Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, was ik ooit de leukste inwoner van Oegstgeest. Daar ben ik op kamers gegaan (‘Waarom zou je dat doen?’ ‘Nou, het is vlakbij Leiden en goedkoop en grote kamer en houd je mond joh.’) en na twee jaar ging ik burgerlijk doen en samenwonen in Voorschoten, of all places (of zoals mijn bekakte vriend zou zeggen: Veurrrschoten).
Maar Oegstgeest heeft toch een speciaal plekje in mijn hart. Het is de eerste plaats waar ik op mezelf heb gewoond en die ik zelf heb ontdekt door het wandelen, hardlopen en skaten. Zo af en toe verlangde ik er wel naar terug. Niet, omdat mijn vriend nou zo vervelend is (oké, dat is hij wel, maar dat was niet de hoofdreden), maar nostalgie en een romantisch geest enzo.
Na vijf maanden was het dan zo ver. We gingen weer. Tachtigduizend uur fietsen (want Voorschoten ligt aan de ene kant van Leiden en Oegstgeest aan de andere kant) om op bezoek te gaan bij vrienden die in hetzelfde gebouw wonen waar ik eerst woonde.
Ik wist meteen weer waarom je nooit naar plaatsen van ‘vroeger’ moest teruggaan, zoals je middelbare school of je stageplek. Het valt altijd tegen.
De weg naar Oegstgeest is nog irritanter dan die naar Voorschoten. Oegstgeest heeft namelijk geen geld (de gemeente dan), dus bulten en gaten in de weg worden niet gemaakt. Het was net alsof ik op een paard zat. En dan die wind he. Je merkt meteen dat het dichter bij zee ligt. Eenmaal bij het gebouw aangekomen, keek ik naar het raam van mijn ex-kamer, waar nog steeds de helft van de lamellen voor hing (de andere lamellen zijn eraf gevallen, maar voor de rest ben ik geen kluns) en waar het donker was.
En ik dacht: ik ben blij dat ik in Voorschoten woon. Dus terug naar Oegstgeest? De literaire verwijzing is nog steeds geniaal, maar nee, voor nu: terug naar Voorschoten.
