Onze ouders zeiden vroeger tegen ons: ‘Dat is iets voor grote mensen.’ Nu ik twintig jaar ben, worden grote mensen volwassenen genoemd. Maar eigenlijk klopt dat niet: ik leef nog steeds in de wereld van de grote mensen.
Het valt vooral op wanneer ik naar een concert ga of een ander evenement met veel mensen. Ik word omringd door reuzen. Het is werkelijk beangstigend. Ik kom nauwelijks tot hun knieën. Hun conversaties versta ik niet, want het is te hoog. En mijn nek doet enorm veel pijn door het omhoog kijken. Help!
Als klein meisje heb je het maar moeilijk in deze wereld. De standaardgrapjes en opmerkingen (‘Jij bent echt klein!’), jurkjes die te lang zijn en handjes zo groot (klein) als die van kindertjes. Wandelen met grote mensen gaat niet, want oh, wat nemen die grote stappen! En wat dacht je dan van mijn leeftijd? Ik word vaak vijf jaar geschat, ze vinden mijn vocabulaire erg uitgebreid. Ze knijpen vaak in mijn wangen en zeggen: ‘Wat ben je al een grote meid!’
Niet dus. I’m a small small girl, in a big big world.
(dit is heel erg duidelijk overdreven en het is maar te hopen dat je het door hebt)
Hoe zit het met jullie, big boys and girls, of worden jullie ook la petite genoemd door jullie vader?