Auteur: Laura denkt

Je begint op de basisschool. Die acht jaren zijn zo uitgestrekt als maar zijn kan. Je was voor eeuwig kind. En dan komt pats, boem, de middelbare school. Huiswerk, wiskunde, clubjes. Het lijkt wel jaren te duren, voordat die eerste herfstvakantie komt. Er zal nooit een einde komen aan de hoeveelheid toetsen, lessen en pauzes met kleffe boterhammen. Het eindexamen lijkt onmogelijk: hoe kun je nou zoveel leren? Maar dan kom je op de universiteit terecht en heb je om de twee maanden een nog grotere en moeilijkere hoeveelheid stof om in je hoofd te stoppen. De tentamens blijven maar komen en wat dacht je van de essays? Je vreest met grote vrezen voor de scriptie en bijna al je angsten komen uit. Behalve die ene: dat je het niet haalt.

Want opeens sta je daar met je diploma in de hand. Zoveel jaren heb je geleefd van cijfer naar cijfer, van prestatie naar prestatie en nu is het klaar. Oh nee, het is niet alsof je geen doelen meer hebt. Je bent op zoek naar werk, je wil uit je studentenkamer en misschien moet je die ene cursus gaan doen? Maar er zijn geen cijfers meer. Het ‘echte’ leven is begonnen. Het grote mensenleven.

En het is zowel makkelijker als moeilijker dan je dacht.

https://www.instagram.com/p/BfLgXUDBel6/?taken-by=lauradenktwel

Zoals jullie wel of niet weten, werk ik in de social media (dat klinkt alsof ik een influencer ben, maar helaas niet #nospon). Dit doe ik voornamelijk vanuit huis, maar eens in de zoveel tijd hebben we een meeting met het team op kantoor. Gisteren was dit ook het geval en zouden we bovendien daarna met zijn allen uit eten gaan.

Geen probleem toch? Jawel. Want een deel woont niet in Amsterdam (aka het coole deel) en moest dus met de bus naar locatie. Aan mij als mama (ik werk er het langst) om het stel naar het restaurant te krijgen. Ik had er vrijwel meteen spijt van.

‘Jongens, we moeten echt NU weg!’ riep ik na tien minuten in paniek.
Iemand moest nog plassen, een ander had zijn jas nog niet aan. Als goede juf had ik daar al rekening mee gehouden, maar natuurlijk raakten we op het kantoor zelf al iemand kwijt. Wat bleek? Het kind ging naar de wc, kwam terug, zag ons niet meer en besloot maar naar de bus te lopen, want daar zouden we vast zijn (nee). Dit is waarom je kinderen altijd strak moet houden: om te voorkomen dat ze op eigen initiatief iets gaan doen. Na een belletje (dat is dan wel weer handig van die kinderen van tegenwoordig, dat ze een mobieltje hebben) was ze weer terecht en konden we de bus instappen. Natuurlijk stond de bus in de file (‘Pfff, duurt wel lang zeg.’ ‘Zijn we er al bijna?’ ‘Moeten we nog overstappen?’ ‘Waar moeten we overstappen?’ ‘Hoe lang duurt het nog?’), maar uiteindelijk bereikten we Amsterdam Centraal.

Ik wilde in een rechte lijn, immer gerade aus, naar de tram lopen, maar nee. Twee kinderen moesten hun ovchipkaart nog opladen. Nu moeten jullie weten dat ik de kleinste van het stel was en geen paraplu of vlaggetje bij me had. Gelukkig kan ik wel hard schreeuwen. Oké, ovchipkaart opgeladen, moeten we deze tram, nee, toch die andere, snel erin, de deuren gaan bijna dicht, is iedereen er, koppen tellen, ja iedereen is er.
‘Welke halte is het? Is het ver? Ik haat de tram. Was het nou Keizersgracht of Prinsengracht? Komen we te laat? Ik heb hongerrrrr.’
Heel de tram kon mijn zuchten horen.

Daarna moesten we allemaal de tram uit. We moesten aan de even kant zijn, maar natuurlijk gingen we eerst de oneven kant op. We staken over zonder overreden te worden en eindelijk waren we dan bij het restaurant. Ik had geen stem meer, kon wel wat deo gebruiken en stortte neer op een stoel. Dit doe ik nooit meer.

Vroeger was het leven magisch. Je speelde dat je een piraat was en samen met je vriendjes verdedigde je het schip. Ademloos luisterde je naar de juf als ze een verhaal voorlas over de prins Paris. Een ijsje met spikkels erop maakte je dag. En je zou voor altijd jong blijven.

Nou, we weten allemaal hoe dat afloopt. Opeens moet je rekeningen betalen, het huis schoonmaken en denk je bij een ijsje: ‘Maar dat is slecht voor me en ik kan als volwassene toch geen smurfenijs met spikkels meer bestellen?’ Maar toch, als je wil, kun je nog piraat spelen, al dan niet met je kind. Of een boek lezen en er helemaal in verdwijnen. En smurfenijs met spikkels? Het is het allemaal waard. Er is alleen één magisch ding wat je niet meer terugkrijgt.

Je kent het wel. Op de bank, in de auto of zelfs op de grond. Je bent namelijk naar de dierentuin geweest en al dat wijzen, vragen en ijs eten is ontzettend vermoeiend. Het is maar een half uurtje rijden naar huis, maar dat red je niet. Je ogen worden zwaarder en zwaarder en… je wordt wakker in je eigen bed de volgende ochtend.

Huh?

Als je nu in slaap valt op de bank, dan word je daar ook wakker. Meestal midden in de nacht, rillend van de kou. Geen ouder die je optilt, zachtjes de trap op en je in bed legt. Soms heb je het door, in je halfslaap, maar no way dat je dat laat merken. Er is niets fijners. Iemand die voor je zorgt, bij wie je veilig bent en die je nog een kus op je voorhoofd geeft. Slaap kindje slaap.