Laura’s liefdesletteren: leegte

hartjeopmijnhandomdathetkan

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

(En even specifiek over dit verhaal, want ik kan me voorstellen dat jullie je dat afvragen: dit is niet echt gebeurd!!!)

***

Ze zit op de vloer die zo zorgvuldig is gelegd door haar vader. Het laminaat voelt koud aan haar benen. De stilte is oorverdovend, terwijl die doordeweeks gevuld wordt door kinderlijk geschater van de basisschool aan de overkant. Ze durft niet te kijken naar de muur waar een foto van hen had moeten hangen. De keuken waarin hij voor haar zou koken. De studeerkamer waar later hun kinderen – nee, niet aan denken.
Bij het bekijken van de woning was ze bang geweest voor de lege kamers, het weergalmen van hun stemmen en de afdrukken in de betonnen vloer.
Nu is ze bang voor de leegte in het volle huis.

9 Comments to “Laura’s liefdesletteren: leegte”

  1. Wederom erg mooi! Je zou ze eigenlijk uit moeten breiden tot een column-achtig stukje! Zou het zo lezen!

  2. Heel erg mooi! En het gebeurt soms nog ook echt dat je alleen komt te zitten in een groot, nieuw huis (om wat voor reden dan ook), lijkt me verschrikkelijk. Ik zou je liefdesletteren soms trouwens ook wel wat langer willen zien. Zal ook wel moeilijker zijn, maar dan heb je net iets langer om er even in te komen – als je de sfeer nu hebt geproefd, is ‘ie alweer uit. Daar gaat ook een soort kracht vanuit, maar toch, ik ben gewoon nieuwsgierig naar de rest denk ik.

  3. ik sluit mij bij mijn voorgangers aan…

    Deze verhalen zijn zo intens..

  4. Ik vind het mooi! En knap dat je toch in een kort stukje een sfeertje weet te creëren, ook al is het verhaaltje meteen uit als je er net in zit.
    Keep up the good work want je hebt talent!

  5. Wauw, wat mooi geschreven. Kort maar héél krachtig. Respect!

  6. Wat mooi! Waarom maak je geen bundel? :)

Leave a Reply to Mariska