig. Er zijn duizenden opties en waar ga je dan voor? Ik wilde dat het rustig was, maar ook weer niet totaal in the middle of nowhere zitten, zodat ik wel de optie had om buiten de deur te eten. Maar midden in de stad leek me ook te druk. Uiteindelijk paste ik de dagen waarop ik ging aan, zodat ik naar Kampinastaete kon (#nospon), vlakbij Oisterwijk. Een vriendin van mij is hier namelijk ook naar toe geweest in haar eentje en dat beviel haar goed. En mij ook! Het huisje is klein maar fijn, de omgeving is prachtig en ik heb echt genoten.
2. Regel schrijfopdrachten
Waarschijnlijk heb je ook je eigen schrijfprojecten, maar vraag ook aan je omgeving of ze schrijfopdrachten voor je hebben (zie zo nummer 5). Dat geeft een richting en zorgt er ook voor dat je het echt gaat doen.
3. Omring jezelf met inspiratie
Een goede tip van Lieneke was om een moodboard te maken. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, maar wel foto’s en citaten van vrouwen die me inspireren met washitape opgeplakt op de muur. Zoals hen zijn is mijn streven en daar was ik me elke keer bewust van als ik naar ze keek.
4. Stel niet te veel eisen aan jezelf
Ik vond het best spannend, een paar dagen alleen weggaan (dat had ik nog niet eerder gedaan). Zou ik me niet eenzaam voelen, is het niet veel te spannend om in je eentje uit eten te gaan (het antwoord is: nee, maar neem wel een boek mee) en ging ik me niet vervelen? Maar dat ging allemaal eigenlijk heel goed! Ik hoefde van mezelf niet 24/7 te schrijven, er was ook tijd voor pannenkoeken eten en B&B Vol Liefde kijken.
5. Deel met anderen
Een van de redenen dat ik me niet eenzaam voelde, is dat ik wat er gebeurde via Instagram Stories deelde. Niet op een soort fake manier, maar juist grappige dingen die ik tegenkwam delen. Door de reacties die ik daarop kreeg, had ik toch het idee alsof ik niet alleen was.
6. Koppel terug
Het mooie van de schrijfopdrachten die je krijgt, is dat je ze ook weer moet delen, of tenminste, dat zou ik wel aanraden. Dat is soms een beetje eng, want niet alles wat je schrijft, is goed, maar het helpt om anderen ook je matige stukken te laten lezen. En soms zit er daadwerkelijk ook wat goeds bij!
Oftewel: ik kan het iedereen aanraden. Door dit te doen neem je je schrijven en jezelf echt serieus en een andere omgeving opzoeken helpt ook. Dus, mocht je dit zelf een keer doen: je mag me altijd mailen om een schrijfopdracht voor je te bedenken!
Gluren bij de buren
September, 2022. Ik wilde al een tijdje een cursus kleinkunst volgen, maar ik durfde niet. Want dan moet je ook zingen (ik kan niet zo goed zingen) en wat als het niet leuk is? Maar het was leuk! En ik kan dan misschien niet zo goed zingen, maar ik heb wel mijn angst overwonnen (een liedje zingen voor een groep mensen) en een hoop geleerd.
September, 2023. Ik twijfel over het volgen van Kleinkunst 2. Want ik vind stand-up comedy niet leuk (wat een van de onderdelen is), maar ja, de rest wel. Dus wel of niet doen? Ik besluit het toch te doen en kom in de groep met Marieke. Marieke en ik klikken meteen en tijdens het optreden dat we aan het einde van de cursus hebben spelen we dan ook een scène samen.
April, 2024. ‘Oh kijk, je kunt je aanmelden voor Gluren bij de Buren,’ zeg ik tegen Marieke. ‘Zullen we meedoen?’ We hebben nog niets aan materiaal, verzinnen een tekstje en een naam (Hoogteverschil, omdat Marieke 1.80m is en ik 1.55m) en… we mogen meedoen!
30 juni, 2024. Dan gaan we optreden. Gluren bij de Buren is een festival waarbij door het hele land heen in allerlei tuinen muzikanten, theatersportverenigingen en wij dus optreden. Wij gaan optreden als kleinkunstduo met verschillende sketches en dat mogen we in een supermooie tuin doen in een moestuinencomplex. Het is superspannend, maar ook superleuk en mocht je het leuk vinden om te komen: je vindt hier meer informatie.
