Hoe onvoorwaardelijk kan liefde zijn?

Het is misschien wel een algemeen gegeven: de liefde van een ouder voor zijn kind is onvoorwaardelijk. En andersom ook. Maar is dat wel zo?

Het lijkt mij dat de liefde voor een partner/vriend(in)/man/vrouw/knuffiewuffie/hoe je je lover ook wil noemen niet onvoorwaardelijk is. Je partner mag niet vreemdgaan, hij of zij mag niet moorden en we houden er niet zo van als onze lovers incest plegen of iets dergelijks. Maar hoe zit dat met de liefde voor onze ouders en de liefde van die ouders voor ons?

Dat is wat ik me afvraag. Nu moet je weten: ik heb geen kind. Wel een vader en een moeder. Maar mijn ouders zijn brave burgers die bovenstaande dingen waarvan we niet willen dat partners het doen niet hebben gedaan. Ze mishandelen me ook niet en schelden me niet uit. Maar wat als dat wel zo was? Of andersom? Dat ik een ontiegelijk rotkind was met bloed aan mijn handen?

We gaan er vanuit dat die liefde onvoorwaardelijk is, maar waarom zijn er dan ouders die geen contact meer hebben met hun kinderen? Of houd je dan alsnog van ze? Of ouders die niet voor hun kinderen willen zorgen? Of is de liefde van de ene ouder/het ene kind wel onvoorwaardelijk en van de andere niet? Maar waarom dan?

Wat denk/weet jij?

(de titel is natuurlijk een beetje een grapje, want liefde is onvoorwaardelijk of niet)

23 Comments to “Hoe onvoorwaardelijk kan liefde zijn?”

  1. Laura,
    Interessante gedachte. Dat zonder meer!
    Na mijn idee, zou de liefde van ouder tot kind van nature inderdaad voorwaardelijk MOETEN zijn, echter is deze dit niet helemaal.

    Laten we Onvoorwaardelijk her-definiëren na “Onvoorwaardelijk tot een extreme limiet”
    Deze limiet zal normaal vrij hoog liggen, ofwel een ouder pikt veel van zijn kind voor deze liefde niet meer onvoorwaardelijk is.
    Echter, heeft het wel een dak. Wanneer dit aangeraakt wordt, kan ik mij heel goed voorstellen dat een moeder of vader zijn kind niet meer in volle overtuiging kan voorzien van liefde.

    Voorbeeld om dit wat te verduidelijken, een moeder baart een kind, en zij zal van dit kind houden. Dit lijkt me nog best natuur getrouw.

    Kind groeit op, en schijnt bijvoorbeeld een nare geestelijke afwijking te hebben en gaat hierdoor allerhande nare dingen doen ( laten we zeggen, kind slaat een ander kind dood )

    Moeder zal dit proberen te verdedigen.

    Kind schijnt later een serie-moordenaar te worden, en moeder zal de 2e moord mogelijk ook nog proberen te verdedigen en zelfs een derde geef ik nog kans van slagen, echter zal uiteindelijk moeder duidelijk worden dat het kind een serie-moordenaar is, die simpelweg niet geholpen kan worden ( laten we dit even aannemen )

    Hier zal een moeder uiteindelijk een lijn moeten trekken.

    Dus ik zou durven stellen dat het semi-onvoorwaardelijk is.

    Ik begrijp dat mijn voorbeeld wat extreem is, dit is uiteraard alleen om een punt duidelijk te maken.

    Tevens herken ik ergens het probleem uit je blog, dit uit mijn eigen leven.
    Ik en me ouders gaan prima gelukkig, echter heb ik ergens op deze planneet een zuster rond lopen, die een stuk minder leuk functioneert, en mijn ouders hebben al enkele jaren geen contact meer met haar.

    Dit heeft erg lang geduurd, maar uiteindelijk zal je ook als ouder knopen door moeten hakken, dit omdat je ook zelf nog moet kunnen leven.

    Zo kan ik meerdere voorbeelden bedenken waarin het dus niet ECHT onvoorwaardelijk is…

  2. Ik heb om persoonlijke redenen geen contact met mijn vader, daar heb ik zelf voor gekozen. Heel gek misschien, maar ik houd wel van hem. Hij is tenslotte mijn vader en hij heeft er gedeeltelijk voor gezorgd dat ik ben wie ik ben, ik denk ook nog vaak aan hem. Ik denk dat liefde niet per se onvoorwaardelijk is, ook niet voor ouders, maar dat je maar één mooie herinnering aan ze hoeft te hebben om ze een speciaal plekje te geven. (Wat een sentimentele comment dit.)

