hipster Archieven - Laura denkt

Verhip(ster)

Kijk, ik ben natuurlijk een semi-hipster. Ik heb een platenspeler, een kat en draag wel eens een bloemetjesjurk (aan de baard werk ik nog). Maar ik draaf hierin niet te ver door. Ik hoef niet per se een retro wielrenfiets aan mijn muur (liever niet eigenlijk), ik koop nog steeds nieuwe kleding (hoe durf ik) en ik heb wel eens gedanst op top 40-muziek, gewoon vrijwillig.

Toch ga ik wel eens naar hipsterevenementen, want je moet toch zo af en toe de deur uit om niet te verpieteren in je huis vol schoolplaten (check), typemachines (helaas niet check) en oude koffers (check). Dus ging ik naar iets dat Vintage Atelier heet met mijn moeder, dan zie ik haar ook nog eens.

Het was in de Van Nelle-fabriek in Rotterdam, lekker old school. Elk kraampje verkocht wel een schilderijtje met gedroogde bloemen erin. Mijn stiekeme halve hipsterhart ging tekeer door al die spulletjes en mijn moeder herkende alles van vroeger in het huis van haar ouders. We vermaakten ons dus wel. Maar god, wat word je toch dorstig van al dat stof.
‘Ik neem koffie, wat wil jij?’ vroeg mijn mutti.
Ik wilde thee.
‘Koffie graag,’ zei mijn moeder tegen de vrouw van het pop-up karretje in klassiek zwart met witte letters.
‘Met melk?’ vroeg de vrouw.
‘Graag.’
De vrouw haalde diep adem: ‘Wilt u dan een latte, cortado, cappuccino of *nog duizend andere soorten koffie*?’
Het bleef even stil.
‘Eh,’ zei mijn moeder. ‘Ik wil gewoon koffie.’
‘Oh ja, dat hebben we ook!’ antwoordde de vrouw. ‘Filterkoffie.’
Mijn moeder had de kracht niet meer om te antwoorden, dus knikte maar. Ze vroeg welk smaakje thee ik wilde.
‘Oh, maar we hebben hier geen smaakjes,’ zei de tachtigduizendsoortenkoffiemevrouw.
‘GROENE THEE!’ schreeuwde ik, voordat ze kon uitleggen wat ze dan allemaal wel had.
Mijn moeder kreeg haar filterkoffie. Ik kreeg mijn groene thee (met zakje, dus hoezo is dat geen smaakje). We waren er allebei even stil van. Je hoort wel eens dingen van een cabaretier, maar dit was gewoon een live sketch. Verhip(ster).

Groene Laura?

Deze rare dingen dus.

Ik heb een Bobble. En een paar weken later heb ik ook nog een Dopper gekocht. Wat is er aan de hand, jongens, wat is er aan de hand?

Ik walg namelijk van de Bobble en de Dopper. Vieze hipsterdingen zijn het. Mainstream bah. En bovendien te duur voor een arme student als ik.

Je denkt nu waarschijnlijk dat ik opeens helemaal ben omgeslagen tijdens het mediteren wat ik deed na de yogaklas. Lauradenktgroen.nl Dan moet ik je teleurstellen. Oké, ik breng oud papier en plastic weg, maar daar houdt het wel bij op. Ik sta geen twee minuten onder de (koude) douche. Biefstuk is mijn lievelingseten. Als ik alleen maar fair trade chocolade zou eten, dan sliep ik nu onder een brug, omdat ik mijn huur niet meer kon betalen.

Dus nee, het is niet, omdat ik zo groen en duurzaam bezig ben. Sorry dat ik je even liet denken dat ik een goed mens was. Het is heel simpel. Ik was alle rondslingerende plastic flesjes gewoon zat. En het sjouwen met die zware dingen, ook al was dat maar tien meter, omdat ik een supermarkt om de hoek heb. Dat dus. Niets meer en niets minder. In ieder geval niet groen.

Maar goed, nu ben ik er dus ook één. Een vieze, onoriginele hipster. Maar zie je me boeien?
Ik was de Bobble trouwens al bijna meteen zat, omdat er zo’n vervelend zuigdopje op zit en er lucht uit komt als je die open doet, wat heel irritant is tijdens college.
En daarom heb ik dus een Dopper erbij gekocht, lekker eco.

Scheer je weg!

Ik schijn een semi-hipster te zijn. Ik houd van bloemetjes, hipstermuziek, hipsterkleuren. Maar let wel, semi dus. Want, en dit schijnt een schande te zijn: ik houd niet van baarden.

