Blogonderwerp bedacht door: Dionne.
Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Het eerste knuffeltje was van hem. Urenlang had hij in de winkel gestaan. Geen beer, geen aap, geen konijn. Zijn kleinkind zou iets bijzonders krijgen. Pas op het einde had hij hem gezien. Paarse manen, roze lijfje en een zilveren hoorn. De verkoopster had het zorgvuldig ingepakt in vloeipapier en geglimlacht.
Van de andere opa en oma had ze een pop gekregen. Wat moest een baby nou met zoiets? Als ze sliep, hield ze het eenhoorntje stevig vast, alsof ze bang was dat iemand het zou afpakken. Naar de pop keek ze niet om.
Later moest de eenhoorn altijd mee, ook als ze bleef logeren. Hij stopte haar in, gaf haar een kus op het voorhoofd.
‘Kroel ook.’
Ook Kroel gaf hij een kusje, net naast het hoorntje.
‘Welterusten.’
‘Welterusten, opa.’
Hij had de deur net dicht gedaan, toen hij weer open ging. Ze trok aan zijn shirt en hij ging op zijn knieën zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen. Haar haren roken naar lavendel.
‘Ik hou van jou.’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Ik wil je nooit meer kwijt.’
Hij kon niets uitbrengen, terwijl hij zoveel wilde zeggen, maar ze was al terug geslopen naar bed.
Hij kijkt naar het water. De eendjes zwemmen onder de brug. Hij heeft geen brood bij zich. In je eentje is er niets aan. In mei wordt ze vijftien. Zou ze nog steeds van eenhoorns houden? Nee, kleine meisjes worden groot. Kroel ligt vast bij het vuilnis. Net als de rest van zijn cadeaus en kaarten die hij steevast blijft sturen. Zijn tranen maken kringen in het water. De tijd van eenhoorns is voorbij.
14 januari 2013 at 23:50
Leuk geschreven! Je laatste zin doet mij denken aan zo’n versje van Annie M.G. Schmidt:
“Mijn vader zei, mijn vader zei:
De tijd van elfjes is voorbij.
Ze dartelen niet meer, net als toen,
tussen de bloemetjes van ’t plantsoen…”
15 januari 2013 at 09:29
Dat versje kende ik nog niet!
14 januari 2013 at 23:52
Ennnn daar zijn de tranen weer :’) Mimimi!
14 januari 2013 at 23:52
Mooi, wauw!
15 januari 2013 at 00:41
Prachtig Laura…….
15 januari 2013 at 01:16
Jou verhaaltjes zijn zo ontzettend leuk. Ook deze is weer heel mooi!
15 januari 2013 at 07:45
zo mooi en ontroerend….
15 januari 2013 at 11:36
Ahh, echt mooi!
15 januari 2013 at 12:33
Ach, wat sneu! Ik was even bang dat opa ineens dood ging, maar gelukkig was het nog niet zo erg ;)
15 januari 2013 at 14:55
Ja dat was mijn verwachting ook toen dat meisje zei “ik wil je nooit meer kwijt” of dat hij wist dat hij snel zou sterven ofzo.
15 januari 2013 at 12:44
Awh, zo leuk! Ik denk dat dit mijn favoriet is van je liefdesletteren tot nu toe!
15 januari 2013 at 12:57
:(
Dat was niet waar ik op hoopte toen ik ‘eenhoorns’ zei..
15 januari 2013 at 13:03
Haha waar had je dan wel op gehoopt?
15 januari 2013 at 13:11
Weet niet. Iets met rainbows en smiles, fluffy unicorns en troetelbeertjes.
15 januari 2013 at 13:17
Ja, lekker voorspelbaar. En ik houd niet van dat blije Hello Kitty-gedoe! (ik weet dat Hello Kitty geen eenhoorn is, maar het is wel hetzelfde happydepeppyprincipe)
15 januari 2013 at 13:19
Dat was juist de uitdaging!
15 januari 2013 at 13:26
Nou, dan heb ik hem toch goed gedaan, want ik heb er iets niet-voorspelbaars van gemaakt!
15 januari 2013 at 13:33
Nee, de uitdaging was uit je comfort zone komen en wel iets doen met het Hello Kitty-gebeuren. Of fantasy-achtig, had ook nog goed geweest. De eenhoorn als mythisch wezen. Dat had ik ervan gemaakt :P
15 januari 2013 at 13:35
Nah dat is de consequentie van het geven van onderwerpen he! De ontvangende blogger kan ermee doen wat hij/zij wil.
15 januari 2013 at 13:36
Tja, daar heb je wel weer een punt. Ik vind het ook geen slecht verhaal hoor :) Alleen erg sip..
15 januari 2013 at 13:57
Mooi!
15 januari 2013 at 14:26
heeeel mooi laura!
15 januari 2013 at 14:37
Een mannelijke eenhoorn met paarse manen en een roze lijfje. Da’s wel zielig.
15 januari 2013 at 14:47
Het is een travestiete eenhoorn.Als dat een woord is.
15 januari 2013 at 21:41
Dit doet wel een beetje afbreuk aan het verhaal hoor :P
15 januari 2013 at 14:55
Kinderen zijn ook alleen leuk als ze klein zijn. Dat maak ik uit deze blog op :P
15 januari 2013 at 14:58
Is toch zo? :P
15 januari 2013 at 19:46
Mooi geschreven! Ik moest ook meteen denken aan ‘fluffy unicorn’ ;)
Je moet inderdaad vaker fictie schrijven!
15 januari 2013 at 21:04
Mooi stukje zeg. Ontroerend.
15 januari 2013 at 21:15
Ach gossie, wat ontroerend en verdrietig.
15 januari 2013 at 21:26
Mooi verhaal!
15 januari 2013 at 21:48
Ahhh, mooi verhaal!
16 januari 2013 at 15:53
Godsverdomme Laura, ik raak emotioneel van dit kleine stukje. Het doet me denken aan opa’s en oma’s, hoe ze altijd een kind voor zich blijven zien, niet altijd bijschakelen en inderdaad, als er wel bijgeschakeld wordt, hoe jammer dat eigenlijk ook is, hoe zielig.
16 januari 2013 at 17:41
Ah wat mooi. Ik voel het verdriet van de opa. Ik heb het knuffeltje dat ik van mijn opa en oma heb gekregen nog steeds. Die staat in het nachtkastje in mijn slaapkamer bij mijn ouders waar ik nog regelmatig een nachtje doorbreng. En ik kijk altijd even naar die knuffel en als ik me heel beroerd voel wil ik ‘m nog wel eens pakken. Ruikt naar vroeger. :)
16 januari 2013 at 21:03
Als er een like knop was had ik er op gedrukt…
Mooi geschreven!