Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Het zonlicht spiekt door de gordijnen, valt precies in zijn ogen waardoor ze nog blauwer lijken. Ik kruip dichter tegen hem aan. Als ik mijn hand op zijn borst leg, voel ik zijn hart. Bonk bonk op het ritme van een liedje waarvan ik de naam niet meer weet. Een kusje net naast zijn oor. Een kusje in zijn nek. Een kusje op het puntje van zijn neus dat hem wakker maakt. Hij glimlacht. Sluit zijn ogen, doet ze open, knijpt ze weer dicht tegen het zonlicht.
‘Wat wil je op brood?’ vraag ik.
Hij kust me zachtjes mijn wang, alsof ik breekbaar ben en gooit het dekbed van zich af.
‘Ik ben zo terug, lieverd.’
Op de grond liggen zijn kledingstukken verspreid. Broek naast de lamp. Shirt op de stoel. De ring op het nachtkastje, blinkt in de zon. Ik sluit mijn ogen en doe ze pas open als hij zijn hand op mijn haar legt.
‘Eet smakelijk.’
Versgeperste jus d’orange, croissantjes en, dat heeft hij goed onthouden, boterhammen met vlokken. Op mijn manier gesneden. De helft valt eruit als ik ze oppak, maar dat is juist de bedoeling. De lekkerste vlokken zijn die zijn overgebleven op het bord. Ik kruip tegen hem aan, mijn hoofd tegen zijn schouder. Hij heeft drie moedervlekjes op zijn linkerschouder, dat heb ik gisteren geteld. Straks ga ik de moedervlekjes op zijn rug tellen.
Ik wil het glas net naast me neerzetten, als het getring begint. Een standaarddeuntje van de Nokia. Wanneer verandert hij dat nou?
‘Hallo schat. Ja, ik heb op kantoor ontbeten. Hoe laat heb je je afspraak bij de verloskundige? Oké, ik kom eraan.’
Snel, sneller, snelst. Het kost hem drie seconden om in zijn broek te komen, dat is een record. Het boord van zijn overhemd zit omhoog, ik wil het goed doen, maar hij laat me niet. Een vlugge kus op de mond.
‘Ik bel jou wel.’
De wind uit het open raam speelt met de verloren kruimels op mijn bord. Als ik ga verzitten, voel ik de vlokken die in mijn bed liggen. Zijn lege plek naast me is nog warm.
Maar ik heb het koud.
7 april 2013 at 10:08
De andere vrouw. Kiezen voor een eenzaam leven..
7 april 2013 at 10:49
Oeh mooi geschreven! En “actueel”, hoe wil je het zeggen.
7 april 2013 at 11:29
Ik zat eerst met een glimlach te lezen, maar later kreeg ik het ook koud…
7 april 2013 at 18:23
En het begon nog wel zo lief… Dat wordt toch geen moedervlekjes tellen dan.
7 april 2013 at 20:39
Ik vrees het niet!
7 april 2013 at 19:31
Och gossie, ze moet maar snel kappen met die gast. ;-)
7 april 2013 at 19:59
Dat liep even anders dan verwacht. :( Goed geschreven.
8 april 2013 at 08:19
Goed geschreven hoor!
8 april 2013 at 10:24
Goed beschreven zeg!
8 april 2013 at 11:07
Ah gossie!
Mooi geschreven Laura!
8 april 2013 at 23:15
Vlokken in bed…
Kussen
Gevecht
Kussengevecht
Kapot
Kapok
9 april 2013 at 00:36
Beter gaat ze nu wel opruimen. Al die vlokken in je bed. Da’s toch vies?! :P
10 april 2013 at 13:08
Hmm, niet echt realistisch of toch?
10 april 2013 at 13:18
Hoezo niet?
20 april 2013 at 18:54
Wauw! Mooi geschreven zeg.