‘Hallo, ik ben Laura.’


Ik probeerde me voor te stellen aan de muur, maar hij wilde niet…

Nieuwe mensen ontmoeten. Dat kan leuk zijn (hoe meer Facebookvrienden, hoe beter is het credo tegenwoordig), maar het brengt ook een hele hoop complicaties met zich mee.

Allereerst: de openingszin. Nee, je wil niemand versieren, maar je moet toch iets zeggen. De originaliteit spat er van deze zin eigenlijk nooit af. U mag zelf kiezen uit: ‘Hallo.’/’Wat een rotweer he?’/’Ben jij ook nieuw hier?’/’Dus…’ (die laatste voor de socially awkward mensen). Er vloeit daar een gesprek uit voort (‘Hoi. Alles goed? Ja en met jou? Met mij ook. Mooi. Ja.’/’Ja, het regent al de hele week. Ja, echt vervelend. Ik heb geen paraplu bij me. Ik ook niet. Bluh. Bluh.’/’Dus… Ja. Nou nou. Poeh poeh. He he. Zo zo.’)

Vervolgens komt het onvermijdelijke moment van het voorstellen. Je schudt handen en bent zo bezig met het zeggen van je eigen naam (wat heel stom is, want je hebt je eigen naam al tachtigduizend jaar, dus waarom zou je daar nog aan denken?), dat je niet hoort wat de ander zegt en je wil vragen van ‘Sorry, wat was je naam ook alweer?’, maar dan is het eigenlijk al te laat en kom je nooit meer te weten hoe diegene heet.
Je schudt dus die hand en je denkt van ikbenLaura ikbenLaura ikbenLaura en dan shithoeheethijzij shithoeheethijzij en dan de volgende gedachte: shitikhebeenslaphandjewatdenkenzenuwelnietvanme? (Ik zal je zeggen wat ze denken: goh, ik wist niet dat iemand die er zo sterk uit ziet zo’n slap handje kon geven)

Aangezien ik een student ben, ja echt waar, komt deze situatie vooral met andere studenten voor en dan krijg je vragen als deze:
‘En wat studeer je?’
‘Literatuurwetenschap.’
‘Oh interessant/moeilijk/leuk/ik houd echt niet van lezen.’
‘En wat studeer jij?’
‘*vulhiereenrandomstudiein*’
Daarna gaat het over ‘Wat kan je eigenlijk met je studie?’, over naar ‘Zit je bij een studentenvereniging?’ en dan komt de onvermijdelijke awkward silence (BEDENK EEN GESPREKSONDERWERP, BEDENK EEN GESPREKSONDERWERP).

Ja, dat is nog best lastig, dat nieuwe mensen leren kennen. Dat we die druk eigenlijk aan kunnen he? Waarom doen we het ook alweer? Oh wacht ja, ik weet het al: het is leuk. Pfff, gelukkig toch nog iets positiefs.

34 Comments to “‘Hallo, ik ben Laura.’”

  1. Hahaha, vooral dat stuk waarin je eigenlijk zo druk bent met je eigen naam vertellen, dat je eigenlijk helemaal niet luistert naar die van de ander… Zo herkenbaar! Ik heb dat altijd!

  2. Nieuwe mensen leren kennen is een hel. Leuke mensen in je leven hebben is leuk. Maar soms heb je nieuw bloed nodig en tsja, dan moet je eerst door die rottigheid tot het een keer leuk word. xD

  3. Vreselijk, die standaard eerste gesprekjes die altijd hetzelfde zijn. “wat doe je? hoe lang doe je dat al?” etc. Maar wat je zegt; je moet er wat voor over hebben.

    Oh shit, wat was je naam ook al weer?

  4. Dusss… (ik reken mij onder de laatste groep :P)
    *kuchmurenzijngeenmensenkuch*
    Wat heb jij toch met slappe handjes? Ik heb daar nooit echt over nagedacht.

    • Ik weet niet, ik geef altijd slappe handjes, omdat ik er niet over nadenken en daarna denk ik pas: SHIT, IK HEB EEN SLAP HANDJE GEGEVEN, SLAPPE HANDJES ZIJN ZOOOOOOOO STOM.

  5. Ik dacht dat je nieuwe kamer ging interviewen, haha. Ik ben echt een duss….-persoon vooral als ik ieamnd totaal niet ken :’)..