Here, there and everywhere
Waar ging je naar toe: Liverpool
Met wie: mijn ouders, broer en broertje
Waarom: het was een cadeau aan mijn vader die van The Beatles houdt (ik houd toevallig ook van The Beatles)
Hebben jullie ze nog gezien: nee, ze waren niet thuis
Wat hebben jullie wel gezien: het museum over The Beatles of course, de haven, het museum over Liverpool (geen aanrader, behalve voor grappige Insta stories), allerlei pubs en restaurants en winkels en elkaar natuurlijk
Kon je de mensen verstaan: dat viel me reuze mee ja!
Heb je scones gegeten: uiteraard en ze waren heerlijk
Het was zeker slecht weer: nou, ook dat viel enorm mee, het heeft maar één dag geregend en soms was er zelfs een zonnetje!
Maar zo’n havenstad is natuurlijk niet echt mooi: nou, wel dus blijkbaar. Ik heb veel mooie gebouwen gezien, moet ik zeggen
Wat wordt het volgende tripje: dat is nog onbekend
P.S. Mocht je denken: huh, de lay-out is opeens helemaal anders? Dat klopt! Blijkbaar was mijn WordPress theme van 2011 (!!!) en dat ging niet helemaal goed. Dus nu heb ik tijdelijk dit, maar ik ga nog op zoek naar iets beters (tips zijn welkom)
Ik denk al 13 jaar
Vandaag bestaat mijn blog 13 jaar. Woehoe! Dat betekent ook dat dit mijn dertiende blog is over mijn blogverjaardag. Soms kwam die blog over de verjaardag een paar weken later, omdat ik het vergeten was…. (herinner me eraan dat ik het in mijn agenda zet). Maar vandaag dacht ik opeens: wacht, volgens mij bestaat mijn blog rond deze tijd duizend jaar. En dat was dus precies vandaag!
Ik ben een strijder, dat is duidelijk, want er zijn nog maar weinig blogs over. Dat vind ik eerlijk gezegd heel jammer, want I love blogs. Ze zijn veel leuker dan vlogs bijvoorbeeld en zelfs podcasts. Maar ze zijn zeldzaam.
Dus mocht je dit lezen en twijfelen of je een blog gaat beginnen of een herstart wil maken: please doe het en laat het me weten. Keep the blog world alive!
‘Ga je nu niet meer bloggen?’
Sinds twee weken schrijf ik elke week een nieuwsbrief. Het is nu al een van de beste beslissingen van 2024, want het geeft me:
1. Veel plezier.
2. Richting aan mijn week.
3. Contact met mensen/verbinding.
Maar sinds ik daarmee ben begonnen, heb ik meerdere keren de volgende vraag gehad: ‘Ga je nu niet meer bloggen?’
En eerlijk, het is een goede vraag. Want alles wat ik in de nieuwsbrief stop, kan ik in mijn blog stoppen en andersom. Maar toch is het anders. Ten eerste bestaat mijn blog bijna 13 (!) jaar en ik ben van plan het nog vele jaren vol te houden. Op mijn blog is vrij weinig structuur, waar ik die in de nieuwsbrief wel enigszins heb (een intro, een liedje van de week, iets wat ik die week heb gedaan, een quote, een gedicht, iets over warme chocolademelk met slagroom). En natuurlijk zijn het een soort concurrenten van elkaar, want ik wil niet twee keer over hetzelfde schrijven.
Maar gelukkig ben ik tekstschrijver of content creator of hoe je het ook wil noemen. Ik heb inspiratie en woorden genoeg. Dus nee lieve mensen, ik ga niet stoppen met bloggen. Zo makkelijk komen jullie niet van me af!
Nieuw: de nieuwsbrief
Al maanden heb ik een post-it op de muur van mijn werkkamer hangen. Elke keer als ik aan mijn bureau zit (dat is nogal vaak), zie ik het vanuit mijn ooghoek: ‘nieuwsbrief maken’. Ik denk steeds: later, later ga ik dat doen. Nu eerst nog even B&B Vol Liefde kijken of mijn Discover Weekly beluisteren.
Maar die ‘nieuwsbrief maken’ werd steeds dwingender. Ik had het erover met mensen: ‘Het lijkt me leuk om een nieuwsbrief te maken, vol met inspiratie.’ En: ‘Oh, dit zou ik in mijn nieuwsbrief kunnen zetten.’ Zelf las ik tientallen andere nieuwsbrieven en elke keer dacht ik weer aan die post-it. Ik wil dat ook.
Wat hield me dan tegen? Bang dat mensen het niet leuk vinden. Als ik eraan begin, moet ik het ook volhouden. Het kost tijd. Maar daar zijn natuurlijk tegenargumenten voor. Mensen die het niet leuk vinden, abonneren zich niet of schrijven zich uit. Als ik ergens aan begin, dan houd ik het vol (kijk maar naar deze blog die duizend jaar oud is en nog steeds alive and kicking). Het kost tijd, maar het geeft ook energie.
