Waar ligt de grens?

Laatst was ik met Manon naar het Museum van Communicatie in Den Haag gegaan. Hoewel het meer op kinderen is gericht, is het toch een aanrader om er naar toe te gaan (vooral als je het kind in jezelf nog niet verloren hebt ;)). Er waren verschillende tentoonstellingen, waaronder briefgeheimen en een tentoonstelling over de verschillende telefoons die in films werden gebruikt.
Maar er was ook iets anders, waar ik het nu over ga hebben. In het museum staat een soort van kleine hut en nieuwsgierig als we waren, liepen Manon en ik daar naar toe. Daarin kun je drie filmpjes zien over, jawel, bloggers. Wel bloggers van een andere categorie dan ik, namelijk mensen die over hun persoonlijke leven en dus ook gezin bloggen. En het heeft me aan het denken gezet.

In één van de filmpjes was er een vrouw die over haar gezin blogde. Haar zoon kwam ook aan het woord. De vraag kwam wat hij ervan vond en of hij er soms moeite mee had. Zijn antwoord was dat hij het wel leuk vond, maar die ene keer dat zijn moeder over zijn arrestatie door de politie schreef, vond hij niet zo leuk.
Goh, wat raar zeg. Ik zou het dolletjes vinden als mijn moeder zou schrijven over die ene keer dat ik ben aangehouden (grapje, ik ben nog *klopt op hout* nooit aangehouden).

Ik weet het niet zo goed met dat soort blogs. Aan de ene kant snap ik wel wat er leuk aan is (vooral voor bekenden, opa’s en oma’s en dergelijke), maar gaat het niet te ver? Zeker wat betreft het politie-verhaal, dat zet je toch niet op internet? En je zet foto’s van je snoezige kinderen op internet. Nu zijn ze nog klein, maar wat als ze daar later bezwaar tegen maken, wanneer ze ouder zijn? Dan is het te laat, dan staan die foto’s er al op en probeer ze er dan maar weer af te krijgen.

Waar ligt de grens? Voor mezelf is die wel redelijk duidelijk. Natuurlijk ben ik soms persoonlijk, maar ik ga niet bloggen over ruzies, grote problemen of zulk soort zaken. Hiermee wil ik niet zeggen dat andere mensen het niet mogen doen, maar dit is mijn grens.
Overigens is het een ander geval wanneer je anoniem blogt, dan snap ik wel dat je dat erop zet. Maar als je niet anoniem blogt en je schrijft bijvoorbeeld over je werkgever, besef dan wel dat je werkgever je zo kan vinden.

Waar ligt bij jou de grens? (ik weet trouwens dat deze discussie wel vaker op blogs genoemd is, maar ik wilde toch nog mijn eigen bijdrage eraan leveren!)

(morgen komt trouwens de onthulling van mijn ultrageheime blogproject haha) 

37 Comments to “Waar ligt de grens?”

  1. Waar ligt mijn grens. Hmzzz..
    Ik blog over persoonlijke dingen ja, maar hou wel afstand op een bepaalde manier. Afgezien van mijn naam, noem ik niemand zijn naam en blog ik ook niet over de andere gezinsleden.
    Namen werkgevers noem ik niet en woonplaats ook nauwelijks.
    Ik denk dat mijn grens ligt bij een bepaald punt tot waar ik me nog veilig voel en waarbij ik een prettig gevoel over hou.
    Niet alles hoeft open en bloot op het www. Maar een echte concrete lijn van: tot hier en niet verder, heb ik niet echt. Geen duidelijke lijn zal maar zeggen :)

  2. Ik treed je helemaal bij. Bloggen is persoonlijk, dat wel, maar je mag noot vergeten dat je op het world wide web zit ….

  3. Je moet er wel mee oppassen. Ook met Twitter.
    Je voelt het zelf wel aan, als je minimaal een normaal verstand hebt.

    Als je enigszins twijfelt moet je denken hoe je het zou vinden als jouw blog voor de klas wordt gepresenteerd.
    Vind je het vervelend dat iedereen direct je ermee kan confronteren,
    of voel je je trots omdat JIJ dat maar mooi hebt geschreven.

  4. Mijn grens ligt dat ik alleen namen noem van mensen die ook bloggen, en geen namen van mensen die niet bloggen, omdat ik dat gewoon niet vind kunnen.

  5. Ik pas er wel altijd voor op. Zodra ik me niet veilig voel met een blogje doe ik hem onder een wachtwoord. Verder gebruik ik bijna geen namen. Hoewel ik bloggen erg leuk vind weet ik dat er een risico aan zit om het zo open en bloot neer te zetten. Eerst blogde ik vrij anoniem op iliveformydreams.com. Geen foto’s e.d. Maar ben dit toch gaan doen omdat IK het leuk vind :) Maar het is erg fijn sommige dingen achter een ww te zetten.

