Het was een paar weken geleden


Zo keek ik toen ik erachter kwam…

Het was een paar weken geleden. Ik was alleen thuis.

Je verwacht nu natuurlijk een spannend verhaal in de trant van: opeens hoorde ik een takje breken. Het geluid kwam vanuit de tuin. Voor ik het wist, stond er een man met een bivakmuts naast me. Ik was net te laat met het pakken van de honkbalknuppel (het wapen dat het meest dichtbij stond).
Maar zo’n spannend verhaal is dit niet. Maar één ding is er wel: mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Goed, ik was alleen thuis. Dan doe je dingen. Zoals keihard met de muziek meezingen. Of eten. Heel veel eten. En je halve kledingkast aantrekken (‘Oh, dit is eigenlijk wel leuk, dat moet ik vaker aantrekken.’ Om het vervolgens te vergeten en de kleding nooit meer aan te doen).

Het gebeurde plotseling, voordat ik het in de gaten had. Het ontglipte me gewoon. De hele situatie. Ik stond erbij en ik keek ernaar, dat idee.

Ik was in mezelf aan het praten.

Kijk, mijn moeder doet dat ook. De hele dag door. Ook tijdens haar werk (en wonder boven wonder zijn haar collega’s nog niet gillend weggelopen). En in de supermarkt. En hoewel mijn moeder nog een jonge blom is (als ik iets anders zeg, dan krijg ik klappies), is het voor moeders toch niets raar dat ze tegen zichzelf praten.

Maar ik ben een meisje van twintig. In de bloei van haar leven, nog net (niet) volwassen. Hoe kan mij dit dan overkomen? Is het dat ik zoveel te vertellen heb dat het gewoon niet te bevatten is, dat ik het aan iemand (maakt niet uit wie) kwijt moet en dat ik het dan maar tegen mezelf zeg, omdat er niemand anders is? Nee, dat kan het toch niet zijn. Ik zeg namelijk niet hele boeiende dingen tegen mezelf (‘Oh, niet vergeten een flesje water te pakken.’).

Of… (ik durf het haast niet te zeggen) is dit het begin van het einde? Ga ik ook in de metro tegen mezelf praten, maakt niet uit of er iemand naast me zit. En als ik in een wachtrij sta. Of tijdens een feestje (‘Wie is die rare die voor zich uit zit te lullen?’ ‘Oh, dat is Laura, de dorpsgek.’).

Ik weet het niet. Ik vrees het ergste. Ik doe het zelfs op mijn blog (‘Bedoel je mij?’ ‘Ja, jou bedoel ik.’).

Zo was ik dus tegen mezelf aan het praten, toen mijn broertje thuis kwam. Ik was nog niet klaar, maar ik hield meteen mijn mond. Sindsdien praat ik alleen nog maar tegen anderen. Weet je wat? Misschien komt het toch nog goed met mij.

53 Comments to “Het was een paar weken geleden”

  1. Doe ik soms ook vooral als ik het druk heb.

  2. Wij hebben een hond. Praten we altijd tegen onszelf met een stemmetje alsof we tegen de hond praten.
    Vooral als de hond een dag logeert bij een bevriende hond merken we dat we gewoon keihard tegen onszelf praten.

    “Hè Tommetom, moet ik even *activiteit* doen, hè?”, “Zo, Tom. Hebben we dat ook weer gedaan!”.

  3. in mijn wereld is dit heel normaal

  4. Och, zolang je tegen jezelf praat en het nog met jezelf eens bent is er niks aan de hand!!
    Als je echt fanatieke discussies met jezelf begint te voeren, dan vrees ik dat je toch eens even langs de psych moet…..

    Leuke foto trouwens! :-)

  5. Maar Laura, theoretisch gezien had je toch allang moeder kunnen zijn? Waarom zou je dan niet in jezelf mogen praten? :P

  6. Ach, ik praat tegen de katten en tegen de planten. Voorheen dus ook tegen de hond en als ik bezig ben met het typen van een blogje of op msn zit dan praat ik ook nog tegen die persoon die aan de andere kant zit. Alleen die hoort mij dan weer niet.

