Waar niemand het eigenlijk over wil hebben

Laten we het een keer praten over iets waar niemand het over wil hebben: je eigen begrafenis/crematie. Hoeveel van jullie hebben daar eigenlijk over nagedacht? Ik zat laatst in de auto met mijn moeder en een vriendin van haar en ze hadden het over begrafenispolissen. Eerlijk gezegd had ik nog nooit nagedacht over hoe duur een begrafenis/crematie is en toen ik het hoorde, schrok ik er wel van. Een begrafenispolis sluit je af, zodat je nabestaanden zich niet in de schulden hoeven te steken om jou een fatsoenlijke begrafenis te kunnen geven. Wil je gecremeerd worden? Dan betaal je nog meer.

Eigenlijk is het raar. Je bent dood en dan komt er een begrafenis. Familie, vrienden, vage bekenden komen er allemaal op af. Ze praten over je, ze praten tegen je, ze huilen om je, ze kijken een laatste keer naar je in de kist of leggen er bloemen op, als hij dicht is. En jij bent er niet bij. Of nou ja, dat ligt eraan waar je in gelooft, maar aangezien ik niet denk dat er iets na de dood is, zal ik daar ook niet in één of andere vage geestverschijning ronddwalen. Raar is dat eigenlijk/misschien.  Alles draait in het teken van jou en jij bent juist degene die er niet bij is.

Nog erger is het om om je heen te kijken. Ik had dat opeens tijdens een les op de middelbare school dat ik om me heen keek en dacht: iedereen hier gaat dood. ‘Ja duh.’ zal je zeggen, maar om je dat te beseffen is toch best eng.

Misschien moeten we er maar niet over nadenken. Het heeft geen zin, de dood is onvermijdelijk en je bent toch niet bij je eigen begrafenis of crematie. Maar in het belang van je nabestaanden moet je in ieder geval wel over de praktische dingen nadenken: bedenk of je begraven of gecremeerd wil worden, sluit een polis af (of ga na bij je ouders of ze dat voor je geregeld hebben) en, om toch nog even actueel te blijven, vul het donorcodicil in (en nee, je hoeft dan niet per se aan te geven dat je wél donor wil worden, als je maar aangeeft wat je wil, zodat je nabestaanden dat weten).

(morgen weer een vrolijk blogje!)

35 Comments to “Waar niemand het eigenlijk over wil hebben”

  1. Iew, wat serieus opeens :P Goed, dan ook maar’s een serieus antwoord. Geniet ervan, die zijn zeldzaam, maar dat wist je al :P
    Al jaren heb ik een donorcodicil (sinds de uitzending van Bart de Graaff in Villa Velderhof vond ik dat ik donor zou moeten zijn). Een aantal weken geleden (toen ik Over Mijn Lijk) aan het kijken was, besloot ik dat ik ook maar wat details moest opschrijven over hoe ik mijn uitvaart zou willen (muziek, kist, etc.). Niet dat ik verwacht dat ik binnenkort het loodje leg, maar je weet maar nooit.
    Ik wil niet dat m’n nabestaanden moeten raden wat ik zou willen als uitvaart en vervolgens aan die gok duizenden euro’s kwijt zijn. Interessant om te kijken (RamBam over uitvaarten): http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1237297 Eigenlijk zou ik dat nog wel grappig vinden als uitvaart xD Er moet ook wat humor in m’n uitvaart zitten. Vooral leerzaam aan die uitzending vond ik dat een uitvaartondernemer niet nodig is en het ook echt niet superduur hoeft te zijn (en het ook een veel persoonlijker wordt in mijn ogen: zelfgemaakte kist, thuis de ceremonie, etc.). Al ligt er dan wel meer druk bij de nabestaanden, maarja, dat moeten ze dan maar voor me overhebben.