Regelmatig zeg ik tegen mijn vriend/broer/broertje dat ze hun baard moeten scheren (waarop mijn broer en broertje antwoorden: ‘En jij moet je wegscheren!’). Ik kan het gewoon niet aan.

Misschien komt het door een jeugdtrauma. Mijn vader had namelijk een snor en die prikte. Baarden prikken nog erger. Bovendien zien ze er vaak (toegegeven, niet altijd) gewoon slecht uit. Alsof je een zwerver bent. Etensresten blijven plakken. Hele volksstammen blijven erin achter.

Dus bijna elke dag wrijf ik even met mijn hand over de kin van mijn vriend. Hij begrijpt het meteen, maar is laks. Toen ik vorig jaar tien dagen op vakantie was, heeft hij zich de hele tijd niet geschoren. Op een gegeven moment ben ik gestopt met skypen.

Thank God wonen we nu samen.

Laura, een healthy hip(ster) foodblogger?

Naar de Albert Heijn To Go ga je niet voor iets gezonds. Nee, ik ook niet. Ik wilde chocolade en ik wilde het NU. Maar toen viel mijn oog op bovenstaand product. Ergens in mijn hoofd klonk een stemmetje: ‘Je zou toch beter eten, Laura? Minder chocolade en meer bewegen enzo? Misschien is dit een goed idee.’
Goed, daar had dat stemmetje gelijk in. Dus ik pakte de zak op ~~en een reep chocolade~~ en rekende hem af bij de kassa.

Ik moet natuurlijk wel een beetje meekomen als blogger. Eerlijk is eerlijk: als je niet iets doet met gezond eten hoor je er niet bij. Ik eet geen havermout, dan is wel het mínste wat ik kan doen groentechips eten.

Vol verwachting opende ik de zak. Zou dit dan de oplossing zijn van al mijn problemen? Zou ik al mijn keukenkastjes vullen met deze chips en kilo’s afvallen? Zou ik nu eindelijk een echte blogger worden?

Ik rook en dat viel niet tegen. Langzaam haalde ik er een chipje uit, een gele.

Het was ongelooflijk smerig.

Oké, een oranje.

Ik moest bijna overgeven.

Aan de rode durfde ik bijna niet te beginnen, maar ik deed het toch.

Na tien keer tandenpoetsen was de gore smaak nog steeds niet uit mijn mond.

Het spijt me, lieve lezers. Ik ben geen echte blogger. Het enige waar ik vol overtuiging over kan bloggen, zijn chocoladekruidnootjes. Het spijt me dat ik jullie teleur moet stellen. Ik ga nu even huilen in een hoekje en daarna een lachende selfie op Instagram plaatsen. Be right back.

Too hipster to care

Waarom ik wel een hipster ben:
– Ik bedoel, kijk nou naar die tas hierboven.
– Ik ben wel eens naar een Kill All Hipsters-feest geweest, het hipsterigste feest evah.
– Polaroids.
– Ik ben dol op hipstermuziek.
– Ik heb Instagram.
– Vintage jurkjes vind ik awesome. Vooral met bloemen.
– 500 days of summer is één van mijn lievelingsfilms.
– Ik maak wel eens selfies.
– Ironie is mijn leven.
– Ik houd heeeeeeeeeeeeel veel van katten.
– Ik ben wel eens in de Ekoplaza geweest.
– Soms draag ik een strikje in mijn haar (Ik vroeg aan mijn vriend wat hij hipster aan mij vond: ‘Dat bloemetje in je haar is zó hipster.’ ‘Dat is geen bloemetje, maar een strikje.’ ‘Ja, dat is hetzelfde. Niet zo moeilijk doen. Ik begrijp al die hipsterdingen niet.’)
– Ik vind Wes Anderson-films leuk.
– Ik ‘spaar’ mooie, Engelse quotes.
– Ik lees Flow Magazine.

Waarom ik geen hipster ben:
– Ik haat HAAAAAT baarden. Mijn gesprekken met mijn broer/broertje/vriendje gaan dan ook altijd zo: ‘Je moet je scheren.’ ‘En jij moet je wegscheren!’
– Bovendien heb ik zelf ook geen baard of snor (geloof ik).
– Ik heb dan wel Instagram, maar dat was alleen voor een challenge (die ik natuurlijk gewonnen heb) en sindsdien gebruik ik het niet meer.
– Ik zet niet al mijn selfies online.
– Havermout vind ik smerig.
– Ik heb nog nooit iets bij de Ekoplaza gekocht, want kom op zeg, ik ga niet tien euro voor een banaan betalen.
– Ik heb geen hekel aan alles wat mainstream is.