  6. Oh, ik kan ook niet tegen slappe handjes van andere mensen. Ik denk meteen dat ik iets verkeerd heb gedaan. Zo van, ik ben jouw sterke handjes niet waard… ofzeauhhh

  7. Jep, het is ernstig gesteld met ons. Gelukkig steek ik dan tenminste wel wat op van alle andere studies hier op de uni… en soms heeft degene tegenover mij hetzelfde, dan kunnen we onze namen herhalen ;)

  8. Ja, je moet altijd even door zo’n awkward moment heen, maar dan ben je ook vrienden voor het leven. :-)

  9. Haha, als het gesprek zó standaard is trek ik altijd de conclusie dat die nieuwe persoon mij niet ligt.
    Ik weet niet of ik slappe handjes geef. Ik hoop van niet :P

  10. Ik probeer nu de namen te herhalen. Maar op een gegeven moment voel ik me dan ook zo dom als ik een groep nieuwe mensen moet leren kennen. En dat gebeurde best vaak afgelopen tijd met alle nieuwe eerstejaars.

  11. Hahaha ja altijd vreemd zo’n eerste gesprek.

  12. HALLO IK BEN RENZE EN IK KAN NIET TYPEN ZONDER CAPSLOCK DUS NU SCHREEUW JIJ DEZE ZIN IN JE HOOFD EN NU VIND JIJ MIJ HEEL ENTHOUSIAST.

  13. Ja, die “ik ben je naam vergeten want ik was te druk met m’n eigen naam” is erg herkenbaar. Ik las eens dat je dat zo kunt aanpakken:
    Onbekende: “hoi ik ben Piet.”
    Ik: “dag Piet, ik ben Anneke.”

    Maar dat heb ik nog niet uitgeprobeerd.

    • Dat is een goede inderdaad, het schijnt wel te werken. Maar ik heb dat ook nog niet geprobeerd, want ik vergeet dat altijd om te doen haha.

    • Je moet eens mensen aan de telefoon aanspreken met hun naam vóórdat ze hun naam hebben gezegd: dan is de ander helemaal in de war. Dus zo:
      “Hey Anneke, met Renze”
      “…”
      !

  14. Eerste gesprekken zullen altijd awkward zijn :P

  15. Dat is het voordeel van mijn leeftijd. Niemand vindt het vreemd wanneer je acuut de naam van je gesprekspartner vergeet..

  16. Heeeeeeeel herkenbaar dit, haha!

  17. In het eerste jaar stelde iemand zich voor met “moet ge m’n lichtje eens zien?”. Heel verkeerd, maar het bleek een toffe persoon. Ondertussen is hij gestopt met de opleiding, doet hij verschillende mister-verkiezingen en komt hij op in de politiek.

    In moeilijke lessen is “snapt gij er iets van?” dikwijls ook een zeer goede openingszin!

  18. hoi ik ben Riz… pseudomien idd.. maar toch ook weer niet.

    Achterbakse muur.. ik denk dat het komt omdat je zijn eigen biggetjesroze kleur hebt overgeschilderd… vind ie niet leuk…

  19. Oh man dit is zó bekend :’)
    Ik heb gelezen dat je awkward moment eigenlijk gewoon moet benoemen. Dus als je beien ‘dus….’ staat te mompelen, kun je het beste gewoon zeggen ‘Nou, wat een stilte he. Best awkward haha’. Dat kan ’t ijs een beetje breken :’)

  20. Zo awkward!
    Maar het vaak wel waard. Ken je weer een paar nieuwe awesome mensen….

  21. Herkenbaar…Ik ben niet zo goed in prietpraatjes

  22. Het mooie van muren is dat je je niet HOEFT voor te stellen. Eigenlijk zou iedereen op dat gebied een muur moeten zijn. Al dat voorstellen is vermoeiend en in 9 van de 10 gevallen ben je de ander toch zo weer vergeten.

  23. Hahaha! Wat een ontzettend herkenbare post dit zeg. Ik heb ook een beetje een slappehandjesfobie. Elke keer weer als ik een hand aan iemand heb gegeven denk ik ‘shit, ik moet echt niet van die slappe handjes geven’ maar elke keer vergeet ik het toch weer :’)

  24. Haha, heerlijk geschreven weer. Ik ben op zich wel goed in alle namen onthouden, en ook goed in iedereen herkennen, maar dan nog welke naam hoort bij wie. Daar gaat het altijd een beetje mis.

  25. Ik heb dat ook altijd. ik ben een beetje (heel erg) verlegen, dus houdt het bij mij al gauw op …

    X

Leave a Reply to Annagreet