  2. Ik heb dit allemaal al lang geleden geregeld. Het is begonnen sinds ik eens in een auto-ongeluk zat met een vriend en ik dacht: “als ik nu sterf, wie zou er dan op m’n begrafenis komen?” Mijn ouders kennen namelijk mijn vrienden niet. En dan nog misschien enkel bij voornaam. Dus ben ik namen (voor -en achternaam) op een lijst beginnen schrijven, eventueel adres (voor de rouwkaart te sturen) en als ik dat niet had een telefoonnummer (om het adres te vragen).
    Zo is die lijst eigenlijk gegroeid van een soort ‘adressenlijst’ naar een volledige brief van enkele bladzijden lang met mijn wensen en alles wat je maar kan bedenken in. Bijvoorbeeld paswoorden voor op de computer te kunnen, tot code om de gsm aan te kunnen zetten. Je kunt het maar niet te gek bedenken. Dit ligt verzegeld in de kluis bij m’n ouders tijd voor “mocht er iets met me gebeuren”.

  3. Het is juist niet vreemd dat mensen de dag van je begravenis/crematie bijeenkomen, dit is juist goed voor het afsluiten.
    Ik heb het al helemaal uitgedacht en opgeschreven zodat nabestaanden er niet te veel meer voor hoeven te doen, het is al hectisch genoeg om een begrafenis te regelen.

  4. Ik vind het ook altijd eng om te denken dat je ouders dood gaan. Ze hebben het daar wel eens over, mijn moeder als ze sieraden gaat kopen: “vind jij die ook mooi, want ze worden later voor jou.” En ik altijd maar zeggen: “Als jullie maar niet bij mij komen spoken als jullie dood zijn, doe dat maar mooi bij David (mijn broer)” De dood is net zo belangrijk als het leven. “It’s the ciiiiiiiiiircle of lliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiife….!”

  5. De dood.. het is altijd een luguber onderwerp voor velen. Aan de ene kant vind ik het eng en aan de andere kant heeft het iets facinerend. Ik ben wel gelovig en ben er dan ook van overtuigd dat er leven is na de dood. Dat maakt het ook minder groot, denk ik.
    Elk nieuw seizoen van “Over mijn lijk” kijk ik en onlangs zag ik dus de uitvaart van Jip uit dat programma. Zo moet het. Zo wil ik het ook.
    Het enige wat ik absoluut niet wil is dat de kist nog open gaat en dat iedereen gezellig nog even naar mij gaat kijken. Dat heb je je hele leven kunnen doen en daar heb je mijn hele leven de tijd voor gaat. Dus toen niet dan op dat moment ook niet.

    Een donorcodicil heb ik ook. Daar is wel wat jaar overheen gegaan omdat ik het niet helemaal kon rijmen met mijn geloof. Maar na wat gesprekken met EO Nazorg ben ik tot de conclusie gekomen dat het juist iets bijzonders is. Je helpt je naaste en leeft een beetje verder.

  6. Ik heb er inderdaad wel over nagedacht…

  7. Ja, liever wil je er niet aan denken inderdaad. Ik weet alleen dat ik gecremeerd wil worden, maar verder? Eigenlijk maakt het me ook niet zoveel uit wat voor muziek er gedraaid wordt of wat voor kleur de kist heeft. Dat gedicht is wel favoriet, ik vind hem erg mooi!

  8. Ik heb daar eigenlijk nog nooit over nagedacht. Misschien wordt het eens tijd om daar mee te beginnen..

  9. Ik heb wel een paar muzieknummers die me mooi lijken voor mijn eigen begrafenis. Verder denk ik er nog niet veel over na. Dat het duur is dat wist ik al.

  10. Het is een onderwerp waar je inderdaad liever niet over nadenkt, en zoals je zelf al zegt: het is ook beter om dit niet te doen. Tuurlijk, naarmate je ouder wordt is het verstandig om bepaalde zaken geregeld te hebben, maar nadenken over wie er komt, wat er gezegd gaat worden, welke muziek er wordt gespeeld: beter van niet.

    Vroeger dacht ik er zelf ook nooit over na. Uberhaupt dacht ik bijna nooit over de dood. Maar toen een aantal familieleden kanker kregen en daaraan overleden – waaronder mijn eigen vader – veranderde dat wel. Zodra je vader over zijn eigen begrafenis gaat nadenken, wordt je dan wel niet met je eigen einde geconfronteerd, maar wel hoe iemand anders er mee om gaat. Als je weet dat het einde eraan komt, is nadenken over je eigen begrafenis heel anders dan dat je een natuurlijke dood sterft. Het ‘willen plannen’ van je eigen uitvaart ervaren sommige mensen als een noodzaak, maar anderen willen er weer helemaal niets mee te maken hebben.

