bloggen Archieven - Pagina 2 van 6

Eerlijk over blogs

Vandaag ga ik eerlijk zijn (voor een keertje). Ik ga jullie vandaag vertellen wat ik nou écht vind van bepaalde zaken op andere blogs (oftewel, dit is mijn mening, niet per se de enige en juiste waarheid).
Zelf zal ik het heus ook niet altijd goed doen (De foto’s zijn niet allemaal van gelijke grootte! Ik maak wel eens een spel- of taalfout! Waar is de samenhang?!), dus hierbij ook de gelegenheid om míj op een paar dingen te wijzen. Als jullie het niet met me eens zijn (kan het me niet voorstellen), dan hoor ik graag waarom. Het is namelijk niet alsof ik een allesbepalende godin ben (oké, wel). Goed, dan gaan we nu door naar het rijtje.

– Ik heb een ongelooflijke hekel aan de lees meer-knop. Ik snap dat je het doet als er veel foto’s in een blogje staan, maar als dat niet het geval is: waarom? Mensen zijn lui en willen graag zo min mogelijk klikken. De kans is kleiner dat ik het nu ga lezen (of het moet echt een leuk blogje zijn).

– Een blog is géén artikel. Het is namelijk geen tijdschrift. Nu moet ik toegeven dat ik die fout zelf ook gemaakt hebt. Als je goed kijkt, zie je de categorie ‘artikelen’ staan waar ik blogjes heb gezet die al ergens anders (op een andere website) verschenen zijn. Maakt het alsnog geen artikel. Verbeterpuntje voor mezelf.

– Ik vind een plog op zijn tijd, als je echt een superleuke en bijzondere dag hebt meegemaakt, nog wel oké, maar meer dan dat? Naar binnen kijken, terwijl je langs de buren loopt, is ook wel één keer interessant (lang leve het voyeurisme), maar na de tiende keer zien dat ze op de bank liggen, is de interesse ook wel verdwenen.

– Je wordt er misschien niet per se gelukkig van, maar geld is fijn. Vooral voor arme studentjes. Dus stel je voor, je hebt een blog en iemand biedt je geld aan! Het enige wat je moet doen, is bloggen over product x of bedrijf z (die niets met je blog te maken heeft). Prima toch? Nou, ik vind van niet. Ik heb meerdere keren een aanbod gekregen, maar het punt is dat mezelf niet wil verloochenen. Als ik opeens een blog plaats over de te gekke kleding van bedrijf y dan is dat toch niet geloofwaardig? Zeker niet bij een omniblog/persoonlijke blog als die van mij. Helaas zie ik dat veel bloggers erin meegaan en eerlijk gezegd verandert het mijn beeld wel van die blogs (naar de negatieve kant). Ik snap dat geld leuk is, maar oprecht blijven is nog leuker. Maar als het om een product gaat dat wel bij je blog past (bijvoorbeeld een boek in mijn geval), dan vind ik het uiteraard prima.

– Ik moet zeggen dat ik sowieso niet van de vlogs/filmpjes ben. Ik heb er het geduld niet voor en lees liever (zodat ik zelf het tempo kan bepalen). Wat ik belangrijk vind bij vlogs (die zeldzame keer dat ik ze kijk), is dat het niet saai is. Als je alleen achter je bureau zit en iets vertelt, kun je het net zo goed opschrijven. Wissel af met beelden, praat op een enthousiaste manier, zorg voor kwaliteit én maak het filmpje niet te lang. Filmpjes van tien minuten, ain’t nobody got time for that.

Nogmaals, je hoeft het niet me me eens te zijn, maar laten we eens een keer eerlijk zijn. Reageer niet op blogs als je ze niet gelezen hebt (‘Leuk artikel!’), verloochen jezelf niet voor geld en bedenk dat plezier voorop staat. Lang leve het bloggen!

Bloggers zijn egocentrisch, ja, jij ook!

Zo. Dus jij bent een blogger? Stoer hoor. Wat doe je dan? Schrijven over je leven? Oh. Is dat boeiend dan? Oké, als jij het zegt… Kun je misschien iets specifieker zijn? Oh, je plaatst ook foto’s van jezelf erop. En een wekelijks fotodagboek. En je kat. En je wandelende tak. En er zijn ook mensen die dat lezen? Wat? Echt? Oké, dat moet een grapje zijn. Wat, zoveel?

