Flirten: een taal die ik niet machtig ben

Bron

Flirten is een taal die ik niet machtig ben. Op de één of andere manier heb ik toch het vriendje weten te veroveren met mijn gebrek aan flirttechniek, maar dat laat ik even erbuiten.

Het komt wel eens voor. Bijvoorbeeld in de trein. Tegenover je zit een jongen, jawel, zo’n raar wezen waar de helft van de wereld uit schijnt te bestaan. Je observeert alle mensen, dus ook deze jongen. Opeens merk je dat hij naar je kijkt. Je slaat je ogen neer. Je richt je blik weer op hem. Hij kijkt nog steeds. Je werpt een blik uit het raam, maar vanuit je ooghoeken kijk je naar hem. Jawel, hij kijkt nog steeds naar je. Je wordt een beetje zenuwachtig en begint aan je shirt te friemelen. Wat zou er aan de hand zijn? Heb je tandpasta op je gezicht? Je bekijkt je gezicht in het scherm van je mobieltje, maar nee hoor, geen tandpasta en je haar zit ook niet raar. Waarom kijkt hij dan de hele tijd? Zou het…? Nee, nee, zo’n jongen vindt mij niet leuk. Misschien is hij gewoon stoned.
Het volgende station. De jongen glimlacht naar je, terwijl hij op staat. Verlegen glimlach je terug en terwijl je hem nakijkt, denk je: shit! Blijkbaar flirtte hij tóch met me.