    Ik vond het ontzettend moeilijk om erover te praten en na te denken, maar het gebeurde toch, want het moest wel. Samen met mijn vader heb ik de nummers uitgekozen waarvan hij graag wilde dat ze werden gedraaid. Dat zijn de momenten die je nooit meer vergeet, dit herinner ik mij nog als de dag van gister. Het nummer dat tijdens de begrafenis voor mijn voordracht kwam, heb ik daardoor iets van 50 keer moeten luisteren voordat ik er niet meer van ging huilen. Het besef dat ik naast hem zat toen hij het nummer uitkoos en wat het voor hem betekende, was heel erg groot. Als ik bij die keuze niet betrokken was geweest, denk ik dat ik het niet zo zwaar had ervaren.

    Toen ik hem vertelde dat ik – vanzelfsprekend – wat op zijn begrafenis wilde vertellen was hij wel enigzins verbaasd. Ik vroeg hem nog of hij wilde horen wat ik ging vertellen, maar daar had hij geen behoefte aan. Achteraf gezien is dat ook wel een stomme suggestie geweest, want dat is toch wel heel erg vreemd: waarom zou hij willen weten wat er gezegd gaat worden? Zelfs al weet je dat het eraan komt, sommige dingen zijn beter om geheim te blijven.

    Deze herinneringen mij inmiddels dierbaar, ik zou niet willen dat het anders had gelopen. Hoeveel pijn het ook kan doen, het is een onderdeel van het leven en ik ben er liever betrokken bij geweest, dan dat ik afstand had genomen. Toch probeer ik om over mijn eigen begrafenis niet na te denken, maar omdat ik er bij meerdere familieleden zo dichtbij ben geweest, is het moeilijk om dit geheel af te sluiten. Soms neigen je gedachten er wel eens naar. Hoe zou het zijn? Waar? Wie zouden er praten, en wat zouden ze over mij zeggen? Maar gelukkig duurt dat maar even. Want eigenlijk wil ik daar helemaal niets over weten.

    • Oh, en dat gedichtje van Mary Elizabeth Frye vond ik destijds heel erg mooi! Toevallig staat er op mijn vaders graf een beeldje van drie vogels ‘in flight’; elke keer als ik dat zie moet ik weer aan dit gedicht denken.

  11. Ik heb eigenlijk nog nooit gedacht over wat ik wil op mijn begrafenis. Wil ik eigenlijk ook nog niet, want ik ben 17. Als ik morgen ineens dood neerval (afkloppen) vertrouw ik erop dat mijn familie er wel wat moois van maakt (dat klinkt ook allemaal heel naar, bah).

  12. Ik hoop enkel dat er tegen de tijd dat ik sterf wat meer alternatieven zijn. Ik ben niet gelovig, maar eigenlijk wil ik wel een dienst / nagedachtenis. Ik ben nog nooit naar een dienst in een crematorium geweest, maar dat lijkt me niet direct ’n aangename plaats om afscheid te nemen…
    Verder heb ik daar wel al enigszins over nagedacht: aangezien ik niet gelovig ben en ook niet van plan ben om te herrijzen (en dus mijn lichaam niet meer nodig heb), mogen ze me gerust verbranden en daarvoor ook nog eens alle nuttige organen uithalen om te doneren…
    De liedjeskeuze mag voor mijn part door mijn familie bepaald worden – dan kunnen zij muziek kiezen die past bij mij en misschien voor hen ook meer persoonlijk is…

  13. ik ben gefascineerd door de dood.. ik vind het iets moois.. ik geloof wel in het hiernamaals en dat je daar al je familie en vrienden weer ziet die je nu hier moet missen.. En ik geloof ook dat zij over mijn schouder mee kijken. Dus ik ben ook totaal niet bang voor de dood. Er naar uitkijken is ook een groot woord maar als het gebeurd is het mijn tijd en daar heb ik absoluut vrede mee.
    Toen ik naar NY ging vorig jaar heb ik opgeschreven wat ik op dat moment zou willen mocht ik door een gebouw heen vliegen of ergens in een oceaan neerstorten. Ookal in mijn lichaam er dan niet meer, een begrafenis, of een herdenkingsdienst kan je wel houden.

    ik had het er gister nog met mijn psycholoog over, als je 27 bent (of 40) dan hoor je hier niet volop mee bezig te zijn, dan ben je juist bezig met het leven en het brengen naar een hoogtepunt… Maar aangezien ik altijd al geboeid ben met de dood, met het einde is het iets wat waarschijnlijk bij mij hoort. Bijzonder zo als zij dat zei.