  7. Haha, dit doe ik heel veel. Wat ik dan wel een beetje gek vind is mensen die hard zingend door het station lopen. Maar aan de andere kant, ik zit ook wel eens zingend op de fiets. Al zorg ik er dan wel voor dat ik heel zachtjes zing én er niemand in de buurt is ;)

  8. Nou, ik moet toegeven dat ik inderdaad ook tegen m’n katten praat en net doe of ze me volledig begrijpen… dus zo gek is het niet hoor… Het komt wel goed met je…

  9. Haha, als je het je realiseert is het misschien nog niet te laat!
    Bij mij begon het overigens ook toen ik een jaar of 20 was en het is nooit meer over gegaan.

  10. Oh, dat doe ik ook regelmatig :p
    Soms zit ik achter mijn bureau en dan zeg ik luidop tegen mezelf: “maar Lilith toch! Ben je nu weeral blogs aan het lezen? Studeren moet je doen!” :o

  11. Ik praat ook wel eens tegen mezelf. En tegen onze katten ..

  12. Ik praat tegen mezelf in gedachten, bijna nooit echt hardop ;)

  13. ‘Niet vergeten een flesje water te pakken’.. Wanneer je het inspreekt in je audio-notitieboekje is er niets aan de hand, wanneer je het als mental note tegen jezelf zegt zou het wel erg zijn?

    Lekker tegen jezelf blijven kletsen joh. Mensen die dat doen hebben
    a) wat te vertellen
    b) altijd een publiek

    Beter kan het niet worden.

  14. Ik doe dat soms in de supermarkt, als ik niet kan kiezen. “Ehm, we (ja ik praat ook nog in dichterlijk/koninklijk meervoud tegen mezelf) nemen vandaag een chocoladereep. Nee, dat doen we niet, we nemen koekjes. Of toch niet? Doos, kies toch gewoon een keer. Oké, koekjes én een chocoladereep. En twee muffins.”

    Je kan je voorstellen dat ik soms wat vragende blikken krijg :’)

  15. Je moet wel
    soms…
    Het is
    om je te focussen
    Even de aandacht
    voor een handeling
    Of…
    om de stilte
    te doorbreken
    Tenslotte kun je
    jezelf ook
    complimenten geven
    Goed gedaan jochie!

  16. Hahaha ik praat ook vaak tegen mezelf (en mijn moeder trouwens ook). Soms hebben we hele gesprekken terwijl we in dezelfde kamer zaten en allebei in ons zelf aan het praten waren.

  17. Ik zou bijna zeggen: ‘je moet meer schrijven’, maar je schrijft al dagelijks.

  18. Whaha ik praat ook tegen mezelf hoor XD. Inderdaad als je alleen thuis ben, maar ik doe het ook heel vaak als ik lang huiswerk zit te maken…

  19. Geloof er niets van dat je gestopt bent ;) Misschien wil je het wel, maar het lukt je nooi! Het gaat veel te vanzelf.
    Ik praat ook veel tegen mezelf, ook in het openbaar. Nou ja, het is niet echt praten. Meer hardop korte uitspraken doen als: ‘JAAAAAAAAA HOOOOOOOOOR’ (als ik een boek van Connie P. lees in de trein) of ‘awkwarrrrrrrrd’ (als ik terugdenk aan een ongemakkelijk moment).

    • Nee, oké, ik heb gelogen. Donderdag zei ik nog heel hard ‘GODVERDOMME!’ toen ik de metro net gemist had. Maar daardoor raakte ik wel gesprek met een man (geen leuke helaas), dus was wel gezellig :P

  20. Er is niemand met wie je zo makkelijk kunt discussiëren als met jezelf.

  21. Hahahahaah denk dat iedereen dat wel doet in meer of mindere mate. Zou het knap vinden als je beslissing om alleen nog maar met anderen te praten gaat werken ;) Gooi nog eens een up-date op je blog..

