Terug naar Oegstgeest: thuis en thuis

‘Ik ben het vergeten.’
‘Ja, waar ligt het dan?’
‘Thuis.’
‘Eh ja, in Oegstgeest of *dorpwaarmijnouderswonen*?’
Zomaar een gesprek dat je kan hebben als je op kamers woont.

Er zijn mensen zonder thuis, maar ik heb er maar liefst twee. 20 jaar lang woonde ik in een lieflijk, pittoresk, schattig, awwpoetiepoetiepoetie dorp in het schilderachtige landschap van de Hoeksche Waard. Door TMF ook een keer benoemd als het leukste dorp van Nederland en als TMF het zegt, dan is het zo. Wat, TMF bestaat niet meer? Nou en.
Goed, dat dorp dus. Langs het tuinpad van mijn vader zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter dan dat het nooit voorbij zou gaan (mensen die de intertekstualiteit begrijpen: +1) Nee, er stonden geen hoge bomen langs het tuinpad van mijn vader. Maar het ging wel voorbij. Ook ik ben (figuurlijk) groot geworden.

Want dan zit je opeens in de universiteit en toevallig heeft dat lieflijk dorpje geen universiteit, laat staan de studie Literatuurwetenschap, dus ga je maar naar Leiden. Je wordt wijs en volwassen en besluit om op kamers te gaan. Voor het eerst in je leven verhuis je, naar Oegstgeest (ook zo’n lieflijk, pittoresk, schattig awwpoetiepoetiepoetie dorp) en heb je opeens twee thuis-en (is geen woord). En dat voelt raar.

Het is vrijdag, ik heb net bijles gegeven en ga naar mijn ouders. Eerst wacht ik tachtigduizend uur op de bus, omdat die in Oegstgeest nooit op tijd komt (in het dorp waar mijn ouders komen wel), daarna sleep ik mijn koffer de bus in, sleur mijn koffer de bus uit, sleur mijn koffer de trein in (natuurlijk in de spits, dus fijn een half uur staan en proberen een boek te lezen), sleur mijn koffer de trein uit, sleur mijn koffer de metro in, sleur mijn koffer de metro uit, sleur mijn koffer de bus in, sleur mijn koffer de bus uit en he he, ik ben bij mijn ouders. Ondertussen trillen mijn armspieren als een gek, dus niet raar kijken als je me een tijdje niet gezien hebt en ik opeens een bodybuildster ben geworden.
Goed, ik ben dus bij mijn ouders. Mijn kamer daar past drie keer in mijn Oegstgeest-kamer, dus dat is altijd weer wennen plus dat ik opeens weer in een eenpersoonsbed moet slapen. Die eerste dag staat sowieso in het teken van wennen. Het voelt heel raar. Het is 20 jaar je huis geweest, maar nu is het niet meer echt je huis, maar ook weer wel en het is gewoon raar. En dan plotseling is het zondagmiddag en ben je net gewend en ga ik natuurlijk net weer terug.

Maar dat maakt niet uit, dat ik steeds moet wennen. Want sommigen hebben er geen, maar ik heb twee thuis-en. En daar ben ik blij mee!

46 Responses to “Terug naar Oegstgeest: thuis en thuis”

  1. Twee huizen/thuizen hebben is cool! Ik heb het ook, zo ongeveer.

  2. +2 voor mij, want ik begrijp intertekstualiteit EN ik ga erop door met dit fenomenale geweldige lied: http://www.youtube.com/watch?v=-pFgHLfOZ9M

  3. Ja, da’s gek inderdaad, Het voelt als thuis maar toch ook weer niet… En ik hoop dat Arriva het beter gaat doen met de bussen vanaf 9 december :D

  4. Ik kende het nummer niet volgens mij, maar weet gelukkig wel dat je titel ook intertekstueel is! :D

  5. Dat lijkt mij ook heel erg vreemd, je hebt er zo lang gewoond, en nu is het niet meer écht je thuis. Maar nog wel je huis. Ofzo.
    En het verwijswoord ‘die’ moet ‘dat’ zijn in de zin ‘Zomaar een gesprek die je kan hebben als je op kamers woont.’ (het gesprek).