    Ik vind het dan ook vreselijk dat er zo krampachtig over wordt gedaan, het is iets waar van je zeker weet dat het gaat gebeuren… Je hebt gekozen voor het leven dus je hebt ook gekozen voor de dood…. laten we er open over zijn, laten we het vooral toejuichen om er over te praten, laten we niet zo krampachtig doen, praat er over alsof het een normaal iets is, want het is normaal. Dat is misschien wel het enige wat normaal in het leven is..

    Amen! Halleluja!

    je merkt dit ligt dicht bij mijn hart… ;-)

  14. Vind het een moeilijk onderwerp om over na te denken en eigenlijk vreemd om te bedenken dat iedereen gewoon dood gaat.

  15. Na mijn eerste begrafenis vroeger was ik ervan overtuigd dat ik het anders wilde. Ik wilde dat iedereen in de kleuren van de regenboog zou komen, en dat ze ballonnen op zouden laten, en dat ze vrolijke cupcakes zouden eten.
    Inmiddels is het ietsjes anders ;) Mijn donorcodicil bestaat al zolang als het mag (vanaf 14 dacht ik?) en mijn ouders weten wel ongeveer wat ik wil, al hoop ik dat ’t nog lang niet nodig is! :D

  16. I thought a lot of about that topic. 6 of my family members en vrienden are dead…so I had a lot of moments for thinking about that.
    But it’s still a difficult topic. The most beangstigend moment is that I know, that my parents will die te eniger tijd…
    but tot that, I’ll like the time with them ;)

    :)

  17. Soms denk ik er aan, maar vaak denk ik ook; ik ben nog zo jong, hoe groot is de kans dat ik nu al dood ga? Maar ja, misschien moet ik wel wat vaker over nadenken.

  18. Het is geen leuk onderwerp, maar je moet er af en toe wel even bij stilstaan en het nodige regelen inderdaad.

  19. Ik heb daar wel eens over nagedacht en er toen eigenlijk niets mee gedaan. Het is niet alleen je begrafenis en dat daarvoor betaald moet worden, maar wie ken je allemaal en weten je nabestaanden wel waar je vrienden wonen? Ik heb ook wel eens nagedacht over wat er met mijn blog en social media accounts moet gebeuren. Niemand heeft mijn wachtwoorden. Ik heb wel eens gedacht om hier een document van te maken en dit door iemand te laten bewaren, just in case. Dat klinkt heel luguber, maar je weet maar nooit wanneer het voorbij is….

  20. Ik heb er al over nagedacht maar er nog nooit effectief iets mee gedaan. Zoals het op papier zetten ofzo. Moet ik eigenlijk iets doen want het kan zomaar ineens te laat zijn en sebiet word ik begraven ipv gecremeerd, nee bedankt.

  21. Mooi gedicht zeg, ik kende het niet!

    Ik heb niks geregeld voor mijn uitvaart. Ik ben daar ook enigszins makkelijk in: dood is dood. Mijn familie kan het best regelen op de manier die hen het beste lijkt; geregeld worden moet het toch dus ik heb niet het gevoel dat ik ze werk uit handen neem door alles te documenteren. Er is maar één ding waar ze niet over mogen beslissen, en dat is orgaandonatie. Want ik sta geregistreerd als donor. Punt uit.

    • Helaas is de regel nog steeds dat je familie jou post-mortem kan overrulen… Maar goed, als je er tijdens je leven over gesproken hebt, zal dat vast niet gebeuren.

