Waar je mee te maken krijgt als je je haar verft


Deze is niet representatief voor mijn huidige haarkleur, maar ik ben te lui om een nieuwe foto te nemen en het verandert toch elke week door wassen en zonlicht enzo, dus lekker boeiend!

Mijn natuurlijke haarkleur heeft zich, behalve als ik uitgroei heb, al jaren (en dan bedoel ik echt jaren, sinds mijn elfde ofzo) niet laten zien. Verfde ik mijn donkerblonde haar eerst blond en daarna bruinroodblondachtighetverschiltelkeweekzowat. Als je je haar verft, dan krijg je veel vragen. Namelijk deze:

Als mensen je nog niet zo goed kennen: ‘Is je haar nou geverfd of-?’
Wat ik zeg: ‘Ja.’
Zij (het zijn altijd vrouwen): ‘Oh nou, het past wel bij je hoor, ziet er natuurlijk uit!’
Wat ik denk: Als het er zo natuurlijk uit zag, dan zou je niet hoeven vragen of het geverfd was.

Als mensen je wel al kennen en je bent weer naar de kapper geweest om het opnieuw te laten verven: ‘Heb je je haar geverfd?’
Wat ik zeg: ‘Ja.’
Wat ik zou willen zeggen: Wat?! Nee? Ik werd vandaag wakker en opeens was mijn haar donkerder geworden!

Mannen die horen dat ik mijn haar heb geverfd: ‘Huh? Is je haar geverfd?’
Wat ik denk: Zo typisch dat mannen het nooit zien.

Random mensen: ‘Waarom verf je je haar?’
Wat ik zou willen zeggen: ‘Vanwege interne psychische processen waardoor ik mijn eigen haarkleur niet kan accepteren.’
Wat ik echt zeg: ‘Vind ik leuk.’

Die vragen zijn al vermoeiend, maar nog erger is het verven zelf. Of nee, de periode eraan vooraf. Want je krijgt namelijk uitgroei. Er is dan niemand meer (behalve mannen dan, want die zien toch niets) die je kan overtuigen dat je echt echt echt van jezelf rood haar hebt. En dan ga je naar de kapper en moet je er eerst een uur belachelijk uit zien (thank God heb ik een thuiskapper, dus dat bespaart me gênante ontmoetingen met bekenden in de kapperszaak) en de week erna stinkt je haar nog naar verf.

Terwijl je het zelf alweer vergeten bent, kom je die week mensen tegen.
‘Heb je je haar geverfd?’ vragen ze.
‘Ja.’ antwoord ik.
‘Oh.’ zeggen ze dan. ‘Ik vond je vorige kleur leuker.’

Meisjes met rode haren


Zo ziet mijn haar er op het moment uit. Het is een tijdje geleden dat het geverfd is, dus heel rood is het niet meer (je ziet het nog wel als de zon erop schijnt). Op de achtergrond ziet u mijn bed, want ik was toen op de matrassenman aan het wachten en je moet toch wat doen he.

Vroeger, die goede oude tijd, toen had ik blond, bijna wit, haar. Dat werd donkerder en donkerder tot het een onbestemde donkerblonde kleur was.

Nu is er niks mis met donkerblond. Maar mijn eigen donkerblond vond ik niet zo leuk. Dus nam ik blonde plukjes. Heel veel blonde plukjes. Ik was een heus blond meisje.

Maar ja, je komt op de middelbare school. Opeens weet je niet meer wie je bent. Uiterlijk wordt heel erg belangrijk. Wat voor kleding moet ik dragen? Oh nee, ik heb een puistje, ik ga echt niet naar school! Zelfs het merk agenda was belangrijk.

No way dat ik nog blonde plukjes ging nemen. Nee, ik wilde donkerbruinrood haar. En zo geschiedde.

De volgende dag kwam ik op school en zei de jongen die naast me zat bij Frans (we moesten op alfabetische volgorde zitten, dat je niet denkt dat ik vrijwillig naast zo’n debiel ga zitten), waar een gothic-vriendin van me bij zat: ‘Word je ook gothic ofzo?’

Het heeft er niet voor gezorgd dat ik mijn haar weer blondeerde, maar met de jaren is het wel lichter geworden. Als mensen tegenwoordig vragen wat voor haarkleur ik heb, weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Lichtbruinblondrood? (ligt er ook aan of het net geverfd is of niet)

Weet je wat grappig is? Mensen die denken dat ik echt rood haar heb van mezelf. Eén tip: kijk altijd naar de wenkbrauwen, dan kom je er wel achter.

En of het waar is wat ze zingen in het liedje? Dat antwoord lijkt me nogal logisch.

Wat ik heb geleerd van twee dagen verven


Voor: biggetjesroze. 


Na: Tibet (blauw dus). De rest van mijn kamer is overigens wit. 

Zoals je misschien wel weet, ga ik op kamers. Dat gaat helaas zomaar niet. Er zijn van die pietlutterige dingen die je moet doen, zoals de stufi omzetten naar uitwonende studiefinanciëring (daar heb ik geen problemen mee), meubels kopen en… muren verven.

Dat laatste heb ik twee dagen gedaan samen met meine Mutti und mein Bruder. Ik zal mijn bevindingen aan de hand hiervan met jullie delen, want de wijsheid die ik hierdoor heb opgedaan moet met de hele wereld gedeeld worden.

– Mijn plan B wordt geen carrière als muurschilder. Ook niet plan C of D. Twee dagen schilderen vind ik meer dan genoeg voor de rest van mijn leven. Of zoals mijn broer het zei: ‘Laura heeft een aparte manier van verven.’ Dat is niet handig in die business.
–  Het is moeilijker om wit over een lichtroze muur te verven dan je denkt. En: je krijgt vanzelf een hekel aan de kleur lichtroze (als je dat al niet had).
– De kleur Tibet is blauw (zie foto), niet rood, wat logischer zou zijn. Sowieso is de Gamma geniaal in het bedenken van rare namen voor kleuren (Zo was er ook de kleur ’tandenborstel’. Juist…).
– Ren na afloop snel naar de auto, want je gezicht en haren zitten onder de witte stipjes. Voor je het weet, sta je bekend als ‘de gek van Oegstgeest’.
– Verf geen zwarte tekst op de muur, ook al is het van Winnie de Poeh (de vorige bewoonster moest het overschilderen, maar nu zit er een lichte plek op de muur en overschilderen werkt niet. Oh en ik vind Winnie de Poeh heel leuk hoor, maar lichtroze muren niet). Overigens zie je die plek nu (gelukkig) niet meer zo goed, maar het blijft irritant!
– Het is het beste om die lelijke, oranje sokken aan te trekken, want Nederland is toch al uit het EK en waarom zou je ze anders aantrekken?
– Zelfs de muziek van Frank Sinatra maakt verven niet leuk.

Volgende stap: schoonmaken. Ik ben benieuwd wat dat voor wijze inzichten oplevert.