Ja, jij blogt over jezelf en je denkt dat mensen dat nog leuk gaan vinden ook. Behoorlijk egocentrisch vind je niet? Misschien zelfs narcistisch. Heb je niks beters te doen ofzo?

Als je erover nadenkt, is het wel een beetje zo. Je moet toch wel een enige vorm van zelfvertrouwen hebben om – zeker als je niet anoniem bent – te bloggen. Maar stiekem, lieve bloggertjes, vind ik het helemaal niet erg dat bloggen egocentrisch is. Want ik doe het zelf namelijk ook. (DAT MEEN JE NIET)

Lieve bloggers met Blogspot

Ik moet bekennen dat ik een hekel aan Blogspot heb. Nee, nu niet wegklikken. Het betekent niet dat ik niet van jou hou, ik lees je blog nog steeds. Maar er moet me iets van het hart.

Het is niet omdat je met Blogspot zoooooooooooooooveel minder kan dan met WordPress. Of omdat mensen zeuren dat Blogger zoveel makkelijker is, terwijl WordPress echt, echt niet moeilijk is (ik kan er immers mee omgaan).

Het is niet omdat je met WordPress makkelijker je blog naar een eigen domein kan omzetten.

Het is zelfs niet omdat WordPress gewoon sowieso tachtigduizend keer meer awesome is.

Het is het reageersysteem. Mijn god, wat word ik daar gek van. Je komt op een nieuwe blog. Je denkt: goh, wat een leuke blog. De blog is zelfs dusdanig leuk dat je wil reageren. Je klikt op het reageerknopje. Je klikt op de opties en… Ce n’est pas possible. Je bent namelijk gezegend met een eigen domein (van WordPress!) en er staat geen ‘Naam + url’ bij. Daar kom je uiteraard pas achter als je de reactie al geschreven hebt. Dag leuke blog, bye bye.

Maar stel, stel, dat je nu wel kan reageren. Ja, soms komt het voor. Je hebt een geweldig leuke reactie geschreven, je naam en url ingevuld en… Je moet nog zo’n verdomde captcha invullen.

EN DAT LUKT NOOIT IN ÉÉN KEER.

En tóch houd ik van jullie, blogspotmensjes (oké, van sommigen).

Bloggen: voor jezelf of anderen?

Je hebt van die tags waarin gevraagd wordt waarom je blogt of mensen die er zelf over bloggen. Ze geven dan soms het politiek correcte antwoord dat ze púúr voor zichzelf bloggen.

Maar lieve schat, als je púúr voor jezelf blogt, waarom heb je je reactiemogelijkheid dan open staan? Waarom geef je je url aan andere mensen? Waarom schrijf je dan niet in je dagboek in plaats op internet, waar ie-de-reen het kan lezen?

Waarom willen we zo politiek correct zijn? Natuurlijk moet je in eerste instantie voor jezelf schrijven, anders houd je het niet vol. Maar reacties krijgen is toch leuk? En daar is toch ook niets ergs aan? Je gaat toch ook niet zeggen dat je geen complimenten nodig hebt? (of is dat appels met peren vergelijken?)

Mijn uitgangspunt is dat ik blog, omdat ik schrijven leuk vind, maar ook reacties krijgen is leuk. Niet alleen de complimenten, maar ook doordat het uitnodigt tot discussie en zelfs kritiek kan fijn zijn, want dat leidt alleen maar tot verbetering. Het lijkt me heel moeilijk om het bloggen vol te houden als je nooit een reactie krijgt, want het zorgt ook voor stimulatie.

Dus geef het maar toe, lief bloggertje. Je blogt niet alleen voor jezelf.

Twee jaar geleden

Twee jaar geleden was het me eindelijk, na probleem op probleem te hebben overwonnen (ik ben niet zo goed met technische dingen), gelukt: ik had WordPress geïnstalleerd op mijn eigen domein. De slimmeriken onder jullie snappen wel dat dat deze blog is. Dit is er gebeurd dankzij mijn blog:

– Ik heb het gepresteerd om meer dan anderhalf jaar lang dagelijks te bloggen en ik weet nu ook niet meer hoe.
– Tijdens één van de eerste dagen schreef ik een blogje over de baard van Nico Dijkshoorn, dat hij retweette en waardoor ik meer dan 2500 unieke bezoekers op een dag kreeg (al tachtigduizend keer verteld, maar ik blijf het leuk vinden).
– Ik schreef veel brieven.
– Ik heb heel veel leuke mensen ontmoet.
– Voorheen vond ik het best eng om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar ben ik volledig vanaf door die vele ontmoetingen.
– Ik deed een aantal gekke acties met andere bloggers.
– Ik interviewde veel mensen, waaronder Marjan van den Berg, die een column over mij in de Margriet schreef (hoogtepuntje).
– Ik interviewde ook veel dingen.
– En natuurlijk nog veel meer, maar 683 blogjes samenvatten is best moeilijk.