  3. De band tussen ouder en kind hoort geen liefde te heten omdat het een ander proces is, daar zit het probleem :P Zo implanteert het kind tijdens de zwangerschap cellen van zichzelf in het brein van de moeder en wordt de moeder gebrainwashed met hormonen en pijn (bevalling), dus is ze op dat moment eigenlijk slaaf geworden van de band met het kind. Arme moeders.

  4. Hoe verrot je ouders/kinderen ook zijn, ergens is er vast altijd een stemmetje dat ze probeert te verdedigen, dat hoopt dat het nog goedkomt. Is dat ook liefde, hopen dat het nog goedkomt?

  5. Ik denk dat de liefde van een ouder voor zijn/haar kind vaak wel onvoorwaardelijk is. Liefde hoeft niet te betekenen dat je de fouten die je kind maakt niet ziet. Ik denk dat als je een kind hebt dat ongelooflijk slechte dingen doet dat je dan als ouder veel pijn hebt en moeite hebt om met je kind om te blijven gaan, maar een soort van liefde blijft er – denk ik – altijd. Maar misschien moet je je dan eerder gaan afvragen wat je verstaat onder liefde.
    Ik denk dat als je een kind hebt dat erg is “afgedwaald” dat je als ouder altijd wilt dat je kind weer op het rechte pad komt, dat is voor mij al liefde voor iemand hebben, want het kan ook zo zijn dat het je niks scheelt. Maar ik denk dan wel weer dat de manier hoe je kind weer op het rechte pad komt (met of zonder de hulp van de ouder(s)) niets zegt over de liefde tussen ouder en kind.

  6. Ik kan mij meerdere opties bedenken wanneer je als kind niet meer van je ouders houdt en vice versa en daar hoef vaak niet eens kwade wil achter te zitten. Dus onvoorwaardelijke liefde ouder / kind / ouder… Nee, ik geloof er niet in.

  7. Ik sluit me volledig bij Rianne aan! Ik ken meerdere kinderen die niet meer van (één van) de ouders houden en daar gewoon een goede reden voor hebben, dus de liefde tussen ouder en kind is niet onvoorwaardelijk. Wel is het zo dat de band tussen ouder en kind van nature uit tamelijk sterk is, maar als ouders zich niet gedragen zoals het hoort bijvoorbeeld, dan zwakt die band af.

  8. Ik heb toevallig pas een kort verhaal op mijn blog gezet over onvoorwaardelijke moederliefde. Verder vind ik het een beetje lastig om er wat over te zeggen, maar ik denk wel dat zeker moeders best onvoorwaardelijk van hun kinderen houden. Je hebt er toch niet ‘zomaar’ een band mee, aangezien het je eigen bloed en vlees is… Maar uiteraard zijn er ook wel grenzen. Ik denk dat je als moeder altijd wel diep van binnen van je kind blijft houden, maar af en toe andere beslissingen neemt.

  9. Oh dit vind ik altijd een interessante discussie waar ik nooit een antwoord op heb, of vermoedelijk zal hebben. Ik weet het gewoonweg niet.

    Ik moest meteen denken aan het boek “We need to talk about Kevin”, dat boek gaat hierover. Er is ook een gelijknamige film van, maar het boek is een miljoen keer indrukwekkender, uiteraard. Gelezen toevallig? (Zo niet, aanrader, écht!)

  10. Ik denk dat het altijd wel onvoorwaardelijk is, maar iedereen interpreteert dit op zijn eigen manier & laat dit anders(soms niet) zien.

  11. Ik heb hier eerlijk gezegd nog nooit echt over nagedacht. Maar nu ik dat wel doe denk ik niet dat de liefde tussen ouder en kind onvoorwaardelijk is. Ik ken een voorbeeld waarbij een vader zijn kinderen in de steek heeft gelaten. En de kinderen willen echt helemaal niks meer van hem weten, al jaren niet (zijn al volwassen).

  12. Een blog om over na te denken…

    Mijn band met mijn ouders was niet om over naar huis te schrijven. Maar ik heb wel van ze gehouden. Zelfs nu ze er niet meer zijn doe ik dat nog steeds. Zonder hun was ik er in de eerste plaats niet eens geweest.

    Je kunt iemand haten om wat hij heeft gedaan.
    Maar liefhebben om wie hij is!!