Dus heb ik een mailprogramma gezocht. Een lay-out gemaakt. Ideeën opgeschreven. Ik heb tegen mensen gezegd ‘De eerste nieuwsbrief komt op 7 januari’ en nu zet ik het op mijn blog. Ik kan niet meer terug.
Want ik kom zoveel leuke films en boeken en andere inspirerende dingen tegen. En natuurlijk kan ik dat ook op mijn blog zetten, maar ik houd zo van dat soort nieuwsbrieven. Alsof je elke week een cadeautje krijgt in je mailbox. Mensen mailen tegenwoordig niet meer wat ze meemaken, ze appen en dat is ook leuk, maar ik wil ook leuke dingen in mijn mailbox. En leuke dingen sturen via de mail.
Dus wil jij dat ook? Je kunt je hier abonneren en dan zie je de eerste nieuwsbrief op 7 januari verschijnen in je mailbox. Beloofd.
I’m ready for my close-up
Bloggen mag dan wel dood zijn, maar ik heb nog steeds fijn contact met mensen die ik ken door het bloggen (en zoals je ziet, blog ik zelf nog steeds). Een van die mensen is Elske. Ik heb geen idee hoe lang we elkaar al kennen, maar meer dan 10 jaar is het sowieso. Elske en ik hebben allebei een droom. Mijn droom is schrijven en haar droom is fotograferen. Hoe mooi is het als je dat samen kunt brengen?
Ik wilde namelijk nieuwe foto’s. Je ziet de nieuwe foto’s al boven en rechts op mijn blog, maar daarvoor stonden er foto’s die al jaren oud waren en niet meer representatief. Ook voor mijn freelance werk is het handig om recente foto’s te hebben die laten zien wat voor persoon ik ben.
En laat Elske nou precies de stijl hebben waarvan ik houd. Het is dromerig, speels en lief. Ik was van tevoren een beetje zenuwachtig, maar ze stelde me heel erg gerust en al snel was ik er niet mee bezig dat ik aan het poseren was. We hadden de perfecte dag uitgekozen met de mooiste blaadjes in de bomen en bijna geen regen.
De foto’s zijn precies geworden zoals ik had gehoopt, want ze laten precies zien wie ik ben. Een speelse dromer die van lezen, schrijven en chocoladekruidnoten houdt. Dus bedankt Elske, je hebt het geweldig gedaan!
Laura’s liefdesletteren: autorit
Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
De regendruppels op de autoruit vechten met elkaar: wie is er het snelst bij de finish? Ik kies er eentje aan de linkerbovenkant, hij begint sterk, maar eindigt als laatste. De huizen zijn wazig, de kleuren vervagen in elkaar. We hebben nog uren te gaan. Mijn broertje snurkt een beetje en knikkebolt. Ik verdwijn in andere werelden in mijn boek. Mijn ouders bespreken zachtjes welke afslag zo dadelijk komt.
Als ik mijn ogen een beetje dichtknijp en door mijn wimpers gluur, lijken de lantaarnpalen bollen van licht. Ze gaan zoef zoef voorbij en ook de auto doet zoef zoef over de snelweg. De stemmen op de radio klinken steeds verder weg. Mijn moeder hoeft niet te schakelen en niet in te halen, we gaan in één rechte lijn naar huis. Mijn ogen vallen dicht en ik word wakker in mijn eigen bed, zonder te weten hoe ik daar ben gekomen. We zijn weer thuis.
Scones, scones en nog meer scones
Waar ging je naar toe: Oxford
Met wie: Rosa
Waarom: ze was een paar weken in Engeland en vroeg of ik zin had om een paar dagen aan te haken
Hoe was het weer: de ene helft regen, de andere helft droog
Wat heb je gegeten: vooral heel veel scones
Wat viel je op: ik wist het al, maar Britten zijn zoveel beleefder dan Nederlanders, het is een verademing
Wat vind je zo leuk aan Engeland: alles
Heb je nog tips: ga naar The Rose voor scones
Was er nog iets wat tegenviel: 10 jaar geleden was ik ook in Oxford en ging ik naar Alice’s Shop (een winkel met allemaal Alice in Wonderland-dingen), maar die was veel kleiner en minder leuk dan in mijn herinnering
Ben je nog Nederlanders tegengekomen: één Nederlandse influencer in de trein en wat verdwaalde boomers in Oxford zelf
Hoe is het om weer in Nederland te zijn: koud
Heb je nog iets opgepikt uit Oxford: nieuwe oorbellen en een verkoudheid
Gezondheid! Bedankt