De grootste verandering van de afgelopen tijd is dat ik minder ben gaan bloggen. Dat is jammer, maar wel nodig, want het afgelopen half jaar was (en is) erg druk. Maar stoppen? Oh nee, jullie zijn nog lang niet van me af muwhahaha. Op naar de drie jaar!

(er is iets mis gegaan met plaatsen, maar op 24 maart is het dus twee jaar geleden, niet op 23 maart!)

Weetjes over mijn blog (deel drie)

1. Dit is de 650e blog op Lauradenkt.nl.
2. Op 24 maart bestaat mijn blog twee jaar, waarvan ik meer dan anderhalf jaar dagelijks heb geblogd.
3. Ik geef heel veel foto’s op mijn blog rare namen (dat kun je zien als je er met je muis overheen gaat), gewoon voor de lol. Schijnt niet goed voor de SEO (iets met Google en vindbaarheid) te zijn, maar who cares.
4. Ik heb momenteel 90 concepten, waarvan er nog geen tien eventueel blogjes zouden kunnen worden die ik op mijn blog zou kunnen zetten. Misschien moet ik eens opruimen.
5. Mijn alterego is L@uR@liiCii0uSsSsS, zij houdt erg veel van bjoetie en fesjun.
6. Meer mensen kwamen via ‘marlies dekkers bh’ op mijn blog dan ‘laura denkt.’ Ik weet niet wat dat over mijn blog zegt, maar goed kan het niet zijn.
7. De meeste blogs staan in de categorie ‘columns’ (176). Sommige mensen vinden dat je dat geen columns mag noemen, maar lekker puh.
8. Het gaat niet zo goed met mijn brievenproject, omdat ik heel weinig tijd heb om brieven te schrijven. Maar no worries, uiteindelijk krijgen de deelnemers allemaal een brief! Ik heb in september de adressen verzameld, mocht je in de tussentijd nou verhuisd zijn, mail me dan even je nieuwe adres.
9. Ik ben jullie zeer dankbaar voor de blogonderwerpen die jullie hebben bedacht. Nou ja, voor bijna alle onderwerpen dan (Quantumfysicia? Help!).
10. Jij bent mijn favoriete lezer. Ja, echt waar!

Mijn blog samengevat voor mensen die geen tijd hebben om te lezen

– Chocoladekruidnootjes zijn goddelijk en moeten het hele jaar in de schappen liggen (of niet, iets met vijftig kilo aankomen enzo).
– Ik heb een rode jas met een capuchon.
– WCMS staat voor Warme Chocolademelk Met Slagroom en dat is het enige leuke aan de winter.
– Ik houd namelijk niet van winter, kou en sneeuw.
– Ik luister niet naar Volendamse palingmuziek en ~~kraak~~ analyseer Nederlandse songteksten af.
– Eén keer per maand daag ik mijn lieve lezertjes uit.
– ‘Wow, jij bent echt klein!’ wordt voortdurend tegen mij gezegd. En gelukkig maar, want dat had ik zelf nog niet door.
– Ik interview dingen en fenomenen en dat loopt meestal niet zo goed af.
– Ik blog ook over fietsen, want daar ben ik dol op.
– En over Oegstgeest, want ik ben daarvan de leukste inwoner.
– Overdrijven doe ik heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel.
– Stopwoord: tachtigduizend.
– Lievelingskleur: blauw.
– Ben dol op bjoetie en fesjun.
– Soms schrijf ik brieven.
– Ik studeer Literatuurwetenschap en apprecieer het niet als je vraagt wat je daarmee kan worden.
– Ik ben heel normaal en haat sarcasme.
– Boeken over glitterende vampiers of verschillende soorten grijs zijn niet aan mij besteed.

Nou, is dat even handig. Ik graaf natuurlijk mijn eigen graf, want nu komen jullie nooit mee terug vanwege dit overzicht. Risico van het vak. Wellicht dat ik in de toekomst ook nog over andere dingen dan chocoladekruidnootjes, WCMS en fietsen ga schrijven. Wie weet. Je zult mijn blog moeten blijven bezoeken om daarachter te komen. Spannend!