  6. Twee thuis-en, wat lijkt me dat toch fijn om te hebben!
    ’t Is een lang verhaal, maar mijn ouders re-migreerden toen ik op kamers ging. En dus was ik opeens onthuisd.
    Daarom heb ik nu ook van die slappe hangarmpjes ;-)

  7. jaaaa moooi liejde :D:D

    En: die koffer, je gaat eraan wennen en steeds minder inpakken! Ik kan het nu zelfs met een halve rugtas! (soms, als ik in een goede bui ben ;))
    En: verwarrend he huis en thuis en pfff….toen ik nog niet samenwoonde had ik echt 4 huizen waar ik tussen zwierf…nu nog maar 3 ;) maar is mn eigen huisje toch wel echt thuis :)

  8. Jeej, ik heb zojuist die +1 gescoord :P Maar ik ken het dilemma, ik noem het daarom altijd maar ’thuis’ en ‘ouderlijk thuis’ ;)

  9. Jep, that’s true! Ik heb een thuis, en een thuisthuis. Maar dat zal wel Grunninger praat zijn… hier heeft eigenlijk bijna iedereen een thuisthuis ;)

  10. Toch hou je er één over. En dat is niet dat overbekende awwpoetiepoetiepoetie dorp waar ik werk. Het wordt die in het grootstedelijke. Wat ik je brom.

  11. Voor die koffer moet je echt wat verzinnen hoor, dat is toch niet normaal!

  12. Ik herken dat. Weliswaar heb ik nooit op kamers gewoond, maar toen ik meer bij mijn vriend dan bij mijn ouders sliep, merkte ik het duidelijk. Bij mijn ouders werd ik standaard wakker met hoofdpijn omdat ik ineens weer in een eenpersoonsbed sliep dat ook nog tegen de muur stond (drie maal raden waar die hoofdpijn vandaan komt).

    Inmiddels kan ik het me amper heugen gezien ik al twee jaar niet meer thuis geslapen heb. Gek genoeg noem ik waar ik nu woon al heel lang thuis, maar mijn ouders huis noem ik ook nog thuis. Daar ben ik immers opgegroeid.

    • Zoiets heb ik dus ook. Behalve die hoofdpijn, want ik ben nooit ver genoeg bij mijn ouders vandaan gaan wonen om te blijven logeren. Ik kan nog altijd op de fiets terug naar huis.

      Maar je bent wel meer een gast bij je ouders thuis, terwijl dat ook nog steeds thuis is. Het blijft een rare ervaring.

  13. Heel herkenbaar. Voormij is, en voelt het al best heel lang geleden. Ohw nee ik word oud! ;-)

  14. heel herkenbaar haha, ik had op een gegeven moment ook nog een vriendje ver weg, waarnaar ik iedere keer koffers vol spullen naartoe sleepte. Dat werd wel irritant :’)

  15. Haha, ja, thuis en thuis-thuis! Ik sleepte ook te vaak met te veel spullen. In m’n eerste jaar sowieso, had toen nog geen wasmachine… Zo onhandig. Maar ja, zelfs zonder al je was blijf je steeds maar dingen bedenken die je dan misschien toch ook net nog nodig zou kunnen hebben. En dat voor maar 48 uur ofzo, wat een moeite eigenlijk, haha.

  16. Ik heb ook twee thuis-en, en stiekem is het best wel fijn ;)  

  17. Ik woon dan wel niet op kamers, maar ik begrijp je wel goed omdat ik vier jaar geleden ben verhuisd van het huis waar ik opgroeide naar een huis waar ik nu absoluut niet meer weg wil. Door de verhuizing is mijn leven en dat van mijn ouders veel eenvoudiger geworden, ben ik zelfstandiger geworden wat betreft mijn beperkingen en heb ik me echt kunnen ontwikkelen. Als ik nu toevallig in de wijk van mijn vorige huis ben, voel ik daar ook eigenlijk niks meer bij: het is bekend, maar ik zou er echt niet meer naar terug willen.

  18. Jij hebt nu zeker armspieren waar je u tegen zegt! En 2 huizen, dat lijkt me zo heerlijk!

  19. Heb er maar één woord voor.
    HERWENNEN.

    Denk dat ik ook maar literariteiten ga studderen?

  20. Ja, twee huizen lijkt me vrij raar.. maar ach, het heeft ook wel weer iets leuks :)

  21. Twee huizen, dat is voornamelijk zeer fijn voor al mijn boeken en overige troep. Het meeste staat bij mijn ouders en wat ik nodig hebt neemt mijn moeder voor mij mee als ze moet werken (handig, zo’n moeke die nog geen 900 meter van je vandaan werkt :D).

  22. ‘k Heb vroeger ook op kot (vertaling: kamers) gezeten en toen had ik ook twee thuis-en. Daarna ben ik terug bij mijn ouders gaan wonen en bleef er nog maar eentje over. Inmiddels heb ik mijn eigen nestje, met een haantje en twee kuikens (oei, suggereer ik nu dat ik een kip ben?), maar mijn allereerste nest blijkt toch ook nog altijd een beetje mijn thuis.

