Laura denkt

Ik ontmoette haar als de vriendin van. Meestal is de vriendin van niet leuker dan de vriend, maar zij overtrof hem in alle opzichten. Ze was grappiger, liever en vooruit, ook irritanter.

Toen ik haar voor het eerst zag, was ik een prinses en zij een tijger. De tweede keer waren we netjes in gala.
‘Ik wil je nummer!’ riep ik in aangeschoten toestand naar haar.
Zij kreeg mijn nummer, maar ik hoorde niets.

Via haar lover wist ik die van haar te achterhalen. Het eerste wat ik appte, was: ‘JIJ ZOU MIJ WHATSAPPEN’. Later hoorde ik dat ze dat heftig vond en bang was dat ik echt boos was. Ze wist toen nog niet dat ik bijna 80% van de tijd communiceer in Capslock en sarcasme, gewoon, omdat het kan. Ik dwong haar tot een afspraak en ze onderging het.

Daarna, toen ik in Rotterdam kwam wonen op vijf minuten fietsen van haar vandaan, ontstond het. Ik bracht vele avonden door op haar bank onder een dekentje, kijkend naar TLC en pannenkoeken etend. Later had ze het gore lef om te verhuizen naar Den Haag en nog veel later naar Rijswijk, of all places.

Ik organiseerde haar babyshower en toen zei ze: ‘Je bent mijn bff, je weet het alleen nog niet’. Ik wist het alleen wel.

Elke keer als we bellen (ze is een van de weinige mensen met wie ik vrijwillig bel) of als we elkaar zien, zijn we aan het kibbelen. We vinden niemand irritanter dan elkaar. Zij belt mij, terwijl ze ‘Laura’ van Jan Smit zingt en ik stuur haar kaarten met teksten als ‘Waarom ga je niet gewoon weg?’. Maar als ik verdrietig ben, weet ze me aan het lachen te krijgen. Altijd.

Ik ben opgegroeid met een broer en een broertje. Maar sinds een paar jaar weet ik ook hoe het is om een zus te hebben.

Hij komt altijd wanneer ik dat niet wil. Soms is het midden in de nacht, soms ’s ochtends vroeg of gewoon in de namiddag.
‘Laura,’ zegt hij dan.
Ik weet al hoe laat het is. Ik schud heftig met mijn hoofd van nee, maar hij blijft me aankijken met zijn serieuze blik.
‘Het is tijd.’
Ik weet dat het tijd is, ik heb verdomme zelf tegen hem gezegd ‘Zorg jij dat ik op tijd wegga?’, maar ik ben niet zo goed met de werkelijkheid. Laat mij maar dromen. Ik wil de hele nacht met je praten over van alles of ik wil de katten aaien van de mensen bij wie we op bezoek zijn of ik wil gewoon niet weg. Maar er is altijd de slaap, de verplichtingen en de realiteitman.
‘We moeten gaan,’ zegt hij en ik ga mee, toch.
De volgende dag heb ik geen spijt. De realiteitman was een goede aankoop.

Ik heb een collega. Of nou ja, ik heb er wel meerdere, maar deze is echt bijzonder. Ik zie haar bijna nooit, omdat ze in Drenthe woont en niet op kantoor werkt. Ja, er wonen blijkbaar mensen in Drenthe. Toch spreek ik haar dagelijks. Ik app soms vaker met haar dan met mijn vriendje (die zie ik gelukkig wel vaker dan dat ik haar zie). Deels over werk, deels over privé en deels… foto’s van toetjes.

Het begon toen ze op vakantie ging, wat ik natuurlijk al niet vond kunnen. Tegen wie moest ik anders klagen over hoeveel tijd nieuwsbrieven maken kost? Ze begon het echter nog ondraaglijker te maken door steeds foto’s van toetjes te sturen. De ijsjes die ze at, de brownies die ze had en de crème brûlée op het einde. Ik vind dat puur sadisme. Daarom stuur ik haar sindsdien altijd een foto als ik een toetje eet, als payback.

Deze collega is de spil van het bedrijf en dat is knap als je beseft dat ze extern is. Ze weet alles, kent iedereen en soms is ze zelfs aardig. Ze houdt niet van de schijnwerpers. Als ze deze blog leest, dan gaat ze zeggen: ‘Moest dat nou, Laura?’ Ja collega, dat moest. Dat er nog maar vele toetjesfoto’s mogen volgen.

Elke week ga ik naar mijn werk, wurm ik me in treinen, bussen, metro’s, op fietsen. Ik drink met vrienden, eet met vrienden, lach met vrienden. Herinneringen komen op bij mijn ouders, aardappels groenten vlees en ik verlaat mijn geboortedorp weer voor mijn stad van nu. Ik kus mijn vriendje, ik plaag hem en ik kijk naar hem als hij in mijn bed ligt te slapen. Tussendoor probeer ik alle seizoenen op Netflix bij te houden, dat ene boek te lezen en oh ja, hardlopen is ook wel goed voor je.

Maar niet vandaag. Vandaag staat er niets op het programma. De wekker houdt eindelijk voor een keertje zijn mond. Het is lang geleden dat ik zo’n dag had. Al maanden wil ik mijn kledingkast opruimen, mijn boeken bekijken en gewoon een beetje in huis rommelen. Muziek aan, misschien wat schrijven? Het maakt niet uit, ik hoef niets. Shoutout naar mensen die lijstjes maken, maar vandaag is het lijstje leeg.