Hoe ik over vijfentwintig jaar blog

Blogonderwerp bedacht door: Kurck (nee, zo heet hij niet echt).

Hallooooooooooooooooooooooooooooooooooo lieve lezers van me!!!!!!!!!!!!!!♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Pfffff zeg, dat was weer een vermoeiende dag. Ik heb net de strijk gedaan. Je blijft maar wassen met kids als de mijne. Diederik-Jan-Hendrik gebruikt elke dag vier handdoeken en Truusje wisselt drie keer per dag van kleding. Maar toch houd ik van ze ♥♥♥.
De puberteit is niet makkelijk. Laatst noemde Truusje me een trut. Ze gooide zo hard met de deur dat de buurtjes kwamen klagen. Toen hebben we even gezellig een bakje koffie bij hen gedaan. Alleen wel jammer dat ze me geen koekje aanboden.

Op het werk is het ook druk, druk, druk. Eerst hadden we om week een vergadering, nu vergaderen we twee keer in de week. Ik heb te horen gekregen dat ik wat vaker mijn bureau moet opruimen. En dat ik niet zoveel foto’s van mijn kinderen op mag plakken. Nou ja zeg! Mijn schatjes! Maar goed, gelukkig heb ik daar deze blog voor. De laatste tijd willen ze alleen niet meer op de foto, ik vraag me af waarom. Zeg nou zelf, die foto van DJH op de wc van maandag was toch poepig?
Die ene collega, Marietje, dat stomme wijf weet je wel, die doet opeens stukken aardiger sinds ik op haar appeltaart heb gespuugd. Ze heeft me laatst geholpen toen ik het kopieermachine voor de tachtigduizendste keer kapot had gemaakt. Misschien kunnen we een keer samen gaan nordic-walken.

Op het punnikclubje en de training voor wandelende takken gaat ook alles goed. Met het Nederland Beweegt-clubje, waarbij we naar de uitzendingen van Nederland Beweegt keken en af en toe meededen, ben ik gestopt. Te vermoeiend.

Tussen Johannes-Flip-Gerrit-Jan en mij gaat het wel. We kijken veel detectives met elkaar. Eén keer heeft hij de volgende aflevering al gedownload. Toen ben ik heel boos geworden. Maar ik werd al wat minder boos toen hij begon te huilen. Nu doet hij het niet meer.
Heel soms geeft hij me spontaan een kus, niet omdat ik ga slapen of naar mijn werk ga ofzo. Ik heb laatst het boek 100 tinten bourdeaux gelezen, het vijftigste deel van die ene serie. Ik heb aan JFGJ gevraagd of hij tepelklemmen wilde proberen, maar nee. Zelfs geen handboeien. Ik ben blij dat ik erover kan praten met mijn leesclubje, zij hebben hetzelfde probleem.

Ik ben laatst naar de kapper geweest, om mijn pittige kapsel nog pittiger te maken. Het heeft nu een paarse gloed. Johannes-Flip-Gerrit-Jan vindt het niet zo leuk. Hetzelfde zegt hij over mijn harembroek (die had ik nog van 25 jaar geleden en het is nu weer helemaal in!). Hij heeft duidelijk geen verstand van trends. Mijn kinderen zeggen ook dat ik er belachelijk uit zie, maar Truusje heeft een tweede gaatje in haar oren, dus wie er nou belachelijk is? En tóch houd ik van haar ♥♥♥♥♥♥♥ (ze zegt dat ik niet meer over haar mag bloggen, dat haar klasgenoten het lezen en haar uitlachen, maar ik doe het lekker toch).

Maar nu moet ik stoppen, want anders koken de aardappels nog over!!!!

Alleen vandaag geef ik jullie wat macht, lieve lezertjes, maak er gebruik van

Om ellenlange Twittergesprekken te voorkomen (wat natuurlijk zinloos is bij mij, want ik doe dat nogal veel met verschillende mensen en niet alleen bloggers, besloot Dionne een whatsappgroep voor een select aantal bloggertjes aan te maken, waaronder ik. Tijdens één van de whatsappgesprekken gaf Dionne me als blogonderwerp eenhoorns en Lenneke gaf mij knoflook. En toen kwam ik op een idee.