Of zoals mijn vriend het zei in een mailtje: ‘Je bent gewoon een hipster, schatje, daar kan ik ook niks aan doen.’

Kill all hipsters

Ik ben geen hipster. Ik maak nooit Instagramfoto’s van mijn groene smoothie, met mijn bebrilde hoofd ernaast, ook al heb ik helemaal geen bril nodig, en een mutsje op. Mijn vriendje heeft geen baard (thank god) en soms houd ik best wel van mainstream. Dus.

En toen ging ik naar een feestje met de naam ‘Kill all hipsters’. Dat klonk veelbelovend. Niks tegen hipsters (oké wel), maar het mag allemaal wel wat minder. Misschien dat ze vermoorden wat te ver gaat, maar ze zouden op zijn minst niet binnengelaten worden. Toch?

We waren te vroeg, maar we zagen ze al van verre: de mannen met pastelroze skinny’s, de leren rugzakjes en de warrige knotjes bij de vrouwen. Hipsteriger kon niet. Dit ging mis, dat zagen we toen al.

Maar het werd nog erger. Want ondanks al deze niet, maar toch wel heel erg mainstreamheid, gingen we naar binnen. Natuurlijk was ook de muziek behoorlijk hip(ster). Vampire Weekend, Local Natives en andere muziek werd gedraaid, muziek die de hipsters al kenden voordat het mainstream werd. Dat is niet erg. Wat wel erg was, was dat ik de muziek herkende. Nee, ik herkende het niet alleen, ik vond het leuk.

Ik had zowat alle liedjes die gedraaid werden in mijn youtube-afspeellijsten staan.

Het voelde als een stomp in mijn maag, het kwam keihard aan. Het besef: ik ben misschien wel een hipster. Maar toen begon ik na te denken. Natuurlijk ben ik geen hipster. Niemand zegt dat hij een hipster is, want dat is hipster.

Opgelucht danste ik verder op Breezeblocks van Alt-J. Ik was geen hipster.

Eindelijk! De langverwachte OOTD

De originaliteit spat er duidelijk vanaf bij deze outfit en dan zien jullie mijn pofmouwen niet eens.

Sinds ik op mezelf woon, voel ik soms de onverklaarbare dwang om mijn avondeten op de foto zetten. Ik ben geen culinair wonder. Ik eet dingen als rijst met een sausje en salades. Geen masterchef zou hier zijn hand voor omdraaien. Maar toch wil ik het dan delen. God knows why.

Ik heb nu ook zo’n spiegel waarin je jezelf helemaal kan zien. Ik sta wel eens voor de spiegel. En dan krijg ik opeens de behoefte om een foto te maken van mezelf (zo’n slechte half in spiegel foto) in mijn Outfit Of The Day (OOTD). Nu moet u weten: ik draag helemaal geen boeiende kleding. Ik ben echt zo’n Vero Moda-meisje (dat ik steeds minder kleding van de Vero Moda draag laten we even buiten beschouwing). Ballerina’s, spijkerbroek, topje, vestje enzo. Saaier kan werkelijk niet. En dan ook echt zo gecombineerd dat ik zwarte ballerina’s met een zwart topje heb. De fashionista’s zouden ervan walgen.

Het is zelfs zo erg (ik durf het haast niet te zeggen) dat ik laatst de Android-app van Instagram heb gedownload. Ik heb hem verwijderd toen ik erachter kwam dat je met die geen GIF-jes kunt maken zoals bij de iPhone-app, want daarom wilde ik hem eigenlijk.

Elke keer als ik zo’n gevoel krijg, tel ik tot tien en dan gaat het weg. Maar er komt een moment dat ik me niet kan tegenhouden. En dat moment is nu. Kijk maar naar de foto hierboven.

En nu allemaal even zeggen wat voor fashionista ik ben en dat ik zo’n geweldig figuur heb. En liken natuurlijk. Is goed voor mijn ego. Zodat ik dan weer kan zeggen: oh ja, even snel bij elkaar geraapt en oooh nee joh, ik ben echt veel te dik. Alvast bedankt.

(Nee grapjes, jongens. Die foto is ergens in juli gemaakt, toen ik op mijn bijleskindje aan het wachten was en ik geen internet noch smartphone had en me dusdanig ernstig verveelde dat ik dit soort foto’s ging maken. Dus dit was helaas alweer de laatste OOTD, jammer hoor)