Hoi.
Hoi, ik zit op een bankje en er zijn allemaal enge mensen, maar ik doe net alsof ik ze niet zie.
Was da nou?
Ik was wel een beetje zenuwachtig. Op de foto gezet worden vind ik namelijk niet zo leuk, want onzekerheid en no way, zie ik er echt zo uit? Bah. Maar enge dingen moet je juist doen, dus toen Tamarah op haar blog schreef dat ze bepaalde dingen qua fotografie wilde uitproberen en hiervoor mensen zocht, reageerde ik.
Lachen joh.
We spraken af in Utrecht op een hele mooie dag. We begonnen in een parkje (Lepelenburg) vlakbij de universiteit, wat vol enge mensen bleek te zitten. Daarna vervolgden we al kronkelend ons weg door Utrecht, vol vallende kastanjes (het was nogal gevaarlijk), mooie gebouwen en… de tuin van de Dom.
Haha, ik zit op Hogwarts.
Het leek net alsof we in een scene van Harry Potter waren gestapt gecombineerd met een romantische film. Terwijl Tamarah de één na de andere foto schoot, zagen we vanuit ons ooghoek een verliefd stelletje zitten. Zo verliefd als pubers, maar ze waren rond de zeventig. De liefde straalde er vanaf.
‘Maak een foto!’ beval ik Tamarah en zoals het een goede slaaf betaamt, luisterde ze.
Het bleek een liefdesverhaal te zijn zoals je in het programma Hello Goodbye tegenkomt. Veertig jaar geleden waren ze geliefden, maar raakten elkaar uit het oog, trouwden beiden, verloren allebei hun partner en nu zagen ze elkaar weer voor het eerst.
*pinkt een traantje weg*
Omg, weer een kastanje die in het water valt. Ik lach maar, maar eigenlijk vind ik het doodeng.
‘Ah, wat asociaal! Heeft ze een fotoshoot, is ze gewoon aan het lezen.’
Never not reading.
Goed, genoeg over hen, laten we over mij praten. Ik verliet Tamarah ook enigszins zenuwachtig achter op het perron van Utrecht Centraal, want hoe zouden de foto’s worden? Maar ik werd niet teleurgesteld. Hoewel ik bij sommige foto’s wel denk: omg, ben ik echt zo dik? (ik blijf een vrouw hè) denk ik vooral: oh, ik wist niet dat ik er ook zo leuk uit kon zien.
Just chillin’.
Wanneer komen die chocoladekruidnootjes nou?
Oeps.
Ik ben zelfs zó blij met de foto’s dat ik ze in mijn bloglay-out heb gebruikt, zoals jullie kunnen zien. Met een beetje verdriet neem ik afscheid van de foto’s door Naomi die ik nog steeds heel leuk vind, maar het uiterlijk van mijn blog wel verdient wel een update na een jaar of twee.
Dus Tamarah, heel erg bedankt, het was super!
Ah, daar zijn de chocoladekruidnootjes!
Ik ben blij.