Tegenwoordig blog ik vijf dagen per week, maar meer dan anderhalf jaar was het dagelijks feest. Er zijn tijden geweest dat ik voor twee weken blogs had. Die tijd ligt ver achter me. Iets met tijdgebrek en discipline. Maar ik heb nog nooit een dag overgeslagen, omdat ik niets meer kon bedenken en dat was ik voor de toekomst ook niet van plan. Feit is wel dat ik over ongeveer alles heb geblogd, van duizenddingendoekjes tot en met peer op brood. Tegenwoordig blog ik alleen nog maar over fietsen, chocoladekruidnootjes en WCMS. Dat kan gevarieerder. En ik ben wel toe aan een uitdaging.

Dus, lieve lezertjes, daag me uit! Bedenk een onderwerp (of meerderen natuurlijk) voor mij. Het mag in de categorie eenhoorns zijn, maar ook in de categorie wiskunde is een stom vak. Misschien is er wel iets waar je heel graag mijn mening over wil weten of waarover ik MOET MOET MOET bloggen.

Dan nu door naar de spelregels:

– Als ik er al een keer over geblogd heb, dan ga ik het niet weer doen (of het moet met een verrassende invalshoek zijn).
– Als ik het onderwerp te persoonlijk vind, doe ik het ook niet.
– Niets in de categorie politiek/religie/andere te gevoelige, maatschappelijke onderwerpen.
– Een onderwerp dus, geen uitgebreide handleiding hoe ik de blog moet schrijven (schrijf een blog over tanden poetsen, begin met een sfeerbeeld, vertel daarna dat twee minuten heel lang zijn en heb het daarna over tandpastavlekken in je kleding).
– Er zit geen tijdslimiet aan.

Kom maar op!

Bloggers hebben het zo makkelijk nog niet

Denk je dat jij een moeilijk leven hebt? Ga dan maar eens bloggen! Want je krijgt er gratis en voor niets een hoop problemen bij. Ik zal er een aantal (niet teveel, anders kan je het niet aan) opnoemen:

– Je moet gaan nadenken over een lay-out. Html, colourblocking (doen vooral veel fashionbloggers aan), widgets, het hoort er allemaal bij. Of je kan natuurlijk een gratis wordpresstheme kiezen, maar wie doet dat nou? (ik)

– Je raakt er verslaafd aan. Elke minuut refresh je wel tien keer, want er zou zomaar weer iemand gereageerd kunnen hebben. Na een paar dagen niet bloggen beginnen je handen te trillen, verschijnt er zweet op je voorhoofd en word je heel HEEL chagrijnig. In Nederland zijn er nog geen afkickklinieken op dit gebied, maar het zou wel een bijzonder goed idee zijn.

– Je moet steeds zorgen voor content. Dus dan toch maar ruzie maken met je man, want dan heb je tenminste iets om over te bloggen. Toch maar gaan naar die Huishoudbeurs. Toch maar een wandelende tak kopen om daar heel je blog aan te kunnen wijden.

– Je kan niet zonder die kick. Elke keer als je een blogje hebt geplaatst, er reacties komen en de bezoekersaantallen stijgen, krijg je een shot adrealine. Oh wacht, nee, we bloggen alleen maar voor onszelf toch? Ja, nee, echt waar, daarom zetten we het openbaar op internet. (natuurlijk moet je wel in eerste instantie voor jezelf bloggen, anders houd je het niet vol, maar je kan mij niet wijsmaken dat je het álleen maar voor jezelf doet en dat je het niet leuk vindt om reacties te krijgen!) Je wil steeds vaker bloggen en vaker en vaker en vaker en dan… heb je geen inspiratie meer.

– Je moet elke dag weer een fashionable outfit aantrekken en een nieuwe make-uplook verzinnen voor je OOTD* en EOTD/FOTD(?)*. Zucht.

– Dat je denkt: YES, EEN BLOGONDERWERP! Heb je er al eerder over geschreven.

– Je moet al die tachtigduizend reacties en mailtjes en tweets en Facebookberichtjes die je krijgt lezen. Vermoeiend!

– En je moet natuurlijk ook je Twitter, mailaccount en Facebookpagina bijhouden. Bijvoorbeeld met berichtjes over hoe zwaar bloggen wel niet is.

Het is ongelooflijk dat er nog mensen zijn die bloggen met al die stress en druk en al dat gedoe. Topmensen zijn het, kanjers, helden! Ik zeg: schouderklopje voor ons.

*Outfit Of The Day en Eye Of The Day of heet het Face Of The Day?