Bernard Otto Simon Utrecht Anton

Als mensen aan de telefoon of bij één of andere balie vragen hoe ik heet, zeg ik standaard: ‘Laura Bosua. Zal ik dat even spellen?’ (nee, niet Laura, gekkie, mijn achternaam)
Al tachtigduizend keer heb ik mijn ouders ‘Bernard Otto Simon Utrecht Anton.’ horen zeggen. Al tachtigduizend keer krijg ik brieven met Bokua, Bozuwa, Boosuja. Al tachtigduizend keer werd mijn achternaam verkeerd uitgesproken.

Gesprekken met mensen gaan altijd zo*:
‘Hoe heet jij?’
‘Laura Bosua.’ (uitspraak: boooooosuuuuaaaa).
‘Hmm, Bosua, waar komt die naam vandaan?’ (uitspraak: bosssssua, met een korte o dus, alsof ik niet weet hoe ik mijn eigen naam moet uitspreken).
Blijkbaar zie ik er niet uit alsof ik uit een oeloewoeloeland kom en is mijn Nederlands ook goed genoeg dat ze vragen waar MIJN NAAM vandaan komt en niet waar IK vandaan kom.
Ik zal jullie het antwoord maar alvast geven: Bosua is een Nederlandse verbastering van de Franse achternaam Beaugois, nee, we stammen niet af van de Hugenoten, nee, ik weet niet van welke Fransen dan wel en ja, ik vind Laura Beaugois ook wel mooier, maar ja, niemand heet Laura Bosua, dat dan weer wel.

Maar het is nog altijd beter dan mensen die beginnen over dat liedje van Jan Smit (en tegenwoordig ook van Nick en Simon).

‘Hallo, ik ben Frambozenijs.’

Ik heet Laura. Aangenaam. Ik hoop maar dat jullie dat weten, want zo niet, nou ja, dan heb je een ernstig probleem (hint: de url van mijn blog). Maar goed, zo heet ik dus, zoals héél, héél veel mensen. Nee, niet tachtigduizend, maar eerder tachtigduizend miljoen ofzo. Het is een wonder dat ik op de middelbare school ‘maar’ met twee andere Laura’s in de klas zat, het hadden er ook tien kunnen zijn.

Maar genoeg gezeur (‘Ja maar, Laura, ga je het dan deze keer niet over Jan Smit hebben?’ ‘Nee, die jongen krijgt al genoeg aandacht.’). Eigenlijk vind ik het wel een mooie naam. Niet te kort, niet te lang. Je kan er geen rare, beledigende dingen van maken. Denk ik. Nooit meegemaakt in ieder geval. Het is een internationale naam, ook in het Engels uit te spreken. Ja, op het minpuntje na dat ie-de-réén Laura heet, ben ik wel tevreden.

Want er zijn namelijk mensen, nou ja, ik zou huilen als ik hun was. Tegenwoordig lijkt het wel in te zijn om je kind de meest debiele namen te geven. Ik snap het niet. Ik bedoel, ja, dan ben je wel origineel, maar je moet de naam ook elke keer spellen (en dat is niet leuk mensen, dat weet ik uit ervaring en nee, niet vanwege mijn voornaam). En je krijgt mensen die zo reageren wanneer je de naam van je kind zegt: ‘Oh eh ja, apart…’ Bovendien is het gewoon belachelijk. Belachelijk om je kind ‘Spijker’ of ‘Poppy Honey’ te noemen. Ik bedoel, dan kan je hem of haar net zo goed ‘Frambozenijs’ noemen.

Maar je zou zo’n naam best kunnen uitbuiten. Stel dat ik een kind krijg (nee, ik ben niet zwanger), dan kan ik hem of haar best Lauradenkt.nl noemen. Goede manier om je site te promoten toch? Of je noemt je kind Prinses Beatrixlaan 2, dan heb je twee vliegen in één klap!

Nee, lieve mensen, laten we alsjeblieft teruggaan naar de normale namen, desnoods oer-Hollands. Zolang je je kind maar geen Laura noemt, want daar hebben we er al genoeg van.