  22. Nee dat doe ik niet, maar dat komt omdat we hier een hond en kat hebben lopen dus als je in het niets wilt kletsen ga je gewoon een verhaal op hangen tegen je huisdier.

  23. Ik denk dat je je niet echt hoefd te shamenvoor praten tegen jezelf.. Het gebeurdt namelijk meer als je denkt…

    Maar goed ik begrijp het wel..

  24. Ik doe het ook heel vaak hoor als ik alleen thuis ben. :P En mijn moeder doet het ook, maar ook als ik erbij ben, dan zegt ze opeens random iets. Wat ze denkt. Maar niet naar mij ofzo :S

  25. Volgens mij doe ik het ook wel eens.
    En ik praat ook altijd tegen dieren en voorwerpen. Tegen de tv of mijn telefoon bijvoorbeeld.

  26. Ik praat konstant tegen de dieren, ook zoiets vreemds!!!!

  27. Haha, ik doe het echt nooit. Of ik besef het gewoon niet, kan ook.

  28. Hahah, ik denk dat bijna iedereen daar wel eens last van heeft. Vooral in mezelf schelden als iets niet lukt, daar ben ik heel goed in…

  29. Ik maakte dit ook mee. Ik praat in mezelf achter de computer: “oh dit is een leuk nummer, ja die is zo gaaf.” of als ik een whatsapp berichtje krijg: “Ja het gaat wel goed.” maar dat zeg ik dan hardop. Ik heb gevraagd of de meiden uit mijn klas het willen filmen, heb het niet door…

  30. Haha, ik houd hele gesprekken met mijn kat, dat is ook eng ;)

  31. Betrapt! Haha. Maar als je tegen jezelf praat is dat het eerste teken dat je bent aan het doordraaien, dat weet je toch hè?

  32. Geen paniek, ik deed het net ook!

  33. Ik praat altijd in mezelf. Soms betrap ik me er zelfs op tijdens het fietsen. Wat moeten anderen in godsnaam van mij denken!!

  34. Ooh, dat doe ik ook weleens als ik allleen ben.

  35. Tegen jezelf praten is toch leuk?

  36. Ik doe het meestal als ik het druk heb, maar wel echt als ik alleen ben en niet in een openbare situatie ofzo. Praten met de hond komt dan ook wel eens voor..

  37. Niets van aantrekken, dat heet hard op denken. Heel gezond, doe ik ook. Then again: wie weet is dat niet de beste aanbeveling.

  38. Als ik alleen thuis ben, praat ik ook wel eens tegen Mezelf. Gewoon, ik vertel dan hardop wat ik aan het doen ben of straks ga doen. Vreemd trekje, ja zeker, en niemand weet ervan!

  39. Ik doe dat ook vaak hoor, soms om mezelf op te beuren of gewoon omdat ik het leuk vind. Heel normaal als je het mij vraagt! :)

  40. Hmm, ik vrees toch dat het nooit meer goed met jou komt. :-)

  41. Herkenbaar hoor, ik betrap mezelf vaak tijdens het hond uitlaten, maar dan lijkt het soms ook alsof je de enige op de wereld bent ^^

  42. Hahaha, heel herkenbaar, alle dingen!
    Ik playback vooral heel erg en speel bepaalde scenario’s helemaal uit. Zodra ik mezelf er een beetje van bewust ben dan kan ik er juist alleen maar meer van genieten. Juist omdat het dan lekker kan ;)
    Ik hou wel van gekke mensen, zolang ze maar niet irritant zijn.

  43. Ik moest lachen. Ik praat niet tegen mezelf. Tenminste niet hardop. Ik ben al gek genoeg en dan moet je het niet te gek maken.

Leave a Reply to Anouk