  6. Ik trek de grens op hetzelfde punt als jij. Ik zou ook niet schrijven over mijn persoonlijke leven, zeker niet nu werkgevers hun sollicitanten googelen. Mensen van wie ik wil dat ze weten wat er in me omgaat, krijgen dat toch wel te horen, daar hoeven ze niet voor op internet te kijken.

    (mwhaha ik weet wat je geheime project is!)

  7. Mijn grens ligt best wel ver.. eigenlijk, maar ik blog wel anoniem. En ik noem geen namen van bekenden ;)

  8. Mijn blogposts zijn redelijk persoonlijk, maar ik let wel altijd op hoeveel ik vertel. Niemand hoeft alles van me te weten behalve mijn naaste familie en vrienden, right? Ik noem ook geen namen, behalve van manlief geloof ik, en dat vindt ie ok :-)

  9. Ik ben op zich wel redelijk open/persoonlijk op mijn blog, maar als het té privé wordt zet ik er gewoon een wachtwoordje op :)

  10. Ik ben heel persoonlijk op mijn blog, maar als het echt over iets gaat wat ik liever niet met de halve wereld wil delen, dan beveilig ik mijn post zodat mensen die ik vertrouw het kunnen lezen :) En soms zet ik het er gewoon niet op, dan hou ik het voor mezelf!

  11. Het is iets waar ik ook vaak over nadenk. Zeker omdat ik dus a) niet anoniem blog en b) soms over best wel persoonlijke dingen blog. Ik vind het voor mezelf moeilijk die grens te ontdekken. Ik ben trouwens razend benieuwd naar jouw ultra-geheime blog-project! (:

  12. Pff, ik weet het niet… ik blog niet echt zo veel over persoonlijke dingen (vind ik) buiten dan als ik een tag doe… en ik zou het echt niet leuk vinden als mijn moeder over mijn arrestatie (die ook nog niet gebeurd is ^^) zou bloggen.
    x

  13. Ik vind het ook best lastig!
    Hele persoonlijke dingen zet ik online met een wachtwoord. Dingen die wat minder persoonlijk zijn zet ik gewoon zonder wachtwoord online. Ik hou dan een bepaalde afstand [weet even niet hoe ik het anders moet noemen] in de blog en vind het dan dus ook niet erg dat er meerdere mensen zijn die het lezen.
    Verder noem ik wel eens namen in mijn blog van vriendinnen, maar dat gaat dan altijd over leuke dingen die ik met ze gedaan heb, dus dan vind ik [en zij ook niet] het geen probleem. Als er wat minder leuke dingen gebeuren en ik daar over schrijf, dan noem ik zeker geen namen. Het is dan gewoon voor mijzelf om het van me af te schrijven en even op een rij te zetten, niet om de ander zwart te maken.
    Ik probeer er wel altijd rekening mee te houden dat een eventuele werkgever het ook kan lezen :)

  14. Hmm, ik ben het met je eens. Oke, een beetje persoonlijk is het wel maar ik zal nooit namen gaan noemen of inderdaad hele persoonlijke dingen vertellen.

  15. Dat met kinderen ect snap ik ook nooit zo heel erg. Zoals je al zegt hebben ze natuurlijk als ze jong zijn niet zo veel last er van maar als ze ouder worden lijkt het me toch wat minder prettig. Ook vraag ik me tegenwordig ook wel af waar je privacy is wanneer je persoonlijk begint te bloggen.

    Zelf kan ik het eigenlijk ook niet meer goed, ik wilde het weer proberen maar toch houd het me elke keer weer tegen. Ik hou het wel lekker op facebook & hyves! En natuurlijk bij het lezen van deze soort blogs (persoonlijk). Want stiekem is het toch best leuk! xD

  16. Ik zou zelf eigenlijk nooit een persoonlijk blog bij gaan houden, ik vind het een beetje vreemd om mijn leven aan de rest van de wereld te laten lezen :)

  17. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken waar de grens ligt. Persoonlijk vind ik dat blogs best een deel van je persoonlijkheid mogen blootleggen, maar dat is nog wat anders dan je privéleven te grabbel gooien. Sowieso moet je naaste omgeving buiten schot blijven. Voor je het goed en wel beseft, gaat zo’n op het eerste gezicht nietszeggend stukje informatie een eigen leven leiden. Best niet teveel bij stilstaan, anders ontneem ik iedereen de lust om te bloggen en dat kan niet de bedoeling zijn…

  18. Over mijn arrestatie bloggen, goed idee.
    Als ik andere mensen bij mijn post betrek dan mail ik hem eerst rond en plaats hem pas als ik iedereens toestemming heb. (Of juist niet natuurlijk.)

  19. dat van de politie gaat wel heel ver. Bij mij is de grens niet heel duidelijk. Over hele emotionele dingen en dingen die dicht bij mij zelf staan schrijf ik niet. Veel mensen in mijn ‘echte leven’ lezen mijn blog ook, dus wat dat betreft kijk ik soms ook wel uit met waar ik over schrijf. Maar ik heb geen problemen met bijvoorbeeld mijn naam op internet of mijn woonplaats of iets dergelijks. Een onduidelijke grens dus!