Vroeger waren de dagen eindeloos. Ik las alle boeken uit de bibliotheek, de afwas bestond nog niet, maar springtouwen wel. Ik las in die boeken wel dat het moeilijk kon zijn, dat de tijd steeds korter werd, maar sneller ging. Maar niet alles wat in boeken staat is waar toch? Vandaag is het in ieder geval niet waar. Vandaag duurt de tijd eeuwig.

https://www.instagram.com/p/B11jKU1Ilqm/

Ja hallo, het leek me wel weer eens tijd voor een updateblog. Omdat jullie allemaal zo nieuwsgierig als de pest zijn en nou ja, niet omdat het moet, maar omdat het kan.

– Met mijn Mutti ben ik een paar dagen naar Londen geweest. Zoals altijd als ik naar Engeland (geen grap, ben al een stuk of acht keer geweest en het is altijd zo) is het lekker weer. 32 graden was me wel iets te veel van het goede, maar gelukkig is er Hyde Park. Een aantal dingen die een bezoek Londen altijd moet omvatten: scones, Indiaas eten en een bezoekje aan Old Spitalfields Market.
– En het houdt niet op, want binnenkort ga ik wéér naar Londen, dit keer voor mijn werk. Ik mag in een fancy schmancy hotel zitten midden in het centrum waar een supermarkt ín het hotel is (????????????????????????) en mijn Engels oefenen tijdens het congres. Ik ga helemaal in mijn eentje en ja, dat vind ik stiekem wel een beetje eng.
– Ik heb een vetplantje dood laten gaan en voel me een slechte millennial.
– Ook maakte ik chocoladekruidnotentaart, met hulp van de chef. Het was niet eens mijn eigen idee, maar die van mijn lover: ‘Moeten we geen taart maken voor je feessie?’ Nou vooruit, maar dat kan eind augustus natuurlijk maar één soort zijn. Hij was erg lekker en machtig en in mijn keukenkastjes ligt de rest van de zakjes chocoladekruidnoten hoopvol op me te wachten.
– Natuurlijk ben ik nog steeds verliefd. Twee maanden vol vlinders en ander klef gedoe. Liever dan lief, zong Doe Maar al. En nou ja, hij kookt voor me, dus eigenlijk is dat al genoeg reden om hem leuk te vinden.

https://www.instagram.com/p/B0_qc6gH-_Q/

Zo’n 4,5 jaar werkte ik als community manager bij een bedrijf dat de social media deed voor allerlei merken. Al vrij snel nadat ik daar gestart was, begon ook Rianne. Ons team werkte vanuit huis, dus het duurde even voordat we elkaar ontmoetten. Zoals jullie misschien weten, kan ik enigszins sarcastisch zijn. Rianne was dan ook erg verbaasd toen ze me zag. ‘Hoe kan zo’n klein, schattig meisje nou zulke gemene dingen zeggen?’ zei ze.

In de loop van die jaren werd onze rivaliteit groter. Ik noemde haar trut, zij mij bitch. Ik stuurde haar met Sinterklaas een gedicht dat eindigde met:

Lieve Rianne, we zijn zo ver weg en toch ook zo dichtbij
Maar mijn favoriete collega, dat ben jij

Rianne was enorm ontroerd. Dat ik, de sarcastische, toch nog lief bleek te zijn. De teleurstelling was dan ook groot toen ze ontdekte dat ik naar íedereen dezelfde eindregels had gestuurd.

Je weet hoe dat gaat. Op een gegeven moment ga je weg en dat deed Rianne dan ook. Ik had eindelijk rust. Helaas besloot ze me nog wel in Rotterdam – waar ik toen nog woonde – op te zoeken. Ik sleepte me er doorheen door de dag vol te plannen met eten: pannenkoeken bij Altijd in de Buurt, taart bij de Koekela, hamburgers bij Hamburg en een biertje bij de Ouwehoer. Daarna hoefde ik haar nooit meer te zien. Heerlijk.

‘Jij zou toch nog een keer naar Groningen komen?’ vroeg ze helaas laatst.
Jawel, Rianne woont aan het einde van de wereld. Heel zielig voor haar, maar wat had ik daarmee te maken? Belofte maakt schuld, dus ik moest helaas wel. Het was verschrikkelijk. We hebben heel Groningen doorgelopen, de stappenteller op mijn telefoon wist niet wat hem overkwam, in de wind. Het waait namelijk altijd in die stad. Al-tijd. We lunchten bij het Concerthuis, gingen naar Riannes huis (jawel, ze is net als ik in het trotse bezit van een microwoning), liepen door het Noorderplantsoen waar alles voor Noorderzon al werd opgebouwd en gingen toen op weg naar een leeg Simplon. Als je net als ik een Randstedeling ben, denk je: is dat iets voor simpele mensen? Nee, het is een muziekpodium. Ik heb de kleedkamers gezien (het leek op een gevangenis volgeplakt met bandstickers) en besloten dat ik toch maar geen muzikant word.

Na weer een droom die kapot ging, zat er niets anders op dan naar het kattencafé te gaan. Daarna kon ik er weer tegenaan – ik kocht heel misschien nog twee platen en een rode regenjas – om te eten: pizza’s bij Buurman & Buurman en superlekkere cheesecake.

Ik ben enorm trots op mezelf dat ik die lange reis naar dat verre oord – en de dag zelf met Rianne – heb overleefd. Misschien schuilt er toch nog een wanderlusterige hipster in me.