Sommige mensen snap ik niet. Eigenlijk snap ik heel veel mensen niet, maar daar gaat het niet om. Verzamelaars. Die begrijp ik dus niet. Postzegels, kattenbeeldjes, pincetten, navelpluisjes, kettingsluitinkjes, wimpers, paardenuitwerpselen (zie je hoe ze oplopen van bizar naar bizarder? Die laatste paar heb ik trouwens verzonnen, maar met mensen die dat verzamelen, is iets serieus mis). I don’t get it.
Wat is er nou leuk aan om iets te verzamelen? En al helemaal van dat soort belachelijke dingen. Kijk, ik weet wel leuke dingen om te verzamelen: geld bijvoorbeeld. Doe ik zelf ook graag. Maar pennen? Seriously? Pennen zijn om mee te schrijven!
Natuurlijk kan een goede collectie veel geld opleveren. Maar het punt is: die mensen willen het helemaal niet verkopen. Ze zijn veel te veel gehecht aan hun puntenslijpers/kurkentrekkers/fotolijstjes. Het zijn hun kindjes, weet je wel. Soms zijn ze er zo obsessief mee bezig dat ze niet eens denken aan hun bloedeigen kinderen, van vlees en bloed dus, kun je je voorstellen.
Overigens zou je kunnen stellen dat ik gele post-its verzamel of kleding of tijdschriften, maar dat is gewoon rotzooi in mijn kamer waarvan ik geen zin heb om het op te ruimen.
Dus alsjeblieft, stop met verzamelen. We leven niet meer in de prehistorie.
(stiekem vind ik sommige dingen die mensen verzamelen helemaal niet stom, zoals boeken en elpee’s, maar dat is ons geheimpje, want dan komt bovenstaande weer niet geloofwaardig over)