  20. Zometeen ga ik wel een persoonlijk blogje schrijven, maar je moet toch niet te zeer persoonlijk zijn. Een werkgever kan ook op het internet bijvoorbeeld.

  21. dingen die ik te persoonlijk vind blog ik met ww. Foto’s van dingen plaats alleen als die vriend/vriendin dit ook goed vind

  22. Ik post wel over persoonlijke dingen, maar ik beschrijf niet alles. Sommige dingen hoeven niet via een blog het wereld wijde web op geslingerd te worden. Ik ga bijv. ook niet mijn ondergoed fotograferen voor een shoplog, dat is voor niemand interessant.

  23. hmmmm mijn grens…niet teveel details bij alles ;)

  24. Goed stukje. Ik verbaas me soms ook echt over wat sommige mensen op hun blog/facebook neerzetten! Zelf vind ik het echt niet fijn om zo persoonlijk te zijn op internet, ook geen behoefte aan.

  25. Ik blog zowel over persoonlijke zaken als over algemene bedenkingen. Ik vind wel dat je vrij persoonlijk mag zijn over je leven, maar dan mag je daar geen andere personen bij betrekken. Zo heb ik bijvoorbeeld niet het recht om iets te schrijven over gedrag van mijn zus, problemen van mijn vriendin, ruzie met mijn liefje…
    Zo las ik onlangs een berichtje waarin iemand het had over de relatie van haar vriendin (waar zij totaal niet achter stond). Dat vind ik eigenlijk echt niet kunnen…

  26. Ik volgde ooit een blog van een vrouw die haar dagelijkse frustraties op werk uitgebreid beschreef in haar blog. Wel met afkortingen en nicknames enzo, maar op een gegeven moment kwam haar baas erachter en werd ze ontslagen. Wat wel cool is, is dat ze vervolgens met die website zoveel is gaan verdienen dat ze zichzelf ermee kon onderhouden :D

    Ikzelf ben extreem bang voor mijn internet-anonimiteit (voor zover dat nog bestaat tegenwoordig) te verliezen. Ik zou nooit al te persoonlijke informatie posten, of zelfs maar reageren op een youtube-video… dat ik het wel bij jouw blog doe, is alleen maar omdat ik je mag. Een beetje dan. :p

  27. Jah, zelf vind ik ook dat het soms te ver gaat (zoals dat politieverhaal).
    Ik kijk uit naar je project!

  28. Mijn blog is persoonlijk. Sommige verhalen zijn heftig. Ik schrijf niet over alles. Gebeurtenissen uit mijn gezin baken ik grotendeels af.

  29. Mijn grens… ik blog niet echt over persoonlijke dingen eigenlijk. Wel wat ik leuk vind, maar verder niets. Ik vind dat sommige bloggers moeten oppassen met: ‘Vanaf vandaag zijn ik en mijn familie een maand in Turkije!’. Ik weet het niet, als je al eerder in je blog hebt vermeld waar je ongeveer woont… straks heb je inbrekers onder je dak. Misschien denk ik al te ver zo maar je weet nooit!

  30. Ja, onzin. Negatieve dingen zoals de arrestatie, kun je niet op internet zetten. De lezers worden er door geschokt, en je kunt er jaren later er nog mee geconfronteerd worden.
    Als ik iets persoonlijks op blogs zet, dan gaat het alleen over mijn dieren. Zelfs met foto’s plaatsen ben ik wat voorzichtiger geworden.

    Kun je nagaan.

  31. je hebt altijd de sensatiezoekers …

  32. Op mijn blog bewaar ik ook een afstand, gewoon omdat ik dat prettig vind. Zoals wel meer mensen zeggen: ik vind niet dat onbekenden hoeven te weten wanneer ik op vakantie ben of waar ik precies woon. Persoonlijke dingen die ik meemaak deel ik vaak wel maar ook nooit met volledige namen (Annelien zou bijv A. worden). Wat een leuk idee trouwens, het communicatie museum. Daar wil ik binnenkort ook heen!

  33. Goed stuk! Ik vind ook dat sommige dingen te ver gaan, zoals jij al beschreef. Ik blog ook veel persoonlijk, maar vraag wel altijd toestemming om dingen te plaatsen als het over anderen gaat (foto’s, waar zij opstaan bijvoorbeeld). Maar het gaat tot een bepaald punt, ik ga niets vertellen over het leven van mensen, ofzo.

  34. Ik blog redelijk persoonlijk. Maar wel altijd positief. Voor mijn negatieve uitingen blog ik ergens anders én anoniem. Zelfs mijn vriendje weet het webadres daar niet van, hoewel ik wel af en toe wat voorlees aan hem.

    Maar ik vind het wel lastig om de grens te bepalen. Ik blog namelijk graag over mijn lieve zussen, maar die willen dat weer liever niet. (Wat ik respecteer). Maar het blijft een lastige kwestie..

Leave a Reply to Laura denkt