Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk. En vandaag: omdat er nog meer is dan alleen de romantische liefde.
***
Hoewel hij al tien jaar gepensioneerd was, waren zijn handen nog hard van de eelt. Af en toe knutselde hij iets van hout in elkaar, een zich rollend voortbewegend hondje met een touwtje eraan vast, zodat zijn kleinzoon het achter zich aan kon trekken. Of hij hing een extra plank op voor zijn dochter. Maar dagelijks schuren en timmeren was er niet meer bij. Hij schaamde zich haast voor die met aderen bedekte handen, zo grof en onbehouwen, maar zijn kleinzoon pakte hem zonder schroom met zijn eigen zachte handje beet.
Met grote ogen keek het jongetje naar de hemel.
‘Kijk opa, iemand heeft gaatjes in de lucht geprikt!’
De oude man keek naar de sterrenhemel en welverdraaid, zijn kleinzoon had gelijk: de lucht was niet egaal blauw, maar er blonk her en der een aantal lichtjes. Terwijl hij zich nog verwonderde over de gaatjes, als een oud kind, was zijn kleinzoon al met het volgende verbazingwekkende bezig. Zijn ogen waren nu gericht op de grote man naast hem wiens stevige grip zorgde voor een vredig gevoel van veiligheid.
‘Opa.’
Aan de toon hoorde hij dat het een serieuze bedoening was.
‘Je bent zo lief. Blijf je voor altijd bij me?’
Zijn stem trilde toen hij antwoord gaf.
‘Natuurlijk, jongen.’
En hij kneep nog wat steviger in het zachte handje. Maar terwijl het kind alweer vrolijk voor hem uit rende, kon de man alleen maar denken aan het onvermijdelijke.
:D mooi
Prachtig geschreven. En ontroerend. Later als het onvermijdelijke gebeurt is zoals je zo mooi verwoord, en de jongen kijkt ’s nachts naar buiten en ziet die gaatjes zal hij misschien terug aan zijn geliefde grootvader terugdenken. Op dat moment voelt hij zich terug zo veilig en geborgen als toen, lang geleden. En weet hij dat zijn grootvader langs die kleine gaatjes naar hem aan het kijken is. En nu maar hopen dat hij fier op hem is…
Mooie toevoeging :)
Mooi en ontroerend geschreven..
Mooi geschreven!
Heel mooi geschreven.
Wauw Laura, een heel erg mooi verhaal. Beetje jammer dat het fictie is, maar het lijkt zo echt, dat dat niet uitmaakt :)
Wat een lief verhaaltje.
Wat een mooi verhaaltje, zeg.
Mooi geschreven!
Wauw. Heel mooi verhaaltje!
Prachtig geschreven! Wat ik ook knap vind is dat je zoiets moois en gevoeligs kan neerzetten in een kort verhaal. Ben benieuwd naar een volgend verhaal :)
Wat goed geschreven!!
Mooii! :)
Erg mooi :D Je mag dit onderdeel wat mij betreft voorlopig wel in het leven houden :)
Dankje! Dat ben ik ook van plan ja :)
Mooi geschreven! Wat zijn opa’s motieven om zo aan de dood te denken? Is dat depressie omdat hij niet meer kan werken? Of is het ‘gewoon’ een donkere gedachte? #karaktermotievatie en zo ;)
Nou ja, direct is het natuurlijk, omdat zijn kleinzoon wil dat hij voor altijd bij hem blijft, wat niet mogelijk is. Maar indirect heeft het er misschien ook mee te maken dat hij beseft dat de dood zo langzamerhand steeds dichterbij komt. Maar een depressie denk ik niet!
Haha ik dacht aan die depressie omdat hij jarenlang gewerkt heeft en dat nu niet meer kan etc. Zwart gat en alles -had gekund! ;)
Heuj zonder hashtag dan wel.
Grappig, ik heb ook juist een fictie verhaaltje over liefde geschreven. We zullen dit de volgende keer beter op voorhand afspreken.
mooi…..
Awhh, zo mooi! Dit soort dingetjes vind ik zo leuk om te lezen, omdat er inderdaad nog meer liefde bestaat dan alleen maar het clichématige boy meets girl!
Aahw tranen in m’n ogen!
Aww echt waar? Want dat vind ik een groot compliment!
aweh, zo lief maar toch ook zo zielig!
Weet je wat ik nou zo leuk vind, op een enkel woordje na produceer je in deze fictieve stukjes zinnen waar ik mijn eigen schrijfstijl helemaal in herken.
Mooi verhaaltje :)
aaaah! Leuk verhaaltje
Mooi en toch ook een beetje zielig tegelijkertijd :)
Mooi :)
Zeker mee doorgaan!
Nou moet ik even heel hard slikken.. Heel mooi :)
Zo mooi, maar ook zo zielig. Laura… echt… in de stijl die je in deze stukjes schrijft moet je een boek schrijven. Ik koop het, for sure!
Ik bedoel de liefdesletteren stukjes trouwens he, de rest is ook mooi, maar voor een boek vind ik deze stijl wel tof.
Heel erg bedankt, dat vind ik echt een heel mooi compliment :D