  13. Vraag het een willekeurige ouder en ze zullen zeggen dat ze onvoorwaardelijk van hun kind houden. Onvoorwaardelijk van je kinderen houden is voor veel ouders vanzelfsprekend, onvoorwaardelijk opvoeden is in de praktijk een stuk lastiger.

  14. Op een bepaalde manier blijf je altijd van je ouders houden, dat weet ik heel zeker. In het gezin waar mijn moeder uit komt zijn verschrikkelijke dingen gedaan. Ze dacht dat ze afscheid had genomen van de ouders die ze dacht dat ze waren en dat een overlijden niks meer zou doen. Ik heb dat nooit geloofd en er bleek ook niks van waar. Ze houdt nog steeds van ze, dat werd me duidelijk toen mijn oma overleed.

  15. knuffiewuffie <3 Ik wou dat ik hier een heel psychologisch correct antwoord op kon geven, maar ik kan niet nadenken met deze tropische temperaturen en eigenlijk is het ook meer een filosofische vraag, niet?

  16. Dat blijft altijd een interessante vraag. Ik heb zelf nooit een goede band met mijn ouders gehad vroeger. Het wordt inmiddels beter (lees: er is geen ruzie en we zien elkaar regelmatig), maar echt goed zou ik het niet willen noemen. En toch weet ik dat ze van mij houden en kan ik ook wel voelen dat er andersom iets is. Liefde voor je familie is toch iets onvoorwaardelijks. Je kunt je nog zo misdragen, maar je hebt maar 1 moeder en 1 vader. Ik kan boos op ze zijn, maar als het er op aan komt, ben ik toch loyaal. Hoe dat zit, geen idee! Kortom, boeiend onderwerp.

  17. Onvoorwaardelijke liefde is een term die je vaak hoort, maar het is geen duidelijk begrip. Waarom is dat woord ‘onvoorwaardelijk’ eigenlijk zo belangrijk? Heeft het te maken met verwachtingen? Of teleurstellingen? Mijn stiefzoon verwijt zijn vader dat hij nooit ‘onvoorwaardelijk’ van zijn zoon heeft gehouden, maar kan dat alleen onderbouwen met voorbeelden die ook heel anders geïnterpreteerd kunnen worden en dus meer op misverstanden lijken. Het is blijkbaar meer een gevoel. Waarop ik me dan afvraag wat zijn idee daarvan dan is. Wanneer is het wel ‘goed genoeg’ voor hem? Hij heeft een vrij normale jeugd gehad en alle mogelijkheden gehad om een goede basis mee te krijgen voor in het leven. Opgroeien is niet makkelijk en leren voldoen aan eisen is een harde les bij het proces van volwassen worden. Het is je plicht als ouders om je kinderen te leren zich te handhaven in deze maatschappij, en daar hoort bij dat je eisen aan ze stelt. Ik heb zelf ook geen makkelijke jeugd gehad, maar neem mijn ouders niets kwalijk, omdat ze naar hun beste weten en kunnen en mogelijkheden gehandeld hebben. Natuurlijk hebben ze me wel eens gekwetst. Maar ze hielden wel van me. En ik vind het niet zo belangrijk of dat ‘onvoorwaardelijk’ was

  18. Wat als je het gevoel hebt dat je het pispaaltje bent? Onvoorwaardelijke liefde ervoer ik bij mijn oma, waar ik vaak was. Maar op 1 of andere manier doe ik het nooit goed bij mijn ouders. Het zijn leuke ouders onder bepaalde voorwaarden. Zodra ze ergens stress over hebben, en dat hoeft niet eens met mij te maken te hebben, hoef ik maar een kleine misstap te maken, en ze keren zich tegen mij. Als kun je het strikt genomen niet eens een misstap noemen; zij vatten het zo op. Dan is het ook zo. Zo gaat het al vanaf mijn jeugd. Onderhand ben ik al 50! De oorzaak van hun onrust wordt altijd buiten hen gezocht. Het lijkt ook wel alsof het door de jaren heen steeds erger wordt. Wordt toegesproken alsof ik een tiener ben. Zelf heb ik nooit zo tegen mijn eigen kinderen gedaan. Ik heb ook nooit die problemen met ze gehad dan mijn ouders met mij hadden. Waar zou dat nou aan liggen? Aan de opvoeder toch? Zelfs tegen mijn oudste dochter die het huis uit is, doen ze zo; ze antwoorden haar mailtjes niet eens meer! Ze zien haar dus als verlengstuk van mij.

Leave a Reply