      Ik heb niets geregeld en mijn ouders ook niet. Begrafenispolissen vinden zij onzin, en ik (misschien wel door hun) ook. Je bepaalt een reusachtig bedrag, wat je m.i. beter zelf opzij kunt zetten. Als je verstandig leeft zul je, met wat geluk erbij, je familie niet in grote schulden achterlaten. Geld voor een begrafenis moet er zijn.

      Oh, ik wil niet door Monuta begraven worden, want dan wordt je begrafenis één grote reclameshow, met overal Monuta-tags op… iew. En een biologisch afbreekbare kist moet ik ook nog even opzoeken… ;)

  22. Dat vind ik een van de mooiste gedichten die ik ken (vooruit ik vind er erg veel mooi, maar deze ook!). Ik heb er heel veel over nagedacht, zeker ook omdat ik – confession time – een paar jaar terug zwaar depressief was. Ik weet welke muziek ik wil en wat er met me moet gebeuren, al pas ik het document nog wel eens aan als ik ineens een nieuw mooi liedje hoor haha :)

    Meestal heb ik ook veel te veel liedjes er op staan, denk alleen niet dat die mensen zitten te wachten op een avondvullend programma.

  23. Ik heb hier zeker wel over nagedacht. Maar zie in de reacties ook nog genoeg dingen waar ik nog over na moet gaan denken.

  24. ugh, crematies en begrafenissen. Niet echt iets waar ik over na wil denken op dit moment, ik ben er na drie geweest waarschijnlijk maar de eerste kan ik niet meer herinneren omdat ik toen drie was, Enigste waar ik wel over nagedacht heb, wat zouden mensen doen als ik plotseling overlijd, dus niet over een paar jaar maar gewoon nu.
    Het is zo raar dat iemand ouder wordt en daarnaast iemand gewoon stopt met leven, dat is gewoon zo raar. Toen ik een jaar ouder werd, was het de dag dat mijn oma gecremeerd werd.

  25. Mooi, raak, gedicht! En ja, ook ik heb er wel eens oppervlakkig over nagedacht, maar niks vastgelegd. Ik ben ook wel eens gebeld door zo’n polisverkoper, die ik toen een beetje lacherig afwimpelde. Maar natuurlijk, (jonge) leeftijd wil niet zeggen dat er niks kan/zal gebeuren ofzo. Uiteindelijk ben ik trouwens wel blij dat we allemaal dood gaan, een eeuwig leven lijkt me namelijk helemaal niet leuk, moet er niet aan denken!

  26. Ik denk er met regelmaat over na en heb vet leuke ideeen. Voor m’n nabestaanden dan. Niet dat ik er zin in heb, ben van plan nog minstens 70 jaar mee te gaan. Maar ik wil een knaller als afsluiter. Rode kleding, DJ, live muziek en eten uit verschillende landen. Yes ma’am! Nu alleen nog ergens opschrijven.

  27. Wat een prachtig gedicht. En een goed en ”om-over-na-te-denken-stuk”.

  28. Brr.. Hier wil ik inderdaad liever niet over na denken.. Laten we hopen dat onze tijd nog ver, heel erg ver weg is..

  29. Ik heb er wel al eens aan gedacht ja en met name omdat er in onze stad een jong meisje is overleden. Dan ga je toch nadenken over wat je zelf zou willen… Ik heb al jaren een begrafenispolis en ben ook al een tijdje donor. Mijn ouders en partner weten dit ook. Ik weet dat het een rare gedachten is, maar iedere dag kan je laatste zijn en het is wel fijn voor de nabestaande als ze weten wat je graag zou willen, zodat hun ook een gerust gevoel hebben en weten dat ze het goed hebben gedaan… ;)

  30. ‘Do not stand at my grave’ is één van mijn favoriete gedichten!

  31. Beseffen dat je dood gaat is soms schokkend hé :)
    Wat nog schokkender is dat je maar één kans hebt, dat je maar één keer leeft en dat als je kansen vergooit ze nooit meer terugkomen…

  32. Ik ben donor en heb daar over nagedacht, maar zo’n polis daar heb ik nooit over nagedacht, wel belangrijk eigenlijk! :O Brrr, ik wil hier nooit over nadenken, maar doe het wel regelmatig>…. Het hoort er helaas bij!

Leave a Reply to Riz