  23. Dat gevoel had ik toen we nog een lat-relatie hadden. Ook altijd tussen 2 huizen aan het pendelen…

  24. Ik dacht al dat mij wat opviel toen ik je weer zag na lange tijd. Bodybuildster geworden. :p. haha

  25. Met gescheiden ouders heb je exact het zelfde probleem. ‘Thuis’ is dan ineens een heel vaag woord!

  26. Ja, vreemd is dat he. Ik woon normaal gesproken op kamers in Tilburg, maar nu woon ik 3 maanden weer bij mijn ouders omdat dat dichterbij is bij mijn stageplek. Ik moet zo erg wennen nu :p

  27. Ik heb drie huizen als je ’t zo bekijkt! Mijn kamer in Tilburg, het huis van mijn ouders in *vulwillekeurigdorpin* en vakantiehuisje in Zeeland :P

  28. Het is herkenbaar ik heb dit ook een tijdlang gehad… eerst zag ik het thuis bij mijn ouders lange tijd als mijn thuis en noemde ik dat ook nog steeds mijn thuis. Gelukkig na bijna 5 jaar is mijn studio wel als mijn echtte thuis gaan voelen. En ja in tegenstelling tot bij jouw is dat intussen ook mijn enige thuis nog… omdat het huis van mijn ouders intussen verkocht is en ze ergens anders wonen…. toch is dat raar als naar ‘huis’ ga ik daar geen thuis meer heb met mijn vertrouwde kamertje ;)

  29. Poeh dat geeft herinneringen aan het gesleep met tassen en spullen. Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat een deel van thuis onderweg was.

    Voor mij is trouwens alles thuis. Mijn schoonouders is thuis, mijn eigen ouders is thuis, mijn eigen huis is thuis en op vakantie is daar waar we dan slapen ook thuis. Spraakverwarring alom.

  30. Heerlijk toch, elk weekend met de benen onder tafel schuiven omdat het eten voor je gemaakt wordt. Je moet daar hoogstwaarschijnlijk niets doen en je kunt tot rust komen. Plus je ouders zijn blij dat jij er bent, vergeet dat niet.

  31. Herkenbaar! Alleen was mijn kamer een stuk dichterbij mijn oude nest, maar een kwartiertje met de trein. Toch moest ik altijd weer wennen als ik weer even bij mijn ouders was.

  32. Ik snap precies wat je bedoelt. Ik woon op mezelf, maar ook mijn moeders huis voelt nog als thuis, maar wel minder als 2 jaar geleden. Dan zei ik tegen mijn vriend “ik ga vanavond naar huis” en dan vroegie “waar ben je nu dan, thuis toch?”. Maar thuis was bij mama haha. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en afgelopen jaren heb ik minstens 2 dagen per week bij mijn vader geslapen om te werken, dus ook dat voelt echt als thuis. En dan inmiddels ook het huis van vriendlief, wat na 3 jaar ook wel een beetje als thuis voelt.

  33. ergens vind ik het jammer dat ik direct vanuit huis ben gaan samenwonen. Denk achteraf dat op kamers gaan er eigenlijk een beetje bij hoort. Maarja wonen in Zoetermeer, school in Delft, zag er nooit zo de meerwaarde van ;)

  34. Zo herkenbaar. Van een eenpersoonsbed naar een tweepersoonsbed. Van een mini-kamer naar een grote kamer. En dat thuis bij je ouders jouw huis is, maar toch ook niet echt en toch ook weer wel. En dat je opeens weer terug moet net op het moment dat je eraan gewend bent. Poe, ja.

    Waarom eigenlijk Oegstgeest en niet midden in het centrum van Leiden?

    • Een vriendin van mij woonde ook hier en ik wilde inderdaad in eerste instantie in Leiden, maar dit is echt een hele relaxte kamer. Hij is groot, de huur is redelijk, ik heb maar één huisgenootje. Het enige nadeel is de afstand (kwartier fietsen), maar dat valt ook wel mee :)

  35. Of zoals wij het hier zeggen, Je kammer: Thuis,… Je ouders: Thuis thuis ;p altijd handig;p en als je het even niet weet vraag je thuis of thuisthuis hahaha..

  36. Herkenbaar! Gelukkig hoef ik alleen maar met de trein om bij mn ouders te komen. Hoewel ik de laatste tijd steeds vaker loop (8,5 km) omdat ik geen studenten ov heb.

  37. Hadden ze daar ook zoethout voor ’n cent?
    Ik zie je moeder daar zó touwtjespringen.

  38. Trackbacks

Leave a Reply to Nimke