Ik heb last van een vervelend kwaaltje. Ik ben namelijk op voorhand al nostalgisch. Ik dacht dat ik geweldig origineel was met mijn term ‘pre-nostalgia’, maar ik ging het googlen en: niet dus. Maar oké, vooruit dan maar.
Het is werkelijk waar verschrikkelijk deze kwaal. Want het slaat helemaal nergens op. Ik kan helemaal melancholisch worden als ik bedenk dat ik over anderhalf jaar (waarschijnlijk) niet meer in Oegstgeest woon. Dat mijn stage over een maand afgelopen is. Dat ik met mijn laatste bachelorsemester ben begonnen (boehoeeee) en daarmee ook mijn laatste vak van Literatuurwetenschap (boehoeeeeeee). Dat ik over een paar jaar niet meer elke week naar het Lipsius (het gebouw van de faculteit Geesteswetenschappen) ga.
Maar waarom zou ik daarover nadenken? Ik studeer nog, ik ben jong (oké, niet in vergelijking met twaalfjarige kindjes) en het duurt wel even, voordat ik echt echt echt for real op mezelf ga wonen (niet in een studentenkamer) en ga werken en superdupervolwassen ga zijn. Ik ben geen negentigjarige vrouw die met een (droevige) glimlach kan terugkijken op een heel leven.
Je kunt het natuurlijk ook anders zien. Goed, studeren doe ik niet heel lang meer, maar daarna ga ik werken en kan ik aan mijn carriere werken. Dat is misschien nog wel leuker! En misschien ga ik over anderhalf jaar wel ergens wonen waar ze nog mooiere, oude huizen hebben dan in Oegstgeest (ik betwijfel het, maar ik blijf hopen). Wie weet woon ik daar dan zelf eens.
Dus stop de pre-nostalgia, nostalgisch zijn doen we wel als we in het bejaardentehuis zitten!
Ik vind het nu al erg dat carnaval volgend jaar ook voorbij gaat.
:P Nee maar even serieus, ik ben blij dat ik geen last heb van dat kwaaltje! Het komt zoals het komt!
Ik ook ;)
Heb het zelf nog nooit meegemaakt, maar het klinkt alsof het zou kunnen bestaan.
heb ik nu ook last van. meer van die : ” dit is de laatste keer dat ik hier ben met deze geweldige mensen. ”
Ik herken het, maar heb dan meestal wel zoiets van ‘oké, dit slaat nergens op, hoofd uit’! Haha.
Herkenbaar! Hoewel ik het soms best gek vind van mezelf. Eigenlijk moet je gewoon genieten :)
Jep, zoiets heb ik soms ook, maar dan zegmaar helemaal aan het einde (van het semester bijvoorbeeld, dus niet aan het begin). Maar dan denk ik weer aan alle nieuwe dingen ik nu kan gaan doen, en dan word ik happy!
Het klinkt wel herkenbaar :).
Het is altijd jammer als leuke dingen voorbij gaan.
Maar misschien worden die nieuwe dingen wel veel leuker dan de dingen die je nu doet.
Al herken ik het kwaaltje bij mezelf ook wel.
Liefs!!
Dat heb ik ook. En dan wil je ieder moment heel bewust beleven, wat nergens op slaat, want dan ben je zo druk bezig met ‘bewust’ zijn dat je vervolgens vergeet te ‘ervaren.’
Unleash de zweefteef
Jij behoort tot de mensen die treurt omdat de vakantie die nog moet beginnen in gedachten al voorbij is? Niet doen. Is nergens goed voor. Zo mis je de helft van de pret.
Misschien waardeer je de dingen wel meer als je weet dat het zo voorbij kan zijn, dat heb ik tenminste, dan wil ik echt op en top van het moment genieten en alles mee maken en iedere seconde ervan onthouden
Denk aan dat boek :) Je zit nog in de eerste 7 uur van je leven :)
Huh, ik dacht dat je nog een master ging doen? Gewoon nog even genieten van je leven als studente :).
Klopt, vandaar anderhalf jaar!
Oh wacht natuurlijk, er zijn masters van 1 jaar haha
Ja, de alfamensen doen niet aan lange masters :P
Ik heb er zelf ook last van (bijv. over enkele maanden ben ik normaal gezien klaar met mijn middelbare school), wist alleen niet dat die term ervoor bestond. :P
Ik ken het af en toe ook wel
Ik heb nog een mooie: postalgia (lees: het verlangen naar toekomstige tijden, waar alles unicorns and rainbows zal zijn). Daar is bij ons een heus college aan besteed. Zo leer je nog eens wat op de universiteit!
Oh dat is echt zo herkenbaar. Ik kan me daar dan ook dagen over opvreten over hoe het zal zijn als het later anders is, terwijl dat nog wel jaren kan duren.
Hier heb ik ook best wel last van! En dat uitzetten is heel wat moeilijker dan het lijkt…
Ik kan heel nostalgisch zijn, maar dat komt misschien ook wel door wat ik verloren heb (mijn gezondheid) en weinig vertrouwen heb in de toekomst. Een hele lange toekomst want ik word 101. :)
Ik vind ouder worden maar stom.
Misschien omdat je ego hecht aan zaken en dat het verlies ervan ondraaglijk lijkt, want daarmee valt een deel van je identiteit weg. En daar houden wij mensen doorgaans niet van.
Of, wat @idillionaire eerder vandaag tweette: ‘Don’t be afraid of change. You may end up losing something good, but you will probably end up gaining something better.’
Zo had ik er nog niet tegenaan gekeken, maar dat zou inderdaad kunnen ja!
Oh, daar